Φθονήσαντες λοιπὸν καὶ πολλὰ θυμωθέντες, συμβούλιον ἔλαβον λέγοντες· «Αὕτη ἡ παρθένος εἶναι ἱέρεια τῆς μεγάλης Ἀρτέμιδος καὶ διὰ τὴν παρθενίαν της βοηθεῖ ἡ θεὰ καὶ τελεῖ τοιαῦτα θαύματα· ἂς τὴν μολύνωμεν σαρκικῶς, νὰ χάσῃ ταύτην τὴν χάριν».

Ταῦτα διασκεψάμενοι οἱ παμμίαροι, ἐπλήρωσαν νέους τινὰς ἀκολάστους νὰ τὴν βιάσωσιν, οἵτινες ἀπῆλθον εὐθὺς εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ ἔκρουσαν τὴν θύραν· ὅθεν ἐξῆλθεν ἡ Ἁγία, γινώσκουσα ἐκ θείας Χάριτος τὴν αἰτίαν, δι᾽ ἣν ἐκεῖνοι οἱ ἀναίσχυντοι ἦλθον ἐκεῖσε· πλὴν ἠρώτησεν αὐτοὺς τί ἐζήτουν. Οἱ δὲ εἶπον εἰς αὐτὴν ὅτι νὰ κοιμηθῶσι μετ᾽ αὐτῆς παρεγένοντο. Ἡ δὲ τὴν ἀναισχυντίαν αὐτῶν ἀκούσασα, εἶπεν· «Ἐγὼ εἶμαι γραῖα δούλη ταπεινὴ τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐὰν βουληθῆτε καὶ πράξητε πονηρὸν εἰς ἐμέ, ζημίαν πολλὴν θὰ πάθητε». Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν· «Ἀδύνατον εἶναι νὰ ἐπιστρέψωμεν ἄπρακτοι». Ταῦτα λέγοντες ἀπεπειρῶντο νὰ τὴν προσελκύσωσιν, ἡ δὲ εἷπεν εἰς αὐτοὺς ἐν ταπεινώσει· «Κάμετε ὑπομονήν, τέκνα μου, ὀλίγον, νὰ ἴδητε τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ». Ταῦτα εἰποῦσα καὶ εἰς τοὺς οὐρανοὺς τὰ ὄμματα ἄρασα ηὔξατο· «Κύριε Παντοκράτορ, ὁ μόνος δυνατὸς καὶ οἰκτίρμων, ἡ ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων, ἡ τῶν ἀβοηθήτων βοήθεια, ὁ ἐκ πυρὸς καὶ θηρῶν, Θαμύριδός τε καὶ Ἀλεξάνδρου καὶ βυθοῦ διασώσας με, καὶ εὐδοκήσας ἐν ἐμοὶ νὰ δοξασθῇ τὸ Σὸν Πανάγιον ὄνομα, ρῦσαί με ἐκ τῶν χειρῶν τῶν ἀνόμων τούτων, καὶ μὴ ἀφήσῃς νὰ ὑβρίσωσι τὴν παρθενίαν μου, τὴν ὁποίαν εἰς σὲ ἀφιέρωσα, ὅτι σὲ ἐπιποθῶ, Νυμφίε μου ἄμωμε, καὶ σὲ προσκυνῶ σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας ἀμήν».

Τότε γίνεται φωνὴ οὐρανόθεν πρὸς αὐτὴν λέγουσα· «Μὴ φοβοῦ, Θέκλα δούλη μου ἀληθής, μετὰ σοῦ γάρ εἰμι· ἰδοὺ αὐτὴ ἡ πέτρα, ἡ ὁποία εἶναι ἔμπροσθέν σου, ἀνοίγεταί σοι, ἵνα εἶναι κατοικία σου αἰώνιος». Τότε ἡ Μάρτυς, ὡς εἶδε τὴν πέτραν διανοιγεῖσαν, εὐθὺς εἰσῆλθεν εἰς τὸ σχίσμα, τί δὲ πέτρα πάλιν ἐκλείσθη ὡς πρότερον καὶ δὲν ἐφαίνετο ποσῶς ρῆγμα. Ἐκεῖνοι δὲ οἱ βέβηλοι τοῦτο τὸ θαῦμα ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο, καὶ μὴ δυνάμενοι τί ἄλλο νὰ κάμωσιν, ἥρπασαν τὸ ὠμόφορον αὐτῆς, καὶ ἔσχισαν μέρος τι ὀλίγον, καὶ τοῦτο κατὰ θείαν οἰκονομίαν, ἅμα μὲν εἰς πίστιν τοῦ γενομένου, ἅμα δὲ εἰς εὐλογίαν καὶ παραμυθίαν τῶν μεταγενεστέρων εὐσεβῶν τε καὶ φιλοχρίστων.