Εἰς τοὺς λόγους τούτους τῆς κόρης ἐξεκαύθη περισσότερον ὁ θυμὸς τοῦ τυράννου, καὶ προστάσσει νὰ φέρουν ἓν δοχεῖον χάλκινον πλῆρες πίσσης καὶ ρητίνης κοχλαζούσης, εἰς τὸ ὁποῖον ρίψαντες τὴν Ἁγίαν, ἐγένετο θαῦμα παράδοξον· διότι τὸ μὲν χάλκωμα καιόμενον ἀνέλυε καὶ ἐφθείρετο κατ’ ὀλίγον ὡς κηρός, ἡ δὲ πίσσα καὶ ἡ ρητίνη ἐξεχύθη ὡς ρεῦμα, καὶ κατέκαυσε πολλοὺς τῶν Ἑλλήνων, τοὺς ὁποίους καὶ ἀπώλεσεν. Ἰδὼν ὁ ἀσύνετος δικαστὴς ὅτι ὄχι μόνον δὲν δύναται νὰ καταπείσῃ τὴν Ἁγίαν παρθένον, ἀλλ’ ὅτι ἐκείνη ὡς αἰτίας χαρᾶς ἐκλαμβάνει τὰς βασάνους, αὐτὸς δὲ μένει κατῃσχυμμένος, ἔδωκε καὶ κατ’ αὐτῆς τὴν διὰ ξίφους ἀπόφασιν. Φερθεῖσα δὲ αὕτη εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, καὶ ἰδοῦσα τὸ λείψανον τῆς ἀδελφῆς της, ἔπεσε μετὰ πόθου ἐπάνω αὐτοῦ, καὶ τὸ ἠσπάζετο μεθ’ ἡδονῆς καὶ ἔχαιρεν, ἐπειδὴ ἔμελλε καὶ αὐτὴ μετὰ τὴν ἀποτομὴν τῆς κεφαλῆς νὰ τὴν ἀπολαύσῃ εἰς ἐκείνην τὴν ἄρρητον χαράν. Ἀφοῦ λοιπὸν ἀπεκεφαλίσθη καὶ αὐτή, περιέπεσεν ὁ ἄδικος δικαστὴς εἰς ἀδημονίαν καὶ λύπην μεγάλην, ὅτι δὲν ἠδυνήθη νὰ τὰς φέρῃ εἰς τὸ θέλημά του, καὶ ὅτι ἐφάνη νικημένος ἀπὸ τρυφερὰ καὶ ἀνήλικα κοράσια· ὅμως εἶχε πάλιν ἐλπίδα τινὰ νὰ καταπείσῃ κἂν τὴν τρίτην, ὡς πάντῃ ἀνήλικον καὶ ἀδύνατον.

Ἔφερε λοιπὸν ἔμπροσθέν του τὸ χαριτωμένον κοράσιον, τὴν Ἀγάπην, καὶ ἤρχισε μὲ λόγους κολακευτικούς, ὅπως τὴν καταπείσῃ νὰ θυσιάσῃ εἰς τοὺς δαίμονας. Ἡ δὲ μακαρία παρθένος ἀπεκρίθη μὲ γενναῖον φρόνημα, λέγουσα· «Μὴ σὲ πλανᾷ ἡ νεότης τῆς ἡλικίας μου καὶ μὴ ἐλπίζῃς νὰ μὲ καταπείσῃς μὲ τὰς κολακείας σου· διότι θέλεις γνωρίσει, μὲ τὴν δοκιμήν, ὅτι καὶ ἐγὼ εἶμαι κλῶνος ἐξ ἐκείνης τῆς εὐλογημένης ρίζης, εἶμαι γέννημα ἐκείνης τῆς κοιλίας, ὅπου σὺ ἐδοκίμασες, καὶ σὲ ἔκαμαν παίγνιον καὶ γέλωτα· δὲν θέλω φανῆ ἀπὸ τὰς ἀδελφάς μου εἰς τὴν ἀνδρείαν κατωτέρα, οὔτε θέλω καταισχυνθῆ ἀπὸ τὴν εὐγένειαν καὶ γενναιότητα τοῦ γένους μου, ἀλλὰ θέλω ὑπομείνει μὲ τοῦ Χριστοῦ μου τὴν βοήθειαν τόσον περισσότερον ὅσον εἶμαι καὶ μικροτέρα ἀπὸ τὰς ἀδελφάς μου». Τὴν παρρησίαν ταύτην τῆς Μάρτυρος δὲν ἠδυνήθη ὁ μιαρὸς τύραννος νὰ ὑποφέρῃ καὶ διὰ τοῦτο ἐπρόσταξε καὶ τὴν ἐκρέμασαν εἰς ἕνα ὑψηλὸν ξύλον, καὶ τὴν ἐμαστίγωνον μὲ λωρία ἰσχυρά, οὕτως ὥστε ἀπὸ τὸ σφίξιμον καὶ τὸν δαρμὸν νὰ διαλυθοῦν ὅλαι αἱ ἁρμονίαι ἀπὸ τὴν φυσικήν των σύνθεσιν, καὶ νὰ ἀνασπάσουν ὅλα τὰ μέλη της ἀπὸ τὸν τόπον των.