Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ΜΕΛΕΤΙΟΣ ὁ νέος, ὁ ἐν τῷ ὄρει τῆς Μυουπόλεως ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Σελίδα 5 από 21

Μὴ ὑποφέρων ὅθεν ὁ ἐπίβουλος καὶ πολυμήχανος ὄφις νὰ βλέπῃ τοιαῦτα θαυμάσια κατορθώματα, ἐδοκίμασε πολλάκις νὰ μαστίσῃ ἐκεῖνον ὅστις τὸν ἐμάστιζε· καὶ μάλιστα ὅτε ποτὲ ἐνέβαλεν εἰς πειρασμὸν γυναῖκα τινὰ πλουσίαν ἐκ Θηβῶν καὶ τὴν ὤθησεν εἰς τὸ νὰ πειράξῃ τὸ Ἅγιον. Αὐτὸς ὅμως ὁ ἀδαμάντινος τὴν ψυχὴν εἰς μὲν τὴν γυναῖκα, ἀφοῦ ἤλεγξε καὶ ἐπετίμησεν αὐτὴν διὰ τὸν πονηρὸν λογισμὸν τὸν ὁποῖον ἐδέχθη, ἀπηγόρευσε πλέον τὴν μετ’ αὐτοῦ ἐπικοινωνίαν, εἰς δὲ τὸν ἑαυτόν του, ὡς ἴδιον σφάλμα τὸν λογισμὸν τῆς γυναικὸς ὑπολαμβάνων, ἐπέβαλε βαρύτατον ἐπιτίμιον· καὶ πρῶτον μὲν ἐνεκλείσθη εἰς τὸ κελλίον του καὶ οὐδένα εἰς ἐπικοινωνίαν δεχόμενος παρέμεινε νῆστις ἐπὶ ἡμέρας τεσσαράκοντα ἀγρυπνῶν καὶ προσευχόμενος, εἶτα δὲ ἐπὶ ὁλόκληρον ἔτος παρέμεινεν ἔγκλειστος οὐδεμίαν ἀποδεχόμενος ἀνθρωπίνην ἐπικοινωνίαν ἢ βοήθειαν. Ὁ δὲ πονηρὸς διάβολος, φρίττων ἔτι περισσότερον, τοῦ δίδει μεγάλας ὀδύνας καὶ πόνους εἰς ὁλόκληρον τὸ σῶμα, καὶ ἐξόχως εἰς τοὺς πόδας.

Ἐπρήσθησαν ὅθεν οὗτοι ἀπὸ τὴν πολλὴν ὀρθοστασίαν καὶ ἔτρεχεν ὕλη δυσώδης καὶ ἀνυπόφορος. Οἱ δὲ λοιποὶ Μοναχοὶ ἐλυποῦντο καὶ τὸν ἐσυμπονοῦσαν, ἀλλὰ δὲν ἠδύναντο νὰ τοῦ κάμουν θεραπείαν τινά. Μετὰ δὲ καιρὸν τυχαίως ἦλθεν ἰατρός τις εἰς τὸ Μοναστήριον, τὸν ὁποῖον ὡδήγησαν οἱ ἀδελφοὶ εἰς τὸν Μελέτιον χαίροντες, ὁ δὲ ἰατρὸς ὑπεσχέθη νὰ τὸν ἰατρεύσῃ εὐκόλως. Ὁ Ὅσιος ὅμως δὲν ἠθέλησε ποσῶς νὰ τοῦ δείξῃ τοὺς πρησμένους πόδας του, οὔτε διὰ τὴν ἀσθένειαν ποσῶς τὸν ἠρώτησεν, ἀλλὰ γνωρίσας ἀπὸ θείαν χάριν τὰς πράξεις ὅλας τοῦ ἰατροῦ, ἐπροφήτευσεν εἰς αὐτὸν τὰ μέλλοντα λέγων: «Ἰατρέ, θεράπευσον μᾶλλον σεαυτόν, οἰκονόμησον τὰ πράγματα τῆς οἰκίας σου, ὅτι μετὰ τρεῖς ἡμέρας τελειώνει ἡ παροικία σου, καὶ τότε ὑπάγεις εἰς τὸν τόπον, τὸν ὁποῖον σοῦ ἡτοίμασαν τὰ ἔργα σου». Ταῦτα εἶπε, καὶ τὴν τρίτην ἡμέραν ἀπέθανεν ὁ ἰατρός καὶ ἐθαύμασαν ὅλοι τὸν Ὅσιον διὰ τὴν πρόρρησιν. Ἐκεῖνος δὲ ἔχων ὅλως τὸν νοῦν καὶ τὴν φροντίδα εἰς τὴν ψυχήν, δὲν ἐφρόντιζε διὰ τὴν ἀσθένειαν τοῦ σώματος, ἀλλ’ εἶχε πολλὴν ὑπομονὴν καὶ καρτερίαν ὡς μεγαλόψυχος, τόσον ὥστε ἐφιλονίκει νὰ περισσεύσῃ τὸν μακάριον Ἰὼβ ὁ τρισόλβιος. Ὅτι ἐκεῖνος μὲν εἶχεν ὄστρακον καὶ ἔξεεν ὀλίγον τὰς πληγὰς πρὸς μικρὰν θεράπευσιν.

Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Θεόδωρος Πρόδρομος λέγει ὅτι 28 ὅλα ἔτη παρέμεινεν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὁ Μελέτιος, εἰς τὸ ὁποῖον ἦλθεν, ὡς ἀνωτέρω εἴδομεν, δεκαεννεατής, γράφων ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «…καὶ ἡ ἐκεῖ διαμονὴ τῷ ἀνδρὶ οὐ μέχρι δέκα ἢ πέντε ἢ μικρῷ πλειόνων ἡμερῶν περιγράφεται, οὐδ’ ἐπὶ τρισὶν ἢ τέσσαρσιν ἡλίου κύκλοις περιορίζεται, ἀλλ’ εἰς ὅλους ὀκτὼ πρὸς τοὺς εἴκοσιν ἐνιαυτοὺς ἀποτείνεται»· ὅθεν φαίνεται ὅτι περὶ λάθους μᾶλλον πρόκειται τῶν ἀντιγραφέων καὶ ὅτι 28 χρόνους παρέμεινεν ὁ Ὅσιος εἰς ἐκεῖνο τὸ Μοναστήριον.

[2] Ὄρος Μυουπόλεως ὀνομάζει ἐνταῦθα ὁ Νικόλαος Μεθώνης τὸν Κιθαιρῶνα, κείμενον εἰς τὰ ὅρια τῆς Ἀττικῆς καὶ τῆς Βοιωτίας, ὁ δὲ Θεόδωρος Πρόδρομος Μυούπολιν ὀνομάζει παρακείμενον χωρίον, ἐκ τοῦ ὁποίου πιθανῶς ἐδόθη εἰς τὸ ὄρος τὸ ὄνομα τῆς Μυουπόλεως. Μυούπολις δὲ ἄλλοι μὲν λέγουσιν ὅτι ἦσαν αἱ Ἐρυθραὶ κοινῶς Κριεκούκι, ἄλλοι δὲ ἡ Οἰνόη, κοινῶς Μάζι τῆς Μάνδρας Ἀττικῆς, ἕτεροι δὲ τὰ μεσημβρινῶς τῆς Μονῆς ὑπάρχοντα ἐρείπια ἀρχαίας πόλεως.

[3] Οὗτος ἐπατριάρχευσε κατὰ τὰ ἔτη 1084-1111.

[4] Πρόκειται περὶ τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Νικήτα Γʹ τοῦ Κούρδη, ἀποθανόντος τὸ 1103.

[5] Οὗτος ἦτο Ἀλέξιος Αʹ ὁ Κομνηνός, βασιλεύσας ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1078-1105.

[6] Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ὁσίου Μελετίου εἶναι ἐκτισμένη εἰς τὸ ἀνατολικὸν τμῆμα τοῦ Κιθαιρῶνος, ὅπερ εἶναι καὶ τὸ χαμηλότερον, καλούμενον σήμερον «Πάστρα». Τούτου ἡ ὑψηλοτέρα κορυφὴ ἔχει ὕψος 1015 μέτρων, ἐνῷ ἡ ὑψηλοτέρα κορυφὴ τοῦ δυτικοῦ τμήματος, ἔχει ὕψος 1407 μέτρων. Ἡ τοποθεσία ἐν τῇ ὁποίᾳ κεῖται ἡ Μονὴ εἰναι θαυμασία καὶ κατάφυτος. Κάτωθεν αὐτῆς ἐκτείνεται πεδιάς, διὰ τῆς ὁποίας διέρχεται ἡ ὁδὸς Ἀθηνῶν-Θηβῶν. Ἡ Μονή, ὡς εἴδομεν, προϋπάρχουσα τοῦ Ὁσίου Μελετίου ἐκαλεῖτο Μονὴ τοῦ Συμβούλου ἢ Συμβόλου, ἀνεκαινίσθη ὅμως καὶ ἐπηυξήθη ὑπὸ τοῦ Ὁσίου Μελετίου, ὅστις ἀνεκαίνισε καὶ ἐμεγάλυνε καὶ τὸν κεντρικὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων, ἐκτὸς δὲ τούτου καὶ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος, ὅστις ἐπίσης ἐμεγαλύνθη καὶ κατελαμπρύνθη ὑπὸ τῶν μαθητῶν τοῦ Ὁσίου, ἀνήγειρεν οὗτος καὶ δύο ἑτέρους Ναούς, τὸν τῆς Θεοτόκου καὶ τὸν τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου.

Μικρὸν πρὸ τῆς τοῦ Ὁσίου μακαρίας τελευτῆς ἠρώτησαν ἡμέραν τινὰ τοῦτον οἱ μαθηταί του διαποροῦντες πῶς θὰ διαμείνωσι καὶ θὰ διατηρηθῶσι τὰ Μοναστήρια μετὰ τὸν θάνατόν του, πόθεν θὰ ἔχωσιν οἱ πολυάριθμοι Μοναχοὶ τὰ πρὸς τὸ ζῆν χωρὶς νὰ παύσωσι ζῶντες ἐν ἀκτημοσύνῃ. Ὁ Ὅσιος ὅμως, ἀφοῦ ἤλεγξε τὴν ὀλιγοπιστίαν αὐτῶν, ἀπήντησεν ἐπὶ λέξει, ὡς ταῦτα γράφει ὁ Νικόλαος Μεθώνης, τὰ ἑξῆς: «Ἴστε ὡς περὶ μὲν θαύματος οὐδεὶς ἐμοὶ λόγος· ἐὰν δὲ παρρησίαν εὕρω πρὸς τὸν Θεόν, οὐδὲν ἡμῖν ἐλλείψει τῶν ἀναγκαίων οὐδέποτε». Πράγματι δὲ ἡ πρόρρησις αὕτη ἐπραγματοποιήθη, διότι ὁ αὐτὸς Νικόλαος προσέθηκεν ὅτι τότε, ὅτε ἔγραφε τὴν βιογραφίαν, ἤτοι μετὰ 36 ἔτη ἀπὸ τῆς κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου, ἡ Μονὴ ἠρίθμει 300 Μοναχοὺς χωρὶς νὰ ἔχῃ ἄλλην τινὰ κτηματικὴν περιουσίαν ἐκτὸς τοῦ λαχανοκηπίου καὶ ὅμως συνετηρεῖτο θαυμασίως, οὐχὶ δὲ μόνον μέχρι τότε, ἀλλὰ ἐπὶ ὀκτὼ περίπου συνεχεῖς αἰῶνας ἡ Μονὴ ἤκμαζε καὶ ἐκραταιοῦτο πλουτιζομένη καὶ κατοχυρουμένη διὰ Πατριαρχικῶν Σιγγιλλίων ἀνακηρυχθεῖσα Σταυροπηγιακή.

Κατὰ τὴν Μεγάλην Ἑλληνικὴν Ἐθνεγερσίαν τῶν ἐτῶν 1821-1828 ἡ Μονὴ ὑπέστη ἐπανειλημμένως μεγάλας καταστροφάς, μετὰ δὲ τὴν ἀποκατάστασιν τοῦ ἐλευθέρου Ἑλληνικοῦ Κράτους ἀνασυνεστήθη αὕτη, ἀλλὰ σὺν τῷ χρόνῳ ἤρξατο μαραινομένη συνεπείᾳ τῶν ἀπολλοτριώσεων καὶ τῆς ἀπογυμνώσεώς της ἐκ τοῦ ἐμψύχου καὶ ἀψύχου ὑλικοῦ. Ἡ Μονὴ ἐκτὸς τῶν ἄλλων διετήρει ἐν Ἀθήναις δύο Μετόχια, τὸ περὶ τὸν ἐν Σεπολίοις Ναὸν τοῦ Ὁσίου Μελετίου μετατραπέντα εἰς ἐνοριακὸν καὶ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Αἰόλου, τὸ ὁποῖον διατηρεῖ μέχρι σήμερον.

✥ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ