ΘΕΚΛΑ ἡ ἔνδοξος Πρωτομάρτυς καὶ Ἰσαπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ἡ πιστὴ τοῦ θείου Παύλου μαθήτρια, ἦτο ἀπὸ τὸ Ἰκόνιον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, θυγάτηρ οὖσα εὐγενοῦς τινος καὶ ἐπιφανοῦς Ἑλληνίδος γυναικὸς ὀνόματι Θεοκλείας, εἶχε δὲ καὶ ἀρραβωνισθῆ μὲ ἄνδρα τινὰ ὀνόματι Θάμυριν. Κατ᾽ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν παρεγένετο ἀπὸ τὴν Ἀντιόχειαν εἰς τὸ Ἰκόνιον ὁ μέγας κήρυξ καὶ εὐαγγελιστὴς τῆς ἀληθείας Παῦλος, ἡ πολύφθογγος σάλπιγξ τοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ κηρύξῃ τὸν σωτήριον λόγον, ἔχων εἰς τὴν συνοδείαν του δύο ἄνδρας, Δημᾶν τε καὶ Ἑρμογένην, οἵτινες ἦσαν πονηροὶ καὶ ὑποκριταί, δεικνύοντες ὅτι τὸν ηὐλαβοῦντο εἰς τὸ φαινόμενον, ἐνῷ ἡ γνώμη των ἦτο ὅλως διεστραμμένη. Ὁ δὲ θεῖος Παῦλος, ὡς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μιμητὴς καὶ ἀγαθὸς ἄνθρωπος, δὲν εἶχε πανουργίαν τινά, ἀλλὰ τοὺς ἠγάπα ὡς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς ἐδίδασκε πᾶσαν τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πῶς τοῦ ἀπεκαλύφθη ὁ Κύριος ἐνῷ ἐβάδιζε πρὸς Δαμασκὸν καὶ πῶς ἐπίστευσεν εἰς ἐκεῖνον.
Ὅταν λοιπὸν ἔφθασαν εἰς τὴν πόλιν τοῦ Ἰκονίου καὶ τὸ ἔμαθεν ὁ ἐκεῖ διαμένων εὐσεβὴς καὶ ἀγαθὸς ἄνθρωπος Ὀνησιφόρος, ἐξῆλθεν εὐθὺς μὲ τὴν γυναῖκα καὶ τοὺς παῖδας αὑτοῦ ζητῶν τὸν Παῦλον, τὸν ὁποῖον δὲν εἶδε ποτέ του, καὶ μόνον ἀπὸ τὸν μαθητήν του Τῖτον εἶχεν ἀκούσει τίνος εἴδους ἦτο εἰς τὴν θεωρίαν, δηλαδὴ μικρὸς τὸ ἀνάστημα, φαλακρὸς εἰς τὴν κεφαλήν, καμπυλομύτης καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν ὅλος Πνεύματος Ἁγίου πεπληρωμένος καὶ χάριτος. Ἰδὼν λοιπὸν αὐτόν, τὸν ἐγνώρισεν ἀπὸ τὰ ρηθέντα σημεῖα, καὶ ἐχαιρέτησεν αὐτόν, λέγων· «Χαίροις, ὑπηρέτα τοῦ εὐλογημένου Χριστοῦ». Ὁ δὲ Παῦλος ἀπεκρίθη μὲ σεμνὸν καὶ χαρούμενον πρόσωπον· «Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἴη μετὰ τοῦ οἴκου σου». Δημᾶς δὲ καὶ Ἑρμογένης, οἱ ἄνωθι ἀναφερόμενοι, εἶπον εἰς αὐτόν· «Ἆρα δὲν εἴμεθα καὶ ἡμεῖς δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ; διατί μόνον αὐτὸν ἐχαιρέτησες;». Ὁ δὲ Ὀνησιφόρος ἀπὸ ταῦτα τὰ λόγια ἐννοήσας τὴν κακίαν αὐτῶν εἶπεν· «Ἐγὼ δὲν βλέπω εἰς σᾶς καρπὸν δικαιοσύνης· ὅμως καλῶς ἤλθετε· κοπιάσατε καὶ σεῖς ἕως τὸν οἶκόν μου νὰ ἀναπαυθῆτε». Ἀπελθόντες δέ, ἔβαλε τράπεζαν, καὶ τοὺς ἐφιλοξένησεν ἐπιμελῶς ὁ Ὀνησιφόρος· ἔπειτα ἤρχισε νὰ διδάσκῃ ὁ Παῦλος τὸ Εὐαγγέλιον, λέγων· «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται. Μακάριοι οἱ σώφρονες καὶ ἐγκρατεῖς, οἵτινες δὲν ἐμόλυναν τὴν παρθενίαν αὑτῶν· διότι οἱ τοιοῦτοι γίνονται Ναοὶ καὶ οἰκητήρια τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Μακάριοι οἱ τὸ θεῖον τοῦ Χριστοῦ δεξάμενοι Βάπτισμα καὶ τηροῦντες τὰ σώματα αὑτῶν ἄσπιλα καὶ καθαρὰ ἕως τέλους· διότι οἱ τοιοῦτοι θὰ ἀξιωθῶσι μεγάλης δόξης εἰς τὸν Παράδεισον, καὶ δὲν θὰ δοκιμάσωσι βάσανόν τινα τῆς αἰωνίου κολάσεως».