Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ΜΕΛΕΤΙΟΣ ὁ νέος, ὁ ἐν τῷ ὄρει τῆς Μυουπόλεως ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Σελίδα 18 από 21

Ὁ δὲ ἕτερος ἐκ τῶν δύο ἐκείνων ἀνθρώπων εἶχε λογισμοὺς βλασφημίας, καὶ ᾐσχύνετο νὰ τοὺς ἐξομολογηθῇ· ὅθεν ὁ Ὅσιος γνωρίσας ταῦτα ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Βάλε εἰς τὸ στῆθος τὴν χεῖρά σου, ἔπειτα ἔκβαλε αὐτήν»· ἀφοῦ ἐτέλεσε τὸ προσταττόμενον, τοῦ λέγει· «Βλέπεις πῶς εἶναι ἡ χείρ σου κενή; οὕτως ἐξέρχεσαι καὶ σὺ ἀπ’ ἐδῶ κενὸς καὶ ἄδειος χωρὶς εὐλογίαν, διότι δὲν ὡμολόγησες τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς τῆς βλασφημίας, οἵτινες σὲ θλίβουσι». Τότε ὁ ἄνθρωπος, κατανυχθεὶς τὴν καρδίαν, ἐξωμολογήθη· καὶ λαβόντες συγχώρησιν ἀμφότεροι ἀνεχώρησαν, ὠφεληθέντες θαυμασιώτατα.

Εἶχε δὲ ὁ Ὅσιος καὶ ἐξουσίαν θαυμασίαν κατὰ τῶν δαιμόνων καὶ ὡς τοὺς ἐπετίμα ἔφευγον ὡς ὑπὸ πυρὸς διωκόμενοι· καὶ εἰς πίστωσιν τῶν ἄλλων θὰ γράψωμεν δύο θαύματα σύντομα, διὰ νὰ εἴπωμεν καὶ τοῦ Ὁσίου τὴν ὁσίαν καὶ θαυμασίαν μετάστασιν. Μοναχός τις ὀνόματι Ἰάκωβος εἶχε τοιοῦτον δεινὸν καὶ κακὸν δαιμόνιον, ὥστε ἔπιπτεν εἰς τοὺς λίθους καὶ εἰς τὰ ξύλα καὶ ἐτραυματίζετο ὁ δυστυχής, ὁσάκις τὸν ἔρριπτε τὸ δαιμόνιον, καὶ ἐπληγώνετο πολλάκις εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ εἰς τὸ πρόσωπον, καὶ ἔμενεν ἐλεεινὸν θέαμα. Οὗτος ἦλθέ ποτε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ὁσίου, εἰς δὲ τὸν νάρθηκα τὸν εὗρε τὸ κακόν· καὶ τὸν εἶδεν ὁ Ἅγιος ὅταν ἔπιπτεν εἰς τὴν γῆν, ἐταράσσοντο δὲ ὅλα τὰ μέλη του, ἐκτύπα τὴν κεφαλήν, ἐστράβιζε τὸ στόμα καὶ ἤφριζε, τρίζων τοὺς ὀδόντας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς διαστρέφων, καὶ κραυγάζων μεγάλως. Ταῦτα βλέπων τὸν ἐλυπήθη ὁ Ὅσιος, καὶ ἀλαλήτως ἐλάλησεν Ἐκείνου ὅστις ἐπακούει τοὺς φοβουμένους αὐτόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἀδιστάκτως ἐπίστευσεν εἰπόντα· «Πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι». Καὶ βαλὼν τὴν ράβδον του εἰς τὸ στόμα τοῦ πάσχοντος, ἐδίωξεν εὐθὺς τὸ δαιμόνιον, τὸν δὲ Ἰάκωβον ἤγειρεν ὑγιαίνοντα. Ἕτερος δέ τις λαϊκός, ὀνόματι Θεοφύλακτος, εἶχε τὴν αὐτὴν ἀσθένειαν καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὸν Ὅσιον, ὅστις τὸν ἐλύτρωσε μὲ τὴν προσευχήν του ἀπὸ τὸν ἄγριον δαίμονα, καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὴν οἰκίαν του ὁ πρῴην δεινῶς δαιμονιζόμενος σωφρονέστατος καὶ ὑγιέστατος.

Εἴδετε θαυμάτων ὑπερβολήν, ἀδελφοί, καὶ διοράσεων μέγεθος, διὰ τῶν ὁποίων ὁ παντοδύναμος Θεὸς ἐστόλισε τὸν Ὅσιον Μελέτιον; Ἀλλὰ θαρρεῖτε τάχα πῶς ἐγράψαμεν ὅλα του τὰ τεράστια; Ὄχι κατὰ ἀκρίβειαν, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ τὸ ἄπειρον τῆς θαλάσσης πέλαγος σᾶς ἐχαρίσαμεν ἓν ποτήριον διὰ νὰ καταλάβητε ἐκ τοῦ ὀλίγου τὸ ἄμετρον, ὅτι καθὼς εἶναι τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ ἀναρίθμητα, οὕτως εἶναι καὶ τὰ θαύματα τοῦ Ὁσίου Μελετίου ἀμέτρητα.

Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Θεόδωρος Πρόδρομος λέγει ὅτι 28 ὅλα ἔτη παρέμεινεν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὁ Μελέτιος, εἰς τὸ ὁποῖον ἦλθεν, ὡς ἀνωτέρω εἴδομεν, δεκαεννεατής, γράφων ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «…καὶ ἡ ἐκεῖ διαμονὴ τῷ ἀνδρὶ οὐ μέχρι δέκα ἢ πέντε ἢ μικρῷ πλειόνων ἡμερῶν περιγράφεται, οὐδ’ ἐπὶ τρισὶν ἢ τέσσαρσιν ἡλίου κύκλοις περιορίζεται, ἀλλ’ εἰς ὅλους ὀκτὼ πρὸς τοὺς εἴκοσιν ἐνιαυτοὺς ἀποτείνεται»· ὅθεν φαίνεται ὅτι περὶ λάθους μᾶλλον πρόκειται τῶν ἀντιγραφέων καὶ ὅτι 28 χρόνους παρέμεινεν ὁ Ὅσιος εἰς ἐκεῖνο τὸ Μοναστήριον.

[2] Ὄρος Μυουπόλεως ὀνομάζει ἐνταῦθα ὁ Νικόλαος Μεθώνης τὸν Κιθαιρῶνα, κείμενον εἰς τὰ ὅρια τῆς Ἀττικῆς καὶ τῆς Βοιωτίας, ὁ δὲ Θεόδωρος Πρόδρομος Μυούπολιν ὀνομάζει παρακείμενον χωρίον, ἐκ τοῦ ὁποίου πιθανῶς ἐδόθη εἰς τὸ ὄρος τὸ ὄνομα τῆς Μυουπόλεως. Μυούπολις δὲ ἄλλοι μὲν λέγουσιν ὅτι ἦσαν αἱ Ἐρυθραὶ κοινῶς Κριεκούκι, ἄλλοι δὲ ἡ Οἰνόη, κοινῶς Μάζι τῆς Μάνδρας Ἀττικῆς, ἕτεροι δὲ τὰ μεσημβρινῶς τῆς Μονῆς ὑπάρχοντα ἐρείπια ἀρχαίας πόλεως.

[3] Οὗτος ἐπατριάρχευσε κατὰ τὰ ἔτη 1084-1111.

[4] Πρόκειται περὶ τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Νικήτα Γʹ τοῦ Κούρδη, ἀποθανόντος τὸ 1103.

[5] Οὗτος ἦτο Ἀλέξιος Αʹ ὁ Κομνηνός, βασιλεύσας ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1078-1105.

[6] Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ὁσίου Μελετίου εἶναι ἐκτισμένη εἰς τὸ ἀνατολικὸν τμῆμα τοῦ Κιθαιρῶνος, ὅπερ εἶναι καὶ τὸ χαμηλότερον, καλούμενον σήμερον «Πάστρα». Τούτου ἡ ὑψηλοτέρα κορυφὴ ἔχει ὕψος 1015 μέτρων, ἐνῷ ἡ ὑψηλοτέρα κορυφὴ τοῦ δυτικοῦ τμήματος, ἔχει ὕψος 1407 μέτρων. Ἡ τοποθεσία ἐν τῇ ὁποίᾳ κεῖται ἡ Μονὴ εἰναι θαυμασία καὶ κατάφυτος. Κάτωθεν αὐτῆς ἐκτείνεται πεδιάς, διὰ τῆς ὁποίας διέρχεται ἡ ὁδὸς Ἀθηνῶν-Θηβῶν. Ἡ Μονή, ὡς εἴδομεν, προϋπάρχουσα τοῦ Ὁσίου Μελετίου ἐκαλεῖτο Μονὴ τοῦ Συμβούλου ἢ Συμβόλου, ἀνεκαινίσθη ὅμως καὶ ἐπηυξήθη ὑπὸ τοῦ Ὁσίου Μελετίου, ὅστις ἀνεκαίνισε καὶ ἐμεγάλυνε καὶ τὸν κεντρικὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων, ἐκτὸς δὲ τούτου καὶ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος, ὅστις ἐπίσης ἐμεγαλύνθη καὶ κατελαμπρύνθη ὑπὸ τῶν μαθητῶν τοῦ Ὁσίου, ἀνήγειρεν οὗτος καὶ δύο ἑτέρους Ναούς, τὸν τῆς Θεοτόκου καὶ τὸν τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου.

Μικρὸν πρὸ τῆς τοῦ Ὁσίου μακαρίας τελευτῆς ἠρώτησαν ἡμέραν τινὰ τοῦτον οἱ μαθηταί του διαποροῦντες πῶς θὰ διαμείνωσι καὶ θὰ διατηρηθῶσι τὰ Μοναστήρια μετὰ τὸν θάνατόν του, πόθεν θὰ ἔχωσιν οἱ πολυάριθμοι Μοναχοὶ τὰ πρὸς τὸ ζῆν χωρὶς νὰ παύσωσι ζῶντες ἐν ἀκτημοσύνῃ. Ὁ Ὅσιος ὅμως, ἀφοῦ ἤλεγξε τὴν ὀλιγοπιστίαν αὐτῶν, ἀπήντησεν ἐπὶ λέξει, ὡς ταῦτα γράφει ὁ Νικόλαος Μεθώνης, τὰ ἑξῆς: «Ἴστε ὡς περὶ μὲν θαύματος οὐδεὶς ἐμοὶ λόγος· ἐὰν δὲ παρρησίαν εὕρω πρὸς τὸν Θεόν, οὐδὲν ἡμῖν ἐλλείψει τῶν ἀναγκαίων οὐδέποτε». Πράγματι δὲ ἡ πρόρρησις αὕτη ἐπραγματοποιήθη, διότι ὁ αὐτὸς Νικόλαος προσέθηκεν ὅτι τότε, ὅτε ἔγραφε τὴν βιογραφίαν, ἤτοι μετὰ 36 ἔτη ἀπὸ τῆς κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου, ἡ Μονὴ ἠρίθμει 300 Μοναχοὺς χωρὶς νὰ ἔχῃ ἄλλην τινὰ κτηματικὴν περιουσίαν ἐκτὸς τοῦ λαχανοκηπίου καὶ ὅμως συνετηρεῖτο θαυμασίως, οὐχὶ δὲ μόνον μέχρι τότε, ἀλλὰ ἐπὶ ὀκτὼ περίπου συνεχεῖς αἰῶνας ἡ Μονὴ ἤκμαζε καὶ ἐκραταιοῦτο πλουτιζομένη καὶ κατοχυρουμένη διὰ Πατριαρχικῶν Σιγγιλλίων ἀνακηρυχθεῖσα Σταυροπηγιακή.

Κατὰ τὴν Μεγάλην Ἑλληνικὴν Ἐθνεγερσίαν τῶν ἐτῶν 1821-1828 ἡ Μονὴ ὑπέστη ἐπανειλημμένως μεγάλας καταστροφάς, μετὰ δὲ τὴν ἀποκατάστασιν τοῦ ἐλευθέρου Ἑλληνικοῦ Κράτους ἀνασυνεστήθη αὕτη, ἀλλὰ σὺν τῷ χρόνῳ ἤρξατο μαραινομένη συνεπείᾳ τῶν ἀπολλοτριώσεων καὶ τῆς ἀπογυμνώσεώς της ἐκ τοῦ ἐμψύχου καὶ ἀψύχου ὑλικοῦ. Ἡ Μονὴ ἐκτὸς τῶν ἄλλων διετήρει ἐν Ἀθήναις δύο Μετόχια, τὸ περὶ τὸν ἐν Σεπολίοις Ναὸν τοῦ Ὁσίου Μελετίου μετατραπέντα εἰς ἐνοριακὸν καὶ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Αἰόλου, τὸ ὁποῖον διατηρεῖ μέχρι σήμερον.

✥ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ