Τότε συντρίψαντες τὸ δοχεῖον, εἶδον μέσα ἕνα ὄφιν φαρμακερὸν νεκρόν, ὅστις ἀπὸ προσβολὴν τοῦ παλαιοῦ ὄφεως εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνο τὸ κεράμιον· καὶ ὅταν ἔχυσε τὸ φαρμάκι του, ἐπνίγη εἰς τὸν οἶνον καὶ ἔμεινεν ἔσω διὰ νὰ πίωσιν οἱ Ἀσκηταὶ καὶ ἀποθάνωσιν, οἵτινες ἰδόντες τὸν φοβερὸν ἐκεῖνον ὄφιν ἐφοβήθησαν καὶ ἐθαύμασαν τὸν Ὅσιον πῶς τὸ ἐγνώρισε καὶ τοὺς ἐλύτρωσεν ἀπὸ βέβαιον θάνατον.
Εἶχε δὲ καὶ τὴν χάριν τῶν ἰάσεων ὁ Ὅσιος, τὴν ὁποίαν ὑπὸ τῆς πρώτης τῶν χαρίτων ἀφθόνως ἐπλούτησε, καὶ ἐθεράπευε πᾶσαν ἀσθένειαν ψυχῆς τε καὶ σώματος. Εἶχε δὲ τότε τὴν πραιτωρινὴν ἀρχὴν (διοίκησιν) ἄρχων τις Κωνσταντῖνος Χοιροσφάκτης ὀνομαζόμενος. Τούτου εἷς δοῦλος πιστός, τὸν ὁποῖον ἠγάπα ὁ Κωνσταντῖνος ὡς τὸν ἑαυτόν του, εἶχε δεινὴν καὶ ἀθεράπευτον ἀσθένειαν καὶ δὲν εὑρέθη ἰατρὸς νὰ τοῦ δώσῃ σωτηρίαν, ἀλλὰ πάντες τὸν ἀπεφάσισαν εἰς θάνατον. Ὁ πραίτωρ λοιπὸν ἐλυπεῖτο, καὶ λέγει εἰς τὸν ἀσθενῆ· «Θέλεις νὰ σὲ ὑπάγω εἰς τὸν μέγαν Μελέτιον, ὅστις ἔκαμε τόσα θαυμάσια, νὰ σὲ θεραπεύσῃ, καὶ ὁ ὁποῖος εἶναι ἁγιώτατος ἄνθρωπος;». Ὁ δὲ ἀσθενὴς δὲν ἤθελεν, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἅγιον κατέκρινε λέγων· «Ἐγὼ ἐπεκαλέσθην πολλοὺς καὶ μεγάλους Ἁγίους, καὶ δὲν μοῦ ἔδωκαν καμμίαν βοήθειαν, καὶ αὐτὸς ὁ φάγος καὶ οἰνοπότης θὰ μοῦ κάμῃ ὠφέλειαν;». Οὕτως ἠσθένει εἰς τὴν ψυχὴν χειρότερον τοῦ σώματος, καταλαλῶν τὸν ἄμεμπτον, ὅστις ἐγνώριζεν ἀπ’ ἐκεῖ ἀπὸ τὸ ὄρος τοῦ ἀσθενοῦντος τοὺς λόγους. Τὴν δὲ ἑπομένην ἡμέραν ἔλαβεν ὁ πραίτωρ τὸν ἀσθενῆ καὶ ἔφθασαν εἰς τὸν Ὅσιον, ὁπότε ἔπεσεν ὁ ἄρχων εἰς τοὺς πόδας του κλαίων καὶ ζητῶν τὴν ἰατρείαν τοῦ πάσχοντος. Ὁ δὲ Ἅγιος ἐπροφασίζετο, ὅτι οὔτε αὐτὸς ἦτο ἱκανὸς νὰ τελέσῃ τοιαύτα θαυματουργίαν οὔτε ὁ ἀσθενὴς ἦτο ἄξιος νὰ θεραπευθῇ διὰ τὴν τοσαύτην του ἀπιστίαν· τέλος ὅμως ἐλυπήθη τὰ δάκρυα τοῦ ἄρχοντος, καὶ ἀφοῦ ἐνουθέτησε τὸν ἀσθενῆ, ὅστις ὡμολόγησε τὴν ἁμαρτίαν του ζητῶν συγχώρησιν, τὸν ἰάτρευσε ψυχῆ τε καὶ σώματι καὶ εὐχαριστήσαντες τὸν Ὅσιον ἀμφότεροι ἀπῆλθον εἰς τὰ ἴδια χαίροντες.
Ἄλλοτε πάλιν ἦλθον ἄλλοι δύο εἰς τὸ κελλίον του· καὶ καθὼς εἰσῆλθον εἰς τὴν Μονήν, ἦλθεν αἴφνης ἀσθένεια εἰς τὸν ἵππον τοῦ ἑνός, ἥτις λέγεται ὀπισθότονος, καὶ πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἐκινδύνευεν εἰς θάνατον· ὅθεν παρεκάλεσε τὸν Ὅσιον νὰ ὑπάγῃ ἕως τὸν στάβλον, νὰ τὸν ἴδῃ· ἔνθα εὑρίσκων εἰς τὴν γῆν ὡς νεκρὸν ἡπλωμένον τὸν ἵππον, τὸν ἤγγισε μὲ τὴν ράβδον του λέγων· «Ἐγείρου»· καὶ τότε παρευθὺς (ὢ τοῦ θαύματος!) ἠγέρθη ὁ ἵππος ὑγιέστατος.