Ἡ Ἁγία ὅμως μετὰ τοῦ αὐτοῦ θάρρους καὶ τῆς αὐτῆς γενναιότητος ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Τί νομίζεις, ὦ μάταιε δικαστά, ὅτι τὸ ἔργον τοῦτο τῆς μεγάλης ὑπομονῆς εἰς τὰς βασάνους εἶναι ἰδικόν μου; ἢ δὲν βλέπεις ὅτι ὅλον τὸν ἑαυτόν μου ἀφιέρωσα διὰ θυσίαν εἰς τὸν ἰδικόν μου ἀληθινὸν Θεόν; διότι ποία ἡ ὠφέλεια εἰς τὸ αἷμα καὶ τὸ σῶμά μου ἐφ᾽ ὅσον μετὰ θάνατον φθείρονται; («Τὶ ὠφέλεια ἐν τῷ αἵματί μου ἐν τῷ καταβαίνειν με εἰς διαφθοράν; Ψαλμ. κθ’). Δὲν εἶναι προτιμότερον ἵνα προλάβω καὶ παραδώσω τοῦτο, διὰ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, εἰς τὸν ἰδικόν μου Νυμφίον Ἰησοῦν Χριστόν;».
Οἱ λόγοι οὗτοι τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Μηνοδώρας, ὥσπερ τις σπινθὴρ πυρὸς ἔπεσον ἐπάνω εἰς τὸν θυμὸν τοῦ τυράννου καὶ συγκαθέδρου τοῦ ἡγεμόνος, ἠρέθισαν δὲ αὐτὸν περισσότερον καιόμενον ἀπὸ τὸν θυμόν· διὰ τοῦτο καὶ μετὰ περισσοτέρας μανίας ὡπλίζετο κατὰ τῆς ἱερᾶς ἐκείνης ψυχῆς τῆς Παρθένου καὶ Μάρτυρος. Ὅθεν καὶ προσέταξεν οὗτος ἵνα μὲ ράβδους συντρίψωσι τὰ ὀστᾶ τῆς Μάρτυρος, ἡ ὁποία καὶ συντριβομένη ἵστατο ἀκίνητος καὶ μὴ καταπίπτουσα· διότι μὲ τὸν ἰσχυρὸν πόθον πρὸς τὸν Νυμφίον της Χριστὸν ἦτο πανταχόθεν δεδεμένη καὶ ἐστηριγμένη. Καὶ μετ’ ὀλίγον ἀποτεινομένη πρὸς αὐτὸν τὸν Νυμφίον της Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ὁποῖον ἔβλεπε νοερῶς, ἐφώνησε μὲ μεγάλην φωνήν· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, τὸ ἐμὸν ἀγαλλίαμα καὶ ὁ ἰδικός μου ἔρως, ἐπὶ σὲ τὴν ἐλπίδα μου καταφεύγω· δέξαι μου τὴν ψυχήν». Καὶ εὐθὺς μετ’ εἰρήνης ἀφῆκε τὸ πνεῦμα, καὶ πρὸς ὃν ἠγάπα Νυμφίον μετὰ δόξης ἀνέρχεται, ἐστολισμένη διὰ τῶν στιγμάτων τῶν τραυμάτων καὶ τῶν πληγῶν, καὶ εὐμορφοτέρα παντὸς ἄνθους καλοχρωματισμένου καὶ πολυχρώμου.
Μετὰ παρέλευσιν τεσσάρων ἡμερῶν, σκεφθεὶς ὡριμώτερον ὁ τύραννος τί νὰ πράξῃ διὰ τὰς ἄλλας δύο ἀδελφάς, μήπως καὶ ὑπ’ ἐκείνων νικηθεὶς καταισχυνθῇ, καὶ προετοιμασθεὶς καλῶς, φέρει ἐπὶ τοῦ βήματός του τὴν Μητροδώραν καὶ Νυμφοδώραν· παρουσιάζει δὲ ὁ ἄθλιος ἔμπροσθεν καὶ ρίπτει πρὸ τῶν ποδῶν αὐτῶν τὸ μαρτυρικὸν σῶμα τῆς Ἁγίας Μηνοδώρας ὁλόγυμνον, ἄνευ τοῦ ἐλαχίστου περικαλύμματος, ἐξωγκωμένον ὑπὸ τοῦ δαρμοῦ, ἔχον φανερὰ τὰ ἴχνη ἐκ τῶν μαστίγων καὶ τῶν πληγῶν εἰς ὅλα τὰ μέλη ἀπὸ κεφαλῆς ἕως ποδῶν, παράξενον θέαμα καὶ τοιοῦτον, ὥστε ἀδύνατον νὰ μὴ φρίξῃ ὁ βλέπων αὐτό.