«Καθὼς λοιπὸν μία μητρικὴ κοιλία ὤδινε καὶ ἐγέννησεν ἡμᾶς, οὕτω καὶ εἷς θάνατος, ὁ ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας, θὰ τελειώσῃ ἡμᾶς, καὶ εἷς καὶ ὁ αὐτὸς οὐράνιος θάλαμος θέλει μᾶς ὑποδεχθῇ. Καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον δὲν θὰ λυθῇ ὁ θεσμὸς καὶ ἡ φιλία τῆς ἀδελφότητος ἡμῶν, οὐδὲ θὰ διαχωρισθῶμεν ἀπ’ ἀλλήλων, ἀλλὰ παντοτινὴν καὶ αἰώνιον τὴν ἀδελφότητα καὶ τὴν ἕνωσιν εἰς τὸν ἑαυτόν μας θὰ φυλάξωμεν, ἐὰν παραστήσωμεν ἀδελφικὸν τὸ φρόνημα καὶ τὸ θέλημα εἰς τὸν πλάστην μας Θεόν, ὅστις μᾶς ἔπλασεν ἀδελφὰς κατὰ σάρκα. Ἀλλά, μὴ γένοιτο! Νυμφίε Χριστέ, νὰ σὲ ἀρνηθῶμεν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, μηδὲ λοιπὸν καὶ Σὺ αὐτὸς ἀρνηθῇς ἡμᾶς ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός σου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἰδοὺ ἤκουσας τὴν γνώμην ἡμῶν, ὦ δικαστά· βασάνιζε λοιπὸν τὸ σῶμα τοῦτο, τὸ ὁποῖον φαίνεται εἰς σὲ ὡραῖον, καὶ ἀφάνισον αὐτὸ μὲ τὰς μάστιγας· διότι οὐδεὶς ἄλλος στολισμὸς δι’ αὐτὸ εἶναι καλλίτερος, οὔτε ὁ χρυσός, οὔτε τὰ πολυτελῆ καὶ ποικίλα ἐνδύματα δύνανται νὰ κοσμήσωσι καὶ στολίσωσιν αὐτό, καθὼς θὰ στολίσωσι τοῦτο αἱ ἰδικαί σου πληγαὶ καὶ αἱ παρὰ σοῦ μάστιγες, τὰς ὁποίας ἡμεῖς ἀπὸ πολλοῦ καιροῦ διψῶμεν νὰ ὑπομείνωμεν διὰ τὸν Χριστόν, καὶ τὰς ὁποίας καὶ τώρα ἀκόμη ἐπιθυμοῦμεν».
Ταῦτα παρ’ ἐλπίδα ἀκούσας ὁ δικαστής, δὲν ἠδυνήθη νὰ ὑποφέρῃ μετὰ πραότητος, ἀλλ’ ἀφῆκε ὅλον τὸν θυμόν του κατὰ τῆς παρθένου Μηνοδώρας· καὶ ἀμέσως διατάσσει ἵνα, γυμνώσαντες καὶ δέσαντες αὐτήν, ξέωσι τὸ σῶμα της τέσσαρες δήμιοι, καὶ ὁ κήρυξ φωνάζῃ πρὸς αὐτὴν λέγων· «Τίμα τοὺς θεούς, λέγε καλοὺς λόγους καὶ ἐγκωμίασον τὸν βασιλέα, καὶ μὴ ὑβρίζῃς τοὺς ὑπάρχοντας νόμους αὐτοῦ». Ἡ δὲ Μάρτυς Μηνοδώρα, ἂν καὶ δύο ὁλοκλήρους ὥρας ἐξέετο εἰς τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖον εἶχε γίνει ὅλον ὡς μία πληγή, ἐφαίνετο ὅμως ὡς νὰ μὴ ᾐσθάνετο κανένα πόνον ἐκ τῆς πολλῆς της γενναιότητος, οὔτε ἀνεστέναξεν, οὔτε ἡ ὡραιότης τοῦ προσώπου της ἤλλαξεν ἢ ὠχρίασεν ἔστω καὶ ἐπ’ ἐλάχιστον· διότι ὅλον τὸν νοῦν, τὴν καρδίαν καὶ τὰ ὄμματα αὐτῆς εἶχεν ἐστραμμένα πρὸς τὰ μέλλοντα ἀγαθά, ἐκεῖνα μόνα βλέπουσα, καὶ πρὸς τὰς ἐλπίδας ἐκείνων εἶχε τὴν ψυχὴν προσηλωμένην. Ὁ δὲ ἀνόητος ἄρχων, μὴ δυνάμενος οὔτε, κἂν νὰ ἴδῃ τὰ τοιαῦτα, ἐπειδὴ ἦτο τετυφλωμένος κατὰ τοὺς ψυχικοὺς ὀφθαλμούς, καὶ νομίζων ὅτι ἕνεκα τῶν βασάνων θὰ ἔγινε μαλακωτέρα ἡ Μάρτυς, παρεκάλει αὐτὴν ὡς καὶ πρότερον ἵνα θυσιάσῃ εἰς τοὺς θεούς.