Ὡς γνωστὸν δέ, ὁ Ἄρειος Πάγος ὑπῆρξε τὸ ἀνώτατον καὶ δικαιότατον Δικαστήριον τῶν Ἀθηνῶν· ὡς τοιοῦτον δὲ ἀκριβῶς ἐχρησιμοποίει διὰ τὴν ἀποστολήν του ὡς δικαστὰς τοὺς πλέον σώφρονας πολίτας, τοὺς διακρινομένους διὰ τὴν καταγωγήν των. Αὐτὸ ἀκριβῶς, ὅπως νομίζω, ὑπαινίσσεται καὶ ὁ θεῖος συγγραφεὺς τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἀναφέρων τὸ κύριον ὄνομα τοῦ ἀνδρὸς καὶ ἀμέσως προσθέτων τὴν ἰδιότητά του ὡς Ἀρεοπαγίτου. Μὲ αὐτὴν τὴν ὑπόμνησιν ἠθέλησεν ὁ ἱερὸς συγγραφεὺς τῶν Πράξεων νὰ δηλώσῃ ἕνα λαμπρότατον γνώρισμα τῆς εὐγενείας τοῦ Διονυσίου.

Ὅλα ὅμως αὐτὰ καὶ τὰ ὁμότιμα μὲ αὐτὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα τῆς κατὰ κόσμον λαμπρότητος θὰ τὰ ἀφήσωμεν εἰς τὴν φιλοπράγμονα φροντίδα ἄλλων. Διότι πῶς θὰ ἐδικαιολογεῖτο ἡ ἐνέργειά μας νὰ ἀναφέρωμεν αὐτά, ὁμιλοῦντες περὶ ἐκείνου, καὶ νὰ ἐπιθυμήσωμεν νὰ παρουσιάσωμεν ἐξ αὐτῶν μέγαν μετὰ τὴν ἐντεῦθεν πρὸς τὰ ὑπερκόσμια μετάβασιν καὶ τὴν ἀπόλαυσιν τῆς ἀγγελικῆς ζωῆς, ἀντὶ τῆς ματαίας ταύτης, ἄνθρωπον, ὅστις, ὅταν ἔζη ἐπὶ γῆς, τὰ περιεφρόνησε καὶ ἔπειθε καὶ τοὺς ἄλλους νὰ μὴ φροντίζουν δι’ αὐτά, ἐφ’ ὅσον ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου δὲν περιορίζεται εἰς αὐτὰ τὰ πρόσκαιρα ἀγαθά; (ὅπως εἶναι γνωστὸν ὑπάρχει μία ἄλλη κατάστασις, ὑπερτέρα τῆς κοσμικῆς ματαιότητος, ἡ ὁποία οὐδέποτε καταστρέφεται, πάντοτε διαρκεῖ, εἶναι σταθερὰ καὶ ἀμετάβλητος, πρὸς τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ ὁδηγῇ καὶ ὁ πρόσκαιρος ἐπίγειος ἀγὼν διὰ τὴν ἀρετήν· διότι περιεχόμενον τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι μόνον ὁ ἀγών, εἰς ἐκείνην δὲ τὴν ζωὴν οἱ ἀγωνισθέντες λαμβάνουν τὰ κατ’ ἀξίαν ἔπαθλα). Ὥστε λοιπόν, διὰ νὰ ἐπανέλθωμεν, μόνον ὅσα εἶναι λογικὰ καὶ προσφιλῆ πρὸ παντὸς εἰς τὸν διακριθέντα διὰ τὴν ἀρετήν του καὶ εὐχάριστα εἰς ἐκεῖνον νὰ λεχθοῦν, μόνον ἐκεῖνα θὰ λεχθοῦν.

Ἐκεῖνος ὁ Μακάριος Διονύσιος, ἂν καὶ ἀνετράφη εἰς τὸ εἰδωλολατρικὸν περιβάλλον τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ, ἐν τούτοις δὲν εὑρίσκετο μακρὰν τῆς περὶ τὸν βίον ἀκριβείας ἡμῶν· μόνον δὲ κατὰ τὰς θρησκευτικὰς δοξασίας ἦτο διάφορος ἀπὸ ἡμᾶς, ἐνῷ εἰς τὸν τρόπον ζωῆς, εἰς τὰ ἔργα, ὡμοίαζε μὲ ἡμᾶς, ἐπειδὴ βεβαίως καὶ πρὶν νὰ ἀκούσῃ τὴν ἐντολὴν τοῦ Χριστοῦ, ὡς εἰδωλολάτρης κατὰ τὸ θρήσκευμα, ἐν τούτοις, ἐκ φύσεως, ἐξετέλει τὰ προσταζόμενα ὑπὸ τῆς ἐντολῆς.