Ἀλλὰ καὶ οὕτω πάσχουσα, δὲν ἔπαυεν ὅμως χλευάζουσα καὶ κατηγοροῦσα τὴν εἰδωλικὴν πλάνην, καὶ ἀποδεικνύουσα αὐτήν, ὅπως καὶ ἀληθῶς εἶναι, ἀξία αἰσχύνης καὶ γέλωτος. Ὅθεν καταβιβάσας ὁ τύραννος ἀπὸ τοῦ ξύλου τὴν γενναίαν Μάρτυρα, ἔθηκε βαρέα σίδηρα ἐπάνω εἰς τὸ σῶμα της, τὸ ὁποῖον συνθλίβεται καὶ κατασπῶνται τὰ ὀστᾶ ἀπὸ τὸ βάρος. Ἐκείνη δὲ βλέπουσα ὅτι τὴν ἐγκατέλειψαν αἱ σωματικαὶ δυνάμεις καὶ ὅτι προσεγγίζει πρὸς τὸν θάνατον, προσηύχετο νοερῶς πρὸς τὸν ἠγαπημένον της Νυμφίον Ἰησοῦν Χριστόν, ἐπειδὴ καὶ διὰ τοῦ θανάτου ἐπλησίαζε πρὸς αὐτόν, ὅστις καὶ τὸν Νυμφῶνα εἶχε δι’ αὐτὴν προπαρασκευάσει· εἶτα δὲ καὶ τὴν ψυχὴν παραδίδει εἰς χεῖρας τῶν Ἀγγέλων, καὶ ὅλη μεταβαίνει πρὸς τὸν ποθούμενόν της Χριστόν.
Μετὰ τὴν τελείωσιν καὶ τῆς Ἁγίας Μητροδώρας, ὁ παράνομος ἄρχων ἐκεῖνος, μὴ δυνάμενος νὰ ὑποφέρῃ τὴν μεγίστην ἐντροπήν, τὴν ὁποίαν ἔλαβεν ἐκ τῆς γενναιότητος καὶ τῆς ὑπομονῆς τῶν Μαρτύρων, ἐθλίβετο καθ’ ὑπερβολήν· εἶχεν ὅμως μίαν μικρὰν παρηγορίαν, ὑπολαμβάνων ὅτι ἴσως ἤθελε παρασύρει εἰς τὴν πλάνην του τὴν τρίτην καὶ νεωτέραν ἀδελφὴν Νυμφοδώραν, τὴν ὁποίαν καὶ παρέστησεν ἐπὶ τοῦ βήματός του, ἀναισχύντως τὸν πρᾶον καὶ ἱλαρὸν ὑποκρινόμενος ὁ θηριώδης κατὰ τὴν γνώμην καὶ λυκοκάρδιος. Ὅθεν καὶ λέγει πρὸς αὐτήν· «Ὑπάκουσόν μου τοὐλάχιστον σύ, ὦ καλὴ νεᾶνις, τὴν ὁποίαν ἐγὼ περισσότερον ἀπὸ τὰς ἄλλας ἀγαπῶ, καὶ τὸν ὁποῖον οἱ θεοὶ γνωρίζουσιν, ὅτι καὶ τὸ κάλλος σου θαυμάζω καὶ ἐπαινῶ, καὶ τὴν ἡλικίαν σου λυποῦμαι· ὑπάκουσον εἰς ἐμέ, ὁ ὁποῖος ὡς τέκνον μου γνήσιον σὲ ἀγαπῶ, καὶ προσελθοῦσα (μήπως εἶναι τοῦτο βαρὺ ἢ δύσκολον πρᾶγμα;) προσκύνησον μόνον εἰς τοὺς θεούς, καὶ ἀμέσως μεγίστην χάριν θὰ σοὶ γνωρίσῃ ὁ βασιλεύς, καὶ θὰ σοὶ δώσῃ πολλὰ χρήματα καὶ τιμάς, ἀλλὰ τὸ σπουδαιότεοον καὶ μεγαλύτερον θὰ σὲ ἀξιώσῃ παρρησίας καὶ σχέσεως πρὸς ἑαυτόν. Ἐὰν ὅμως δὲν μοῦ ὑπακούσῃς εἰς ταῦτα ὅπου πατρικῶς σὲ συμβουλεύω, οἴμοι! καὶ σὺ κακῶς θὰ ἀπολεσθῇς, καὶ δὲν θὰ ὠφεληθῇς τίποτε ἐκ τῆς πικρᾶς αὐτῆς τελευτῆς, καθὼς δὲν ὠφελήθησαν τίποτε καὶ αἱ προαποθανοῦσαι ἀδελφαί σου».