Προσκαλέσας δὲ ὁ ἄρχων τὴν Ἁγίαν, εἶπεν εἰς αὐτήν· «Τίς εἶσαι; διὰ ποίαν αἰτίαν δὲν σὲ ἔβλαψαν τὰ θηρία;». Ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Δούλη εἶμαι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅστις ἔχει ζωῆς καὶ θανάτου τὴν ἐξουσίαν, καὶ ὅστις πιστεύει εἰς αὐτόν, δὲν τοῦ ἐγγίζει τις βάσανος, ὁ δὲ ἀπιστήσας λαμβάνει τὸν αἰώνιον θάνατον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἄρχων ἐκέλευσε καὶ τὴν ἐνέδυσαν. Ἡ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ὁ Θεὸς νὰ σὲ ἐνδύσῃ σωτηρίαν ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως». Τότε ἔγραψε γράμμα ὁ ἄρχων πρὸς τοὺς Ἰκονίους λέγον· «Σᾶς χαρίζω τὴν θεοσεβῆ Θέκλαν». Ἐχάρησαν ὅθεν πᾶσαι αἱ γυναῖκες, καὶ φωνῇ μεγάλῃ ἐδόξαζον τὸν Κύριον, λέγουσαι· «Εἷς Θεὸς μέγας ὁ λυτρώσας ἐκ τόσων κινδύνων τὴν δούλην του». Ἡ δὲ Τρύφαινα συνελθοῦσα ἐνηγκαλίσατο τὴν Θέκλαν ἀγαλλομένη, καὶ λέγουσα· «Τώρα πιστεύω, ὅτι ζῇ καὶ ἡ θυγάτηρ μου Φαλκονίλλα. Ἐλθὲ λοιπὸν εἰς τὸν οἶκόν μου, φίλτατον τέκνον, νὰ σοῦ γράψω ὅλα μου τὰ ὑπάρχοντα». Ἔμειναν δὲ ὁμοῦ ἡμέρας τινάς, διδάσκουσαι τὸν σωτήριον λόγον, καὶ ἐπέστρεψαν πολλὰς εἰς θεογνωσίαν ἀληθινήν.

Ἡ Θέκλα ὅμως δὲν ἠδύνατο νὰ ὑπομένῃ τὴν τοῦ Ἀποστόλου στέρησιν, ἀλλὰ ἀπέστειλεν εἰς διαφόρους τόπους ζητοῦσα τοῦτον· καὶ μαθοῦσα ὅτι ἐδίδασκεν εἰς τὰ Μύρα τῆς Λυκίας, ἐνεδύθη ἀνδρικὴν στολὴν καὶ λαβοῦσα μετ’ αὐτῆς πολλοὺς νέους ἀπῆλθε πρὸς αὐτὸν μετὰ πόθου καὶ θερμοῦ πνεύματος. Ὁ δὲ Παῦλος, ἰδὼν αὐτὴν ἐξαίφνης μὲ τόσον πλῆθος ἀνδρῶν, ἐθαύμασεν, ἀκούων μάλιστα ὅσα ἔπαθεν εἰς Ἀντιόχειαν. Ἡ Θέκλα εἶπεν εἰς τὸν Ἀπόστολον περὶ τῆς Τρυφαίνης καὶ τοῦ πολλοῦ χρυσίου καὶ ἀργυρίου, τὰ ὁποῖα διεμοίραζεν εἰς πτωχοὺς Χριστιανούς. Ἀφοῦ δὲ ηὐφράνθησαν πνευματικῶς ἡμέρας τινάς, ὁ Παῦλος λέγει εἰς αὐτήν· «Γινώσκω, φιλτάτη μου θύγατερ, ὅτι ἐλυπήθης, διότι σὲ ἐγκατέλειψα· ἀλλὰ ἤξευρε, ὅτι διὰ τὸ συμφέρον σου τὸ ἔκαμα, διὰ νὰ μὴ θαρρῇς εἰς ἐμέ, ἀλλὰ εἰς τὸν Κύριον νὰ ἐλπίζῃς ἐξ ὅλης καρδίας σου καὶ ὄχι εἰς φίλους καὶ συγγενεῖς σου· καὶ οὕτως ἐγένετο καὶ ἐφάνης ἀνωτέρα τόσων βασάνων μὲ τὴν δύναμιν καὶ βοήθειάν του». Ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Τὴν αὐτὴν γνώμην εἶχον καὶ ἐγώ, μάρτυς μου ὁ Κύριος, ὅτι τὸ ἔκαμες διὰ τὸ ὄφελός μου καὶ δὲν ἐφοβούμην καμμίαν βάσανον. Μόνον διὰ τὴν παρθενίαν μου ἐλυπούμην, μήπως καὶ πάθω βιαίως τίποτε· ἀλλὰ ὁ Δεσπότης μου Χριστός, ὁ ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου γεννηθείς, μὲ ἐφύλαξε καθαρὰν καὶ ἄμωμον».