Ἐκεῖ ἀσπάζονται τοῦτον ὁ Ἠλίας ὁ Θεσβίτης καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος διὰ τὸ νηστευτικὸν καὶ φιλέρημον καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν ὅλοι οἱ Ὅσιοι Πατέρες τὸν συνασκητὴν καὶ ὁμόζηλον περιχαρῶς ὑποδέχονται, τελοῦντες μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καὶ Ἀρχαγγέλων ἑορτὴν πανευφρόσυνον.
Μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ Ὁσίου ἐνεταφίασαν εὐλαβῶς τὸ ἱερώτατον αὐτοῦ λείψανον εἰς τὴν βορείαν πλευρὰν τοῦ εἰς την τιμὴν τῶν Ἀσωμάτων νάρθηκος τοῦ κεντρικοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς, ἥτις ἔκτοτε ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἁγίου ἐκαλεῖτο Μονὴ τοῦ Ὁσίου Μελετίου [6] ἔνθα ἐνεργεῖ καὶ μέχρι σήμερον πλεῖστα θαυμάσια εἰς δόξαν Θεοῦ, ὑπάρχον διαφόρων νόσων ἀλεξιτήριον, καὶ ἀλιτηρίων δαιμόνων ἀφανιστήριον ὅτι, ἂν καὶ κατὰ τὸν νόμον τῆς σαρκὸς ὁ Ὅσιος ἐτελεύτησε, καὶ ἀπέδωκε τὸ χρέος τῆς φύσεως, ὅμως ἡ ἀείζωος χάρις τοῦ Πνεύματος διαμένει παρὰ τὸν τάφον αὐτοῦ, καὶ διὰ μέσου τοῦ ἁγίου λειψάνου του ἐνεργεῖ τὰ θαυμάσια, καὶ καθ’ ἑκάστην πηγάζει ἰάματα εἰς ὅσους τὸν ἐπικαλοῦνται μετὰ πίστεως, εἰς πίστωσιν δὲ τῶν ἄλλων θὰ γράψωμεν τρία τινὰ μὲ συντομίαν πολλὴν καὶ βραχύτητα.
Ἄνθρωπός τις εὐλαβής Βάρδας τὸ ἐπώνυμον ἦτο ἀπὸ τὴν Συρίαν, τότε δὲ κατῴκει εἰς τὰς Θήβας· οὗτος εἶχε λέπραν, ἀσθένειαν χαλεπωτάτην, δυσειδῆ ναὶ ἀθεράπευτον, ὅθεν πολλὰ ἐστενοχωρεῖτο διὰ τὸ ἀνίατον τῆς ἀσθενείας του καὶ εἶχε τὴν θλῖψιν ἀνείκαστον. Ἀκούσας οὗτος τὰ ἄπειρα θαύματα, τὰ ὁποῖα ἐτέλεσεν ὁ θεῖος Μελέτιος, ἀπῆλθε καὶ αὐτὸς μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ προσευχόμενος. Τὸ δὲ μεσονύκτιον εἶδεν ὅραμα, ὅτι ἐλειτούργει εἷς Ἱερεύς, καὶ ὁ Ἅγιος ἦτο συλλειτουργός· τότε, ὅταν ἐγνώρισε τὸν Ὅσιον, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του λέγων· «Ἐλέησόν με, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, καὶ ἰάτρευσόν με τὸν δείλαιον, ὅτι δύνασαι νὰ μὲ καθαρίσῃς, ὡς παρρησίαν ἔχων μεγίστην πρὸς Κύριον». Ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ, ἐξῆλθε φῶς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Βῆμα, καὶ περιέλαμψε τὸν Ὅσιον, ὅστις ἤγγισε τὴν χεῖρα του εἰς τὴν σάρκα τοῦ Βάρδα λέγων· «Ἰδοὺ αἱ ἁμαρτίαι σου συνεχωρήθησαν, καὶ ἐκαθαρίσθη τὸ σῶμά σου· μὴ λυπῆσαι λοιπὸν τοῦ λοιποῦ, ἀλλ’ ὕπαγε εἰς εἰρήνην, εὐχαριστῶν τὸν Σωτῆρα Χριστόν, ὅστις ὡς δίκαιος σὲ ἐπαίδευσε, καὶ πάλιν ὡς εὔσπλαγχνος σὲ ἰάτρευσε». Ταῦτα βλέπων ὁ Βάρδας ἐξύπνησε καὶ εὑρέθη (ὢ τοῦ θαύματος!) τεθεραπευμένος· ὅτι τὸ δέρμά του ὅλον ἐξεδάρη ὡς τοῦ ὄφεως, καὶ ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ἡ λέπρα, ἡ δὲ σάρξ του ἔμεινε τρυφερὰ καὶ μόνον εἰς τὰ χείλη του ἔμεινε μόριόν τι, διὰ νὰ φαίνηται ἡ μαρτυρία τοῦ θαύματος.