ΣΟΦΙΑ ἡ Ἁγία Μάρτυς καὶ αἱ θυγατέρες αὐτῆς ΠΙΣΤΙΣ, ΕΛΠΙΣ καὶ ΑΓΑΠΗ ἔζων εἰς τὴν Ρώμην κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ δυσσεβοῦς αὐτοκράτορος Ἀδριανοῦ, ὅστις ἐβασίλευεν ἐκεῖ, παραχωρήσει Θεοῦ, κατὰ τὰ ἔτη ριζ’-ρλη’ (117-138). Οὗτος, ἔχων ζῆλον διάπυρον εἰς τὴν λατρείαν τῶν εἰδώλων τῶν ψευδωνύμων θεῶν, προσεπάθει νὰ πείσῃ τοὺς Χριστιανούς, ἄλλους μὲ κολακείας καὶ ἄλλους μὲ ἀπειλάς, ὅπως θυσιάζωσιν εἰς τοὺς δαίμονας. Ἡ δὲ Σοφία ἦτο γυνὴ εὐσεβὴς εἰς τὴν πίστιν, εὐγενὴς εἰς τὸ γένος, καὶ εἰς τὴν πολιτείαν σεμνὴ καὶ σωφρονεστάτη, καταγομένη ἀπὸ μεγάλην τινὰ πόλιν τῆς Ἰταλίας· παραμείνασα δὲ χήρα ἐκ νεότητος εἶχε μεθ’ ἑαυτῆς τὰς τρεῖς θυγατέρας της, μὲ τὰς ὁποίας ἔτυχεν ἐξ ἀνάγκης νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν μεγαλόπολιν Ρώμην· διαμείνασα δὲ ἐκεῖ διῆγε ζωὴν ἐνάρετον, διδάσκουσα καὶ τὰς θυγατέρας της νὰ μιμῶνται τὴν μητέρα αὐτῶν, στολίζουσαι τὰ ἤθη των μὲ τὸν φόβον τοῦ Κυρίου καὶ τὸν πόθον τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Προσεῖχε δὲ ἡ μακαρία Σοφία, κατὰ τὸ ὄνομα αὐτῶν νὰ συμφωνῇ καὶ ἡ πολιτεία· διὰ τοῦτο καὶ εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰ ἔργα της ἐφαίνετο τῆς σοφίας ὁ καρπός, μὲ τὸν ὁποῖον ἀνέτρεφε καὶ τὰ γεννήματα αὐτῆς, ἤτοι τὰς θυγατέρας, αἱ ὁποῖαι ηὔξανον μὲ τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς, διὰ μέσου τοῦ ὁποίου ἐδόθη εἰς αὐτὰς καὶ ἡ ὡραιότης τοῦ σώματος. Τούτου ἕνεκεν ἔφθασεν ἡ φήμη τῶν μακαρίων εἰς τὸ περισσότερον μέρος τῆς πόλεως, καὶ ἐπαινοῦσαν τὰ χαρίσματα τὰ ὁποῖα εἶχον ψυχῆς τε καὶ σώματος, καὶ διὰ τὸ ὀρθόδοξον σέβας, καὶ διὰ τὴν κοσμιότητα τῶν ἠθῶν, δι’ ὧν καὶ τὰ σωματικὰ χαρίσματα ὡραΐζονται.
Δὲν ἠδυνήθη ὅμως ὁ πατὴρ τοῦ φθόνου νὰ βλέπῃ εἰς γυναικείαν ἀσθένειαν ἀνδρικὰ φρονήματα καὶ γενναῖα ἐπιτεύγματα, ἐπιτελούμενα διὰ μέσου τῆς χάριτος τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως· ὅθεν ὑπεκίνησεν ὁ μιαρὸς τὸν ἐπιστάτην τῆς πόλεως, Ἀντίοχον ὀνόματι, ὁ ὁποῖος καὶ ἐφανέρωσεν εἰς τὸν βασιλέα τὴν εὐσέβειαν τούτων τῶν ἀοιδίμων, καὶ διέβαλεν αὐτὰς ὡς καταφρονητρίας τῶν θεῶν καὶ ἀπειθεῖς εἰς τὰ βασιλικὰ προστάγματα. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἀδριανός, εὐθὺς μὲ θηριώδη θυμὸν ἔστειλε νὰ φέρουν εἰς τὸ δικαστήριον αὐτάς· αἱ ὁποῖαι, καθὼς ἤκουσαν τὸ πρόσταγμα τοῦ τυράννου, ἡτοιμάσθησαν μετὰ προθυμίας εἰς τὸν κατὰ Χριστὸν ἀγῶνα, ἔχουσαι μίαν καὶ τὴν αὐτὴν γνώμην καὶ ἀπόφασιν, καθὼς καὶ ἕνα φυτὸν ἔχει τὴν ρίζαν καὶ τοὺς κλώνους τῆς αὐτῆς φύσεως. Τὸ φρόνημα τῆς μητρὸς εὑρίσκετο εἰς τὰ τέκνα καὶ ἐκεῖναι πάλιν ὡς γνήσιαι ἀδελφαὶ δὲν διέφερον ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλην, καθὼς ἀπεδείχθη ὅταν ἦλθον εἰς τοὺς ἀγῶνας.