ΜΗΝΟΔΩΡΑ, ΜΗΤΡΟΔΩΡΑ καὶ ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ αἱ Ἅγιαι τρεῖς Παρθένοι καὶ Μάρτυρες ἀδελφαὶ κατήγοντο ἐκ Βιθυνίας, ἤθλησαν δὲ ἐν τῷ μαρτυρικῷ σταδίῳ κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ ἀσεβεστάτου τυράννου τῆς Ρώμης Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει τδ’ (304).
Ἀληθῶς τὸ μαρτυρικὸν στάδιον ὄχι μόνον εἰς τοὺς ἄνδρας, ἀλλὰ καὶ εἰς αὐτὰς τὰς γυναῖκας καὶ τὰς κόρας ἠνέῳκται καὶ αὐτὰς ἀκόμη τὰς νεάνιδας· διότι ἤδη καὶ αὗται καταφρονοῦσι τὸν θάνατον, καὶ τὴν τελευτὴν ὑποδέχονται, καὶ ὅλα τὰ ἡδέα καὶ τερπνὰ τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως διὰ τῆς τοιαύτης ἐμπορίας κερδήσωσι τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Διὰ τοῦτο καὶ ἡ θαυμαστὴ τῶν Παρθένων τούτων τριάς, τὰ ἀληθινὰ τῆς παρθενίας δῶρα καὶ ἀφιερώματα, ἦλθον προθύμως εἰς τὸ μαρτυρικὸν στάδιον ἀγωνισάμεναι γενναίως, καὶ μὲ γλυκύτητα ἐδέχθησαν τὸ κέρδος τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος δὲν κατεβίβασεν αὐτὰς εἰς τὸν ᾅδην (τὸ ὁποῖον εἶναι φυσικὴ συνέπεια τοῦ θανάτου), ἀλλὰ τὰς ἀνεβίβασεν εἰς τοὺς ἀθανάτους νυμφῶνας, πρὸς τὰς ἱερὰς παστάδας, καὶ πρὸς αὐτὸν τὸν Νυμφίον Χριστόν.
Αὗται αἱ Παρθένοι καὶ Μάρτυρες ἐγεννήθησαν καὶ ἀνετράφησαν εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῆς Βιθυνίας ἐξ εὐγενῶν καὶ Χριστιανῶν γονέων, ἀδελφαὶ οὖσαι κατὰ σάρκα· περιεκόσμουν δὲ καὶ ἐστόλιζον αὐτὰς πλεῖσται χάριτες καὶ κάλλη ψυχῆς τε καὶ σώματος, καὶ μετὰ τῆς παρθενίας ἡ ὡραιότης τοῦ προσώπου διέλαμπε καὶ ἐκ τῆς σωματικῆς καλλονῆς, ἡ ὡραιότης τῆς ψυχῆς καὶ εὐγένεια διεκρίνετο· ὀλίγον δὲ κατ’ ὀλίγον, προχωρούσης τῆς ἡλικίας αὐτῶν, καὶ ἐπειδὴ ἠγάπων τὴν παρθενίαν, διὰ τοῦτο ἀπέφευγον τὰς μετὰ τῶν ἀνδρῶν ὁμιλίας καὶ συναναστροφάς, ἐπόθουν δὲ τὴν ἐρημίαν καὶ ἡσυχίαν. Ὅθεν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἐγκαταλείψασαι τὴν ἑαυτῶν πατρίδα, κατῴκησαν εἰς ἕνα ὑψηλὸν τόπον ὄχι πολὺ μακρὰν τῶν Πυθίων θερμῶν ὑδάτων, καὶ ἐκεῖ ἔζων μὲ σωφροσύνην καὶ τὴν ἄσκησιν πασῶν τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Μετὰ δὲ παρέλευσιν καιροῦ λαβοῦσαι πᾶσαν τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διέλαμπον διὰ τῶν καλῶν ἔργων, τῶν θαυμάτων καὶ διὰ τῆς ἀφθονίας τῶν ἄλλων τοῦ Θεοῦ χαρισμάτων· ὅθεν ἐπειδὴ ἦσαν ὡς «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη», κατὰ τὸ Εὐαγγέλιον, διὰ τοῦτο συντόμως ἐφανερώθησαν εἰς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὡς ἐκ τούτου πολλοὶ ἔτρεχον εἰς αὐτάς, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ἐκ τῶν ἀσθενειῶν καὶ τῶν πονηρῶν πνευμάτων (δαιμόνων) ἀπηλλάττοντο, ἀλλὰ καὶ φωτιζόμενοι κατὰ τὰς ψυχάς, τὴν σωτηρίαν αὐτῶν ἐκέρδιζον.