Ἐὰν λοιπὸν πιστεύῃς πράγματι, ὅτι εἴμεθα ἀδελφαὶ κατὰ σάρκα, γνώριζε ὅτι εἴμεθα πολὺ περισσότερον ἀδελφαὶ καὶ εἰς τὴν καλὴν ταύτην ὑπὲρ τῆς πίστεως ὁμολογίαν καὶ τὴν ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας ἀντίστασιν, καὶ μὴ νομίζῃς ὅτι θὰ εὕρῃς εἰς ἡμᾶς τίποτε τὸ δειλόν, τὸ ὁποῖον νὰ φανερώνῃ ὅτι δὲν εἴμεθα γνήσιαι ἀδελφαὶ Ἐκείνης, μηδὲ γνήσιοι κλάδοι καὶ τέκνα τῆς εὐγενοῦς ρίζης ἐκείνης καὶ μητρὸς ἐκ τῆς ὁποίας καὶ αἱ τρεῖς ἐγεννήθημεν. Ἐὰν λοιπὸν θέλῃς νὰ μάθῃς περὶ ἡμῶν ὁποῖαι θὰ εἴμεθα κατὰ τὴν ὑπὲρ τῆς πίστεως ἀντίστασιν καὶ ὁμολογίαν, μάνθανε ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν προλαβόντως μαρτυρήσασαν μακαρίαν ἀδελφήν μας· διότι ἐὰν ἐκείνη, καὶ χωρίς τινος προηγουμένου παραδείγματος, τοιαύτη ἐφάνη κατὰ τὴν ἀνδρείαν καὶ ἀρετήν, τί πρέπει νὰ πράξωμεν ἡμεῖς πρὸς τοιοῦτον παράδειγμα, τὴν ἀδελφήν μας βλέπουσαι; Ἢ δὲν βλέπεις ὅτι πῶς, ἂν καὶ νεκρὰ κειμένη, μᾶς παρακινεῖ εἰς τὴν εὐσέβειαν, καὶ τὴν ἀδελφικὴν σχέσιν καὶ συγγένειαν μᾶς ὑπενθυμίζει, καὶ πρὸς τὸν ὅμοιον ζῆλον μᾶς ἐνθαρρύνει μὲ τὸ ἰδικόν της παράδειγμα τῆς ἀθλήσεως, κατὰ τὸ ὁποῖον, γνώριζε, ὅτι δὲν θὰ φανῶμεν ἡμεῖς κατώτεραι, οὐδὲ θέλομεν ἀτιμάσει τὴν ἐκείνης εὐγένειαν· διότι ἐὰν ἓν τοιοῦτον (ὃ μὴ γένοιτο ποτέ!) πράξωμεν, καὶ προδώσωμεν τὴν εὐσέβειαν, θὰ ἀποδείξωμεν ὅτι ψευδόμεθα λέγουσαι ὅτι ἔχομεν τοὺς ἰδίους γονεῖς καὶ ὅτι εἴμεθα κατὰ σάρκα ἀδελφαὶ τῆς προκειμένης νεκρᾶς καλλινίκου Παρθένου καὶ Μάρτυρος. Ἂς χαθῇ λοιπὸν τοιοῦτος πλοῦτος, ἂς ἀφανισθῇ τοιαύτη δόξα, τὰ ὁποῖα εἶναι μόνον πρόσκαιρα ἐδῶ εἰς τὴν γῆν, καὶ πάλιν εἰς τὴν γῆν χάνονται· ἐρρέτωσαν (ἂς πᾶνε νὰ χαθοῦν) οἱ φθαρτοὶ μνηστῆρες, διότι ἡμεῖς ἔχομεν τὸν ἰδικόν μας ἄφθαρτον Νυμφίον Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, τὸν ὁποῖον σφόδρα ἀγαπῶμεν, καὶ πρὸς τὸν ὁποῖον ὡς μόνην προῖκα δίδομεν τὸν ὑπὲρ αὐτοῦ θάνατον, ἵνα λάβωμεν παρ’ αὐτοῦ τὰς ἱερὰς παστάδας καὶ τοὺς αἰωνίους νυμφικοὺς θαλάμους καὶ παρ’ αὐτῷ λαμπρῶς καὶ αἰωνίως συμβασιλεύσωμεν».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ δικαστὴς καὶ γνωρίσας ὅτι ματαίως κοπιάζει δοκιμάζων νὰ πλανήσῃ τὰς Παρθένους, καὶ βράζων ἀπὸ τὸν θυμόν του, παραδίδει τὴν δευτέραν ἐκ τῶν ἀδελφῶν Μητροδώραν εἰς τὰς βασάνους. Κρεμᾶται λοιπὸν ἐπάνω εἰς ξύλον ἡ γενναία μάρτυς τοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ ἀνημμένας λαμπάδας πυρὸς κατακαίουσιν αὐτὴν πανταχόθεν· δύο ὁλοκλήρους ὥρας εἰς τὴν σκληρὰν ταύτην βάσανον προσκαρτερήσασα καὶ μηδόλως δείξασα σημεῖον δειλίας, μόνον πρὸς τὸν οὐράνιον ἐραστήν της Ἰησοῦν Χριστὸν προσηύχετο, καὶ τὴν παρ’ αὐτοῦ βοήθειαν ἐζήτει νὰ λάβῃ.