Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ΜΕΛΕΤΙΟΣ ὁ νέος, ὁ ἐν τῷ ὄρει τῆς Μυουπόλεως ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Σελίδα 6 από 21

Οὗτος δὲ ὑπέφερε καὶ τοὺς σκώληκας, ὅπου ἐγεννήθησαν εἰς τὰς πληγὰς τῶν ποδῶν καὶ τὸν κατέτρωγον, ἐὰν δὲ ἔπιπτέ τις εἰς τὴν γῆν, τὸν ἔπαιρνε πάλιν ὁ Ὅσιος καὶ τὸν ἔβαλλεν εἰς τὸν τόπον του, διὰ νὰ ἔχῃ τοὺς πόνους τῆς σαρκὸς περισσοτέρους, ἀκολούθως δὲ καὶ τὰς ἀμοιβὰς εἰς τὴν ψυχὴν παρομοίας. Τόσον ἦτο γενναῖος εἰς τὴν ψυχήν, ὑπομονητικὸς καὶ καρτερόψυχος.

Εἶχε δὲ τοσοῦτον ἐρριζωμένην τὴν πίστιν εἰς τὴν καρδίαν του ὁ μακάριος, ὥστε ἠδύνατο νὰ τελέσῃ ἀδύνατα καὶ δυσκατόρθωτα πράγματα, νὰ μετακινήσῃ ὄρη καὶ ἄλλα παρόμοια, καθὼς ἐγνωρίσθη μὲ τὸ ἑξῆς θαυματούργημα. Εἶχέ ποτε ἕνα μαθητὴν Ἱερομόναχον, Μᾶρκον ὀνόματι, ὁ ὁποῖος τοῦ ηὐλόγει τὴν τράπεζαν, ὅστις ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν ἐτελεύτησε. Συναθροισθέντων δὲ τῶν ἀδελφῶν νὰ ἐνταφιάσουν τὸ λείψανον, εἶπεν εἷς ἀπ’ ἐκείνους ταῦτα πρὸς τὸν Μελέτιον· «Πρόσταξε, Πάτερ, τὸν μαθητήν σου νὰ κάμῃ στίχον, νὰ ψάλωμεν». Τοῦτο εἶπεν ἢ ἀπὸ θλῖψιν πολλὴν καὶ παρελάλησεν ἢ ἀπὸ ἀπιστίαν, μὴ πιστεύων ὅτι θὰ ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ ὁ νεκρός. Ὁ δὲ Ὅσιος, διὰ νὰ θεραπεύσῃ τὴν ἀπιστίαν του καὶ διὰ νὰ ἀποδείξῃ ἀληθεῖς τοὺς λόγους τοῦ Δεσπότου τοὺς λέγοντας· «Πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι», εἶπε πρὸς τὸν νεκρόν· «Τέκνον μου Μᾶρκε, εὐλόγησον». Τότε ὁ νεκρός, ὢ τοῦ θαύματος! ὑπήκουσε, καὶ ἀνοίξας τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐσήκωσε τὴν δεξιάν, καὶ κάμνων Σταυρὸν εἰς τὸ πρόσωπόν του, ἐκίνησε τὰ χείλη του λέγων· «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς» καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῦ στίχου καὶ τότε πάλιν ἔμεινε νεκρὸς ὡς τὸ πρότερον. Ἀλλὰ ἀκούσατε καὶ ἕτερον θαῦμα μέγα, διὰ νὰ πιστωθῆτε ὅτι ἔπνεε πῦρ εἰς τὸ στόμα τοῦ Μελετίου, ὡς καὶ τοῦ Μωϋσέως καὶ τοῦ Ἠλιού, καὶ Πέτρου τοῦ Κορυφαίου, ὅταν παρέδιδον τοὺς παραβάτας καὶ ἀδίκους δικαίως εἰς τιμωρητικὸν θάνατον.

Ἐν μέσῳ τῶν ἄλλων μαθητῶν του ἦτο καὶ εἷς αὐθάδης καὶ ἀπαίδευτος, τὴν κλῆσιν Νικόδημος, τὸν ὁποῖον ὁ θεῖος Μελέτιος δὲν ἄφηνε νὰ ἱερωθῇ ἠξεύρων αὐτὸν ἀνάξιον· αὐτὸς δὲ ὁ δείλαιος, καταφρονήσας τὸν βαθμὸν τῆς ὑπακοῆς, μετέβη εἰς τὰς Θήβας καὶ ἐχειροτονήθη ἀπὸ τὸν Ἀρχιερέα κρυφίως· πλὴν δὲν ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Μοναστήριον, ἀλλὰ ἔμεινεν ἐκεῖ εἰς τὰς Θήβας· ἡ δὲ θεία δίκη ἔκαμεν ἐκεῖνον τὸν ἄδικον νὰ πέσῃ δικαίως εἰς τὸν ἀδέκαστον δικαστὴν Μελέτιον καὶ νὰ λάβῃ τὰ τῆς αὐθαδείας ἐπίχειρα μὲ τρόπον τοιοῦτον θαυμάσιόν τε καὶ φοβερώτατον.

Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Θεόδωρος Πρόδρομος λέγει ὅτι 28 ὅλα ἔτη παρέμεινεν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὁ Μελέτιος, εἰς τὸ ὁποῖον ἦλθεν, ὡς ἀνωτέρω εἴδομεν, δεκαεννεατής, γράφων ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «…καὶ ἡ ἐκεῖ διαμονὴ τῷ ἀνδρὶ οὐ μέχρι δέκα ἢ πέντε ἢ μικρῷ πλειόνων ἡμερῶν περιγράφεται, οὐδ’ ἐπὶ τρισὶν ἢ τέσσαρσιν ἡλίου κύκλοις περιορίζεται, ἀλλ’ εἰς ὅλους ὀκτὼ πρὸς τοὺς εἴκοσιν ἐνιαυτοὺς ἀποτείνεται»· ὅθεν φαίνεται ὅτι περὶ λάθους μᾶλλον πρόκειται τῶν ἀντιγραφέων καὶ ὅτι 28 χρόνους παρέμεινεν ὁ Ὅσιος εἰς ἐκεῖνο τὸ Μοναστήριον.

[2] Ὄρος Μυουπόλεως ὀνομάζει ἐνταῦθα ὁ Νικόλαος Μεθώνης τὸν Κιθαιρῶνα, κείμενον εἰς τὰ ὅρια τῆς Ἀττικῆς καὶ τῆς Βοιωτίας, ὁ δὲ Θεόδωρος Πρόδρομος Μυούπολιν ὀνομάζει παρακείμενον χωρίον, ἐκ τοῦ ὁποίου πιθανῶς ἐδόθη εἰς τὸ ὄρος τὸ ὄνομα τῆς Μυουπόλεως. Μυούπολις δὲ ἄλλοι μὲν λέγουσιν ὅτι ἦσαν αἱ Ἐρυθραὶ κοινῶς Κριεκούκι, ἄλλοι δὲ ἡ Οἰνόη, κοινῶς Μάζι τῆς Μάνδρας Ἀττικῆς, ἕτεροι δὲ τὰ μεσημβρινῶς τῆς Μονῆς ὑπάρχοντα ἐρείπια ἀρχαίας πόλεως.

[3] Οὗτος ἐπατριάρχευσε κατὰ τὰ ἔτη 1084-1111.

[4] Πρόκειται περὶ τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Νικήτα Γʹ τοῦ Κούρδη, ἀποθανόντος τὸ 1103.

[5] Οὗτος ἦτο Ἀλέξιος Αʹ ὁ Κομνηνός, βασιλεύσας ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1078-1105.

[6] Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ὁσίου Μελετίου εἶναι ἐκτισμένη εἰς τὸ ἀνατολικὸν τμῆμα τοῦ Κιθαιρῶνος, ὅπερ εἶναι καὶ τὸ χαμηλότερον, καλούμενον σήμερον «Πάστρα». Τούτου ἡ ὑψηλοτέρα κορυφὴ ἔχει ὕψος 1015 μέτρων, ἐνῷ ἡ ὑψηλοτέρα κορυφὴ τοῦ δυτικοῦ τμήματος, ἔχει ὕψος 1407 μέτρων. Ἡ τοποθεσία ἐν τῇ ὁποίᾳ κεῖται ἡ Μονὴ εἰναι θαυμασία καὶ κατάφυτος. Κάτωθεν αὐτῆς ἐκτείνεται πεδιάς, διὰ τῆς ὁποίας διέρχεται ἡ ὁδὸς Ἀθηνῶν-Θηβῶν. Ἡ Μονή, ὡς εἴδομεν, προϋπάρχουσα τοῦ Ὁσίου Μελετίου ἐκαλεῖτο Μονὴ τοῦ Συμβούλου ἢ Συμβόλου, ἀνεκαινίσθη ὅμως καὶ ἐπηυξήθη ὑπὸ τοῦ Ὁσίου Μελετίου, ὅστις ἀνεκαίνισε καὶ ἐμεγάλυνε καὶ τὸν κεντρικὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων, ἐκτὸς δὲ τούτου καὶ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος, ὅστις ἐπίσης ἐμεγαλύνθη καὶ κατελαμπρύνθη ὑπὸ τῶν μαθητῶν τοῦ Ὁσίου, ἀνήγειρεν οὗτος καὶ δύο ἑτέρους Ναούς, τὸν τῆς Θεοτόκου καὶ τὸν τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου.

Μικρὸν πρὸ τῆς τοῦ Ὁσίου μακαρίας τελευτῆς ἠρώτησαν ἡμέραν τινὰ τοῦτον οἱ μαθηταί του διαποροῦντες πῶς θὰ διαμείνωσι καὶ θὰ διατηρηθῶσι τὰ Μοναστήρια μετὰ τὸν θάνατόν του, πόθεν θὰ ἔχωσιν οἱ πολυάριθμοι Μοναχοὶ τὰ πρὸς τὸ ζῆν χωρὶς νὰ παύσωσι ζῶντες ἐν ἀκτημοσύνῃ. Ὁ Ὅσιος ὅμως, ἀφοῦ ἤλεγξε τὴν ὀλιγοπιστίαν αὐτῶν, ἀπήντησεν ἐπὶ λέξει, ὡς ταῦτα γράφει ὁ Νικόλαος Μεθώνης, τὰ ἑξῆς: «Ἴστε ὡς περὶ μὲν θαύματος οὐδεὶς ἐμοὶ λόγος· ἐὰν δὲ παρρησίαν εὕρω πρὸς τὸν Θεόν, οὐδὲν ἡμῖν ἐλλείψει τῶν ἀναγκαίων οὐδέποτε». Πράγματι δὲ ἡ πρόρρησις αὕτη ἐπραγματοποιήθη, διότι ὁ αὐτὸς Νικόλαος προσέθηκεν ὅτι τότε, ὅτε ἔγραφε τὴν βιογραφίαν, ἤτοι μετὰ 36 ἔτη ἀπὸ τῆς κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου, ἡ Μονὴ ἠρίθμει 300 Μοναχοὺς χωρὶς νὰ ἔχῃ ἄλλην τινὰ κτηματικὴν περιουσίαν ἐκτὸς τοῦ λαχανοκηπίου καὶ ὅμως συνετηρεῖτο θαυμασίως, οὐχὶ δὲ μόνον μέχρι τότε, ἀλλὰ ἐπὶ ὀκτὼ περίπου συνεχεῖς αἰῶνας ἡ Μονὴ ἤκμαζε καὶ ἐκραταιοῦτο πλουτιζομένη καὶ κατοχυρουμένη διὰ Πατριαρχικῶν Σιγγιλλίων ἀνακηρυχθεῖσα Σταυροπηγιακή.

Κατὰ τὴν Μεγάλην Ἑλληνικὴν Ἐθνεγερσίαν τῶν ἐτῶν 1821-1828 ἡ Μονὴ ὑπέστη ἐπανειλημμένως μεγάλας καταστροφάς, μετὰ δὲ τὴν ἀποκατάστασιν τοῦ ἐλευθέρου Ἑλληνικοῦ Κράτους ἀνασυνεστήθη αὕτη, ἀλλὰ σὺν τῷ χρόνῳ ἤρξατο μαραινομένη συνεπείᾳ τῶν ἀπολλοτριώσεων καὶ τῆς ἀπογυμνώσεώς της ἐκ τοῦ ἐμψύχου καὶ ἀψύχου ὑλικοῦ. Ἡ Μονὴ ἐκτὸς τῶν ἄλλων διετήρει ἐν Ἀθήναις δύο Μετόχια, τὸ περὶ τὸν ἐν Σεπολίοις Ναὸν τοῦ Ὁσίου Μελετίου μετατραπέντα εἰς ἐνοριακὸν καὶ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Αἰόλου, τὸ ὁποῖον διατηρεῖ μέχρι σήμερον.

✥ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ