Τέλος πάντων, μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἔρριψαν τὸ ἅγιον λείψανον εἰς τὴν θάλασσαν, διὰ νὰ μὴ τὸ λάβωσιν οἱ Χριστιανοί, εἰς ποῖον δὲ τόπον ἐφέρθη καὶ ποῦ κατήντησε δὲν ἠξεύρει τις· οὕτως ἐδόξασε τὸν Θεόν, ἀδελφοί, ὁ θεῖος Νικόλαος, μὲ τοὺς ὑπὲρ φύσιν ἀγῶνας τοῦ Μαρτυρίου του καὶ ὁ Θεὸς ἀντεδόξασεν αὐτόν, μὲ τὰ παράδοξα θαύματα τῆς θείας αὐτοῦ παντοδυναμίας.
Κατ’ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν τοῦ θαυμαστοῦ τούτου Μάρτυρος, γυνή τις σεμνὴ καὶ κοσμία, Σμαράγδα ὀνόματι, ἐκινδύνευεν εἰς θάνατον ἀπὸ δεινότατον καὶ ἀνίατόν τι πάθος· τὸ δὲ πάθος αὐτὸ τῆς συνέβη ἀπὸ τὴν ἀκόλουθον περίστασιν· αὕτη εἶχεν υἱὸν διατρίβοντα εἰς ξενιτείαν, ὅστις ἐπάνω εἰς τὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του ἀπέθανε· μαθοῦσα λοιπὸν τὴν τοιαύτην λυπηρὰν εἴδησιν τοῦ υἱοῦ της τόσον ἀμέτρως ἐλυπήθη, ὥστε ἔπαθεν ἀσυνήθιστόν τι πάθος· ἔπαυσε δηλαδὴ εἰς τὸ ἑξῆς ἡ κατὰ μῆνα φυσικὴ ρῦσις τοῦ αἵματός της καὶ τὸ ἐμποδισθὲν αἷμα ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς πόρους ἔστρεψε καὶ ἐξήρχετο ἐκ τοῦ στόματός της καὶ τόσον πολύ, ὥστε λεκάνην ἐπλήρου, καθὼς ἡ ἰδία ἔλεγε· καλεῖ λοιπὸν τοὺς ἰατρούς, δοκιμάζουν ἐκεῖνοι μὲ ὅλην τὴν δύναμιν τῆς τέχνης των νὰ τὴν θεραπεύσωσιν, ἀλλὰ δὲν δύνανται· προσπίπτει εἰς τὴν χάριν τῶν θαυματουργῶν καὶ ἰαματικῶν Ἀναργύρων, προσκαλεῖ τὰ ἱερά των λείψανα, ψάλλουν εἰς αὐτὴν ἁγιασμὸν μὲ αὐτά, ἀλλ’ ὄχι μόνον θεραπείαν δὲν εὑρίσκει, ἀλλ’ οὔτε κἂν παραμικρὰν παρηγορίαν· προσκαλεῖ ἔπειτα καὶ τὴν χαριτόβρυτον κάραν τῆς Ὁσίας Ματρώνης, ἀλλ’ ὁ Θεός, ὁ ἀντιδοξάζων τοὺς αὐτὸν δοξάζοντας, βουλόμενος νὰ δοξάσῃ τὸν νέον αὐτοῦ Μάρτυρα Νικόλαον (καθὼς ἔδειξαν τὰ πράγματα ὕστερον), δὲν ηὐδόκησε νὰ τὴν θεραπεύσῃ οὔτε ἡ Ἁγία Ματρῶνα· τὸ δὲ πάθος ηὔξανε καὶ ὁ θάνατος ἠπείλει τὴν δυστυχὴ γυναίκα. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἀπηλπίσθη αὕτη ἀπὸ πᾶσαν βοήθειαν, καὶ ἐπειδὴ κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας ἐτελείωσε τὸν ἀγῶνα τοῦ Μαρτυρίου ὁ θεῖος Νικόλαος, ἔφερον τεμάχιόν τι ἀπὸ τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου, τὸ ὁποῖον μετὰ μεγάλης πίστεως προσκυνήσασα καὶ ἀσπασθεῖσα ἡ ἀσθενής, ἔλαβεν, εὐθὺς τὴν ὑγείαν της, δοξάζουσα τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον· οὗ ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεὸς ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.