Λόγος εἰς τὸν Μέγαν Ἱεράρχην ΔΙΟΝΥΣΙΟΝ τὸν Ἀρεοπαγίτην, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Β’ τοῦ Κυπρίου Πατριάρχου Κων/πόλεως.

Καὶ μὴ κατέχων τὸν γραπτὸν νόμον νὰ τὸν μυσταγωγῇ εἰς τὴν κατὰ Χριστὸν ἀρετήν, ἐγένετο ὁ ἴδιος νόμος εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ μυσταγωγεῖται καλῶς καὶ μετὰ συνέσεως πρὸς τὴν ἀρετήν, ἀσκούμενος ἐξ ἰδίας προαιρέσεως πρὸς πᾶν ἀγαθόν, ὥστε νὰ θεωρῆται ἡ πολιτεία του ἐκείνη ὡς προκάθαρσις διὰ τὸ βάπτισμα· καὶ προετοιμάζεται ψυχικῶς διὰ τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς του εἰς τὴν ὑψηλὴν φιλοσοφίαν τῶν Χριστιανῶν.

Ἐγὼ τοὐλάχιστον θεωρῶ ὡς βραβεῖον, διὰ τὴν προηγουμένην σώφρονα ζωήν του καὶ ὡς ἀρραβῶνα τῆς υἱοθεσίας, ποὺ ἐπηκολούθησε, τὸ γεγονός, κατὰ τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος Διονύσιος ἠξιώθη, κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ σωτηρίου Πάθους, νὰ γίνῃ αὐτόπτης τῆς καταπληκτικῆς θεοσημείας, ὅπου, ὡς γνωστόν, ὁ ἥλιος, συμπάσχων μετὰ τῆς ὑπολοίπου κτίσεως διὰ τὴν Σταύρωσιν τοῦ Δεσπότου, ἐθεάθη παραδόξως σκοτισθείς, διὰ νὰ ἀποδείξῃ ὅτι ὁ σαρκὶ σταυρούμενος ἦτο Θεὸς καὶ ἐλέγξῃ οὕτω σφοδρῶς τὴν ἐγκληματικὴν ἀπερισκεψίαν τῶν θεομαχούντων.

Ἐὰν θέλῃς νὰ συλλάβῃς τὸ πνευματικὸν ὕψος τοῦ Διονυσίου, ἐγώ, ἀντιπαρερχόμενος τὰ ἄλλα, θὰ θέσω ἐνώπιον σου μίαν σύντομον καὶ συγχρόνως ἄλυτον, ὑπὸ τῆς κοινῆς λογικῆς, ἀπόδειξιν. Πρόσεξε πόσον καλλιεργημένη πνευματικῶς ἦτο ἡ ψυχή του καὶ εὐπρόσδεκτος εἰς εὐσέβειαν· αὐταὶ δὲ ἀκριβῶς αἱ προϋποθέσεις τὸν ἐκίνησαν ταχύτατα διὰ νὰ δεχθῇ τὸν θεῖον λόγον, ἀναδειχθεὶς τοιουτοτρόπως καλὸς ἀγρὸς ποὺ δέχεται τὰ σπέρματα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τὰ γεωργεῖ εἰς τὸ ἑκατονταπλάσιον. Ἐὰν θέλῃς, ἡ ψυχή του ὡμοίαζε μὲ σπινθῆρα, ποὺ ἐκρύπτετο μέχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης ὑπὸ τὴν πέτραν τῆς ἀσεβείας καί, ἐξαίφνης, μόλις ὁ λόγος ἐκτύπησε τὴν εὔφλεκτον ψυχήν, ἤναψεν ἕνας πυρσός, περίβλεπτος καὶ αἰθέριος, ὁ ὁποῖος, κατὰ τρόπον ὑπέροχον, μετέδιδεν εἰς ὅλους τὸν φωτισμὸν καὶ τὴν θαλπωρήν.

Ἐπειδὴ λοιπὸν εἰς τοὺς Ἀθηναίους ἐπρόκειτο νὰ γνωστοποιηθῇ τὸ θεῖον κήρυγμα, τὸ ἐγνωστοποίει δέ, ὡς γνωστόν, ὁ Παῦλος, τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς, μετὰ τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, καὶ ἀφοῦ πλέον ὁ ζῆλος του μετεκινήθη ἀπὸ τὸ νεκρὸν γράμμα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου εἰς τὸ ζωογόνον κήρυγμα, ἀρκετοὶ φιλόσοφοι, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὴν σχολὴν τοῦ Ἐπικούρου καὶ τὴν στοὰν τοῦ Χρυσίππου, προσήρχοντο καθ᾽ ὁμάδας πλησίον τοῦ Παύλου καὶ θορυβωδῶς συνεζήτουν μαζί του,


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ ῥήτωρ ἐννοεῖ τὰ πνευματικὰ καὶ μυσταγωγικὰ ἔργα τοῦ Ἁγίου Διονυσίου· «Περὶ Οὐρανίας Ἱεραρχίας», «Περὶ Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας», «Περὶ Θείων Ὀνομάτων», «Περὶ Μυστικῆς Θεολογίας».

[2] «Εἰς οὐδὲν ἕτερον ηὐκαίρουν ἢ λέγειν τι καὶ ἀκούειν καινότερον» (Πράξ. ιζʹ 21).

[3] «Τί ἂν θέλῃ ὁ σπερμολόγος οὗτος λέγειν» (Πράξ. ιζʹ 18).

[4] «Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί» (Αʹ Κορ. αʹ 18).

[5] Γάδειρα εἶναι ὁ νῦν Κάδιξ τῆς νοτίου Ἱσπανίας πλησίον τοῦ πορθμοῦ τοῦ Γιβραλτὰρ ἐπὶ τοῦ Ἀτλαντικοῦ. Τότε αὕτη ἦτο νῆσος, μικρὸν ἀπέχουσα τῆς ξηρᾶς, μετὰ τῆς ὁποίας εἶναι ἤδη ἡνωμένη διὰ προσχώσεων. Ἐθεωρεῖτο ἀκραῖον, πρὸς τὴν δύσιν σημεῖον, τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου.

[6] Μαιώτιδα λίμνην ὠνόμαζον τότε τὴν Ἀζοφικὴν θάλασσαν. Αὕτη εἶναι κλειστὴ θάλασσα ὁμοιάζουσα μὲ λίμνην, ἀφοῦ διὰ μόνου τοῦ πορθμοῦ τοῦ Κὲρτς ἐπικοινωνεῖ μετὰ τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Εἶναι ἡ βορειοτέρα διείσδυσις τοῦ Εὐξείνου Πόντου εἰς τὴν Οὐκρανικὴν Ρωσίαν, φρασσομένη πρὸς Νότον ὑπὸ τῆς Κριμαϊκῆς χερσονήσου, ἥτις καὶ Ταυρικὴ ὀνομάζεται.

[7] Ἡ λέξις ἁπλότης τίθεται ἐνταῦθα μὲ φιλοσοφικὴν σημασίαν, ἐκφράζουσα τὴν ἔννοιαν μὴ μεριζομένης ἢ διαιρουμένης καταστάσεως.

[8] Ὁ θεῖος Γρηγόριος ἐννοεῖ ἐνταῦθα τὰ ἑπτὰ πνεύματα περὶ ὧν ὁμιλεῖ ὁ Προφήτης Ἡσαΐας λέγων· «Καὶ ἐξελεύσεται ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, καὶ ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης ἀναβήσεται· καὶ ἀναπαύσεται ἐπ’ αὐτὸν πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πνεῦμα σοφίας καὶ συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς καὶ ἰσχύος, πνεῦμα γνώσεως καὶ εὐσεβείας· ἐμπλήσει αὐτὸν πνεῦμα φόβου Θεοῦ» (Ἡσ. ιαʹ 1-3).

[9] «Ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν» (Πράξ. ιζʹ 28).

[10] Περὶ τῆς ἐνταῦθα ἀναφερομένης ὁράσεως τοῦ Κάρπου βλέπε ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, σελ. 65 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου. Λέγει δὲ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὅτι ὁ Κάρπος οὗτος εἶναι ὁ ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων, ὁ ἑορταζόμενος κατὰ τὴν κϛʹ (26ην) Μαΐου (βλέπε ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[11] «Εἰρηνεύτε ἐν ἀλλήλοις» (Μάρκ. θʹ 50), «Μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες» (Ρωμ. ιβʹ 18), «Εἰρηνεύετε ἐν ἑαυτοῖς» (Αʹ Θεσσ. εʹ 13).

[12] Τὸ μεγάλον πρόβλημα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς τραγῳδίας, περὶ ἧς μνημονεύει ἐνταῦθα ὁ ἱερὸς Γρηγόριος, ὑπῆρξε διατὶ νὰ ὑποφέρῃ ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα ὁ καλός.

[13] Πρόκειται περὶ τῆς περιφήμου πόλεως τῶν Παρισίων, πρωτευούσης νῦν τῆς Γαλλίας, κληθείσης οὕτω, διότι ἐκτίσθη ἀπὸ τὴν φυλὴν τῶν Παρισίων κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Ἰουλίου Καίσαρος (100-44 π.Χ.). Κεῖται εἰς τὸ κέντρον τοῦ λεκανοπεδίου τῶν Παρισίων καὶ ἐπ’ ἀμφοτέρων τῶν ὀχθῶν τοῦ ποταμοῦ Σηκουάνα.

[14] Σημειοῦμεν περὶ Γαδείρων ἐν σελ. 79, προσθέτομεν δὲ ἐνταῦθα, ὅτι τὸ ἔξω τῶν Γαδείρων πέλαγος εἶναι ὁ Ἀτλαντικὸς Ὠκεανός, ὅστις καθὸ ἄγνωστος ἦτο φοβερὸς εἰς τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, δι’ αὐτὸ καὶ τὸ νὰ ἀνοιχθῇ κανεὶς ἔξω τῶν Γαδείρων ἐθεωρεῖτο παραφροσύνη.

[15] Πρόκλος· Νεοπλατωνικὸς φιλόσοφος ἀκμάσας κατὰ τὸ 410-485 μ.Χ., ἐκ τῶν τελευταίων τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς φιλοσοφίας. Ἐφρόνει συγγενῶς μετὰ τῶν Χριστιανῶν, ἰδίως περὶ τοῦ Θεοῦ.

[16] Τῖτος· αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων (79-81 μ.Χ.).

[17] Δομετιανός· ἀδελφὸς καὶ διάδοχος τοῦ Τίτου (81-96 μ.Χ.).

[18] Κηρύκειον· σύμβολον τοῦ Ἑρμοῦ, χρησιμοποιούμενον ὡς ὄργανον ἐκφράσεως εἰρηνικῶν καὶ διαλλακτικῶν διαθέσεων.

[19] «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ιϛʹ 17).

[20] «Ἡρπάγη εἰς τὸν Παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα» (Βʹ Κορ. ιβʹ 4).