Τὴν ἐλευθεροστομίαν, τὸν τρόπον καὶ τοὺς λόγους τῶν Ἁγίων καθ’ ἑαυτὸν θαυμάσας ὁ ἄρχων, μὲ πολλὴν πονηρίαν ὁ δεινὸς ἐδοκίμαζε νὰ ὑποσκελίσῃ τὰς Παρθένους· δι’ ὃ καὶ ἔλεγε πρὸς αὐτάς· «Μὴ θελήσετε, ὦ φίλαι κόραι, δι’ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα οἱ θεοὶ παρέσχον εἰς ἀπόλαυσίν σας ἀγαθὰ νὰ φανῆτε ἀχάριστοι ποιοῦσαι αὐτὰ ἄχρηστα, προτιμῶσαι τὰ ἀβέβαια· μάλιστα δὲ τιμήσατε αὐτοὺς (τοὺς θεούς), οἰκοδομοῦσαι ἐπάνω εἰς αὐτὰ καὶ ἄλλα ἀγαθὰ ἔργα· καὶ οὕτω συμφωνεῖτε μετ’ ἐμοῦ ὑποτασσόμεναι καὶ θυσιάζουσαι κοινῶς εἰς τοὺς θεοὺς ὡς ἀδελφαί· μὴ χωρισθῆτε ἀπ’ ἀλλήλων διὰ τὴν πρὸς αὐτοὺς εὔνοιαν καὶ τὸ σέβας, καὶ γίνητε ἀφορμὴ διὰ νὰ ἴδητε τὴν (μὴ συμφωνοῦσαν) ἀδελφήν σας πικρότατας τιμωρίας ὑπομένουσαν ἐπάνω εἰς αὐτὸ τὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας της. Ἀλλὰ καθὼς ἐγὼ λοιπὸν σᾶς συμβουλεύω τὰ πρέποντα καὶ ὠφέλιμα, τοιουτοτρόπως καὶ σεῖς πρέπει νὰ δεχθῆτε τοὺς λόγους μου, ὡσὰν νὰ ἐπέχω σήμερον τὴν θέσιν τοῦ πατρός σας. Διότι ἐὰν οὕτω πράξητε, θὰ ἀπολαύσητε τῆς συμπαθείας τοῦ βασιλέως καὶ τῆς δόξης αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ εὐτυχίαν βίου καὶ πλησμονὴν παντὸς ἀγαθοῦ, ἕνεκα τῶν ὁποίων θὰ μακαρίζεσθε δικαίως εἰς τὸν αἰῶνα μένον τὸ μνημόσυνόν σας. Ἐὰν ὅμως δὲν θελήσητε νὰ μοῦ ἀκούσητε, ἀλλοίμονον! αἱ σκληραὶ τιμωρίαι καὶ αἱ βάσανοι θὰ ἀφανίσωσι τὸ τρυφερὸν καὶ ἀνθηρὸν τῆς ἡλικίας σας».
Πρὸς τοὺς λόγους τούτους ἀποκριθεῖσα ἡ Μηνοδώρα εἶπεν· «Ἀλλ’ εἰς ἡμᾶς, ὦ ἄρχον, οὔτε τὰ παρὰ σοῦ ὑποσχόμενα ἀγαθὰ φαίνονται μεγάλα καὶ ἄξια προσοχῆς, οὔτε πάλιν αἱ ἀπειλούμεναι τιμωρίαι καὶ κολάσεις δύνανται νὰ μᾶς φοβίσωσι· διότι ἡ ἀπόλαυσις τοῦ πλούτου, τῆς τρυφῆς, τῆς δόξης καὶ τῶν ἄλλων γλυκέων τοῦ κόσμου τούτου, ὅσον ἔχουσι πρόσκαιρον τὴν ἡδονὴν ἐνταῦθα, τοσοῦτον ἔχουσι μόνιμον καὶ αἰώνιον τὴν τιμωρίαν εἰς τὴν μέλλουσαν ζωήν· αἱ δὲ τιμωρίαι καὶ ἡ τοῦ φθαρτοῦ τούτου σώματος κακοπάθεια, ἴσως μὲν νὰ μᾶς λυπήσωσιν ἐνταῦθα ὀλίγον καὶ νὰ μᾶς προξενήσωσιν ὀλίγους πόνους, ὅμως θὰ γίνωσιν εἰς ἡμᾶς αὗται πρόξενοι χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης μηδέποτε ἐχούσης τέλος· διότι τὸ μὲν ἰδικόν σου κακὸν εἶναι πρόσκαιρον, καὶ τὸ ἀγαθὸν ἐπίσης παρερχόμενον· τοῦ δὲ ἰδικοῦ μας Δεσπότου Χριστοῦ καθὼς τὰ λυπηρὰ διὰ τὴν τούτου ἀθέτησιν καὶ ἄρνησιν εἶναι αἰώνια, τοιουτοτρόπως καὶ τὰ εὐφρόσυνα διὰ τὴν ὑπὲρ αὐτοῦ ὁμολογίαν καὶ τὸν θάνατον εἶναι αἰώνια καὶ ἀτελεύτητα. Κατὰ τοῦτο ὅθεν, τὴν μίαν γνώμην καὶ τὴν ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ὁμολογίαν δηλαδή, θὰ φανῶμεν ὅτι εἴμεθα περισσότερον ἀδελφαὶ κατὰ τὴν ψυχὴν ἢ κατὰ τὰ σώματα».