Διὰ τὸ πολὺ ὅθεν πλῆθος καὶ τῶν ἐκεῖ συναχθέντων ἀδελφῶν ᾠκοδόμησε πάλιν καὶ τρίτην Λαύραν, ὀνομαζομένην Σουκᾶν. Ἕνεκα δὲ τῆς πολλῆς ἀγάπης του πάλιν πρὸς τὴν ἡσυχίαν, διότι ἐγνώριζεν ἐκ δοκιμῆς τὴν γλυκύτητά της, ὡς συντεινούσης πλεῖστον εἰς τὴν ἀπόκτησιν τῆς ἀρετῆς, ἐρευνῶν εὗρεν ἓν θεόκτιστον σπήλαιον ἐπάνω εἰς ἓν βουνόν, κρημνῶδες μὲν καὶ ἄβατον, ὄχι ὅμως πολὺ μακρὰν τῆς νεοκτίστου Λαύρας, καλούμενον σπήλαιον Κρεμαστόν, καθὸ ὑψηλότατον ἀπὸ τῆς γῆς, εἰς τὸ ὁποῖον ἀνέβαινον μόνον διὰ κλίμακος. Εἰς αὐτὸ λοιπὸν ἀναβὰς ὁ μεγαλόψυχος Χαρίτων κατῴκησεν· ἡσυχάζων δὲ ἐκεῖ πολὺν καιρόν, καὶ μὴ δυνάμενος διὰ τὸ γῆρας καὶ τοὺς μακροχρονίους κόπους τῆς ἀσκήσεως νὰ ὑπηρετῆται μόνος του καὶ νὰ κομίζῃ τὸ ὕδωρ, μηδὲ θέλων ν’ ἀναθέσῃ τὴν διακονίαν ταύτην εἰς μαθητήν του τινά, διὰ νὰ μὴ γίνῃ βαρετός, τί μεθοδεύεται ὁ θεοχαρίτωτος; προστρέχει εἰς τὸν Θεόν, ὅστις δύναται νὰ κάμῃ τὰ ἀδύνατα δυνατά, καὶ τὰ δύσκολα εὔκολα, καὶ διὰ τῆς προσευχῆς του, ὢ τοῦ θαύματος! ἀνέβλυσε παρευθὺς ὕδωρ καθαρώτατον, τὸ ὁποῖον τρέχει ἕως τὴν σήμερον ἀπὸ μίαν πλευρὰν τοῦ σπηλαίου, καὶ ὄχι μόνον παρηγορεῖ τὴν σωματικὴν δίψαν, ἀλλὰ καὶ ἰατρεύει καὶ πᾶσαν ἀσθένειαν, καὶ οὕτω γίνεται καὶ μαρτυρία ἀκριβεστάτη τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς παρρησίας, τὰς ὁποίας εἶχεν εἰς τὸν Θεὸν ὁ χαριτόβρυτος Ἅγιος.

Οὕτω πολιτευόμενος ὁ Ἅγιος προεγνώρισε διὰ θείας ἀποκαλύψεως τὴν κοίμησιν αὐτοῦ· ὅθεν κατέβη ἀπὸ τοῦ σπηλαίου εἰς τὴν Ἱερὰν Λαύραν Σουκᾶν, ἐκεῖθεν δὲ μετὰ τοῦ Ἡγουμένου καὶ τῶν ἀδελφῶν ἐπῆγεν εἰς τὸ ἄλλο Μοναστήριον τοῦ Ἐλπιδίου, καὶ συνοδευθεὶς ὑπὸ τῶν ποιμένων τε καὶ τῶν ποιμνίων ἀμφοτέρων τῶν Μονῶν, ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἱερὰν Λαύραν Φαράν· καὶ ἐκεῖ ἔνθα ἔχυσε πρῶτον τοὺς ἱδρῶτας τῶν ἀσκητικῶν του παλαισμάτων ἠθέλησε νὰ κάμῃ ὕστερον καὶ τὴν διαθήκην του, καὶ νὰ τὴν ἀφήσῃ ὡς κληρονομίαν εἰς ὅλους τοὺς μαθητάς του, διατάσσων αὐτοὺς τοιουτοτρόπως.

Ἡ Διαθήκη τοῦ Ἁγίου.

ΕΠΕΙΔΗ καὶ ἔφθασεν ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως, ἐγὼ μὲν ὑπάγω πρὸς τὸν Θεόν, σεῖς δέ, ὦ τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, σπουδάσατε ἐπιμελέστατα νὰ ἑτοιμασθῆτε καλῶς, τώρα ὅπου ἔχετε καιρόν, γινώσκοντες ὅτι μετὰ θάνατον δὲν ὠφελεῖ παντάπασιν ἡ μετάνοια· «Ἐν τῷ ᾅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια» («Ἐν δὲ τῷ ἅδῃ τὶς ἐξομολογήσεταί σοι;») (Ψαλμ. ϛ’ 6).