Ἀφ’ οὗ δὲ παρῆλθον τρεῖς ἡμέραι, βλέπων τις ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς, Σουρούλης τὸ ἐπίθετον, ὅτι ἀκόμη ζῇ, τοῦ ἔδιδεν ἄρτον νὰ φάγῃ καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθη ὅτι ἦτο χορτασμένος ἀπὸ τὰ φαγητὰ τὰ ὁποῖα ἔφερεν εἰς αὐτὸν ἡ ἀδελφή του (παρ’ ὅλον ὅτι ἡ ἀδελφή του εἶχε κρυφθῆ μακρὰν διὰ τὸν φόβον τῶν Ἀγαρηνῶν), ἔμεινε δὲ καὶ πάλιν ὁ μακάριος Μάρτυς νηστεύων, καθὼς καὶ ὅλον τὸν καιρὸν τοῦ μαρτυρίου του μὲ νηστείαν μεγάλην τὸν διῆλθε.
Τέλος πάντων, ἐπειδὴ οὔτε ἡ γνώμη του μετεβλήθη διὰ τῶν βασάνων νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, οὔτε ἀπέθανεν, ἀγανακτήσαντες πλέον οἱ Τοῦρκοι ἐζήτησαν φετφᾶν ἀπὸ τὸν μουφτῆν διὰ νὰ φονεύσωσι τάχα νομίμως τὸν δίκαιον οἱ ἀδικώτατοι καὶ παρανομώτατοι· πλὴν δὲν ἔδωκε φετφᾶν, κρίνων αὐτὸ ἐναντίον εἰς τὴν νομοθεσίαν των, ἐπειδὴ ἦτο ἀπερίτμητος, διότι ἔγινε γνωστὸν εἰς ὅλους ὅτι ἦτο ἀπερίτμητος· αὐτοὶ ὅμως ἀδίκως καὶ ἐναντίον εἰς τοὺς νόμους των ἀπεφάσισαν τὸν κατ’ αὐτοῦ θάνατον, ἀφ’ οὗ διαφόρως τὸν ἐβασάνισαν, καθὼς ἕως ἐδῶ ὁ λόγος ἐφανέρωσεν, εἰς διάστημα τριάκοντα ἡμερῶν. Τότε λοιπὸν ἐκβάλλοντες αὐτὸν ἐκ τῆς φυλακῆς, τὸν ἔφεραν εἰς πεδιάδα τινὰ τῆς πόλεως καλουμένην Βουνάκι, κειμένην εἰς τὰ ἔξω τείχη τῆς Σούδας τοῦ Κάστρου, ὀλίγον κατωτέρω ἀπὸ τὸ ζύγιον τοῦ νεροῦ καὶ ἐπιστρέφοντες ἀπὸ τὸ τέμενος ὅλοι οἱ ἀγάδες ἔφιπποι ἐστάθησαν κύκλῳ καὶ τὸν ἠρώτησαν τρὶς ἐὰν ἦλθεν εἰς τὸν νοῦν του νὰ τουρκεύσῃ, αὐτὸς δὲ ὁ εὐλογημένος, ταλαιπωρούμενος ἀπὸ τόσων ἡμερῶν νηστείαν, ἀτονισμένος ἀπὸ τόσας πολλὰς βασάνους καὶ τὸ περισσότερον διὰ νὰ δείξῃ ὅτι δὲν τοὺς ψηφᾷ τελείως, δὲν ἀπεκρίθη μὲ λόγον τὸ ὄχι, ἀλλὰ μόνον μὲ τὴν ἀνάνευσιν τῆς κεφαλῆς.
Τελευταῖον τὸν ἐγονάτισαν τρὶς καὶ τὴν μὲν πρώτην τοῦ ἔδωκεν ὁ δήμιος μίαν ἰσχυρὰν λογχευτικὴν μαχαιριὰν εἰς τὴν ράχιν, ἔπειτα τὸν ἤγειραν ἐπάνω καὶ πάλιν τὸν ἠρώτησαν· τὴν δὲ δευτέραν φορὰν τοῦ ἔκοψε τὸν λαιμὸν ὀλίγον τι καὶ πάλιν τὸν ἤγειραν καὶ τὸν ἠρώτησαν, ἐὰν θέλῃ νὰ τουρκεύσῃ διὰ νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του, λέγοντες εἰς αὐτόν, ὅτι καὶ αἱ πληγαί του ἰατρεύονται. Τὴν τρίτην φορὰν λέγοντες εἰς αὐτὸν νὰ γονατίσῃ, ἔτρεξε μὲ μεγάλην δύναμιν καὶ ὁρμήν, ἀπὸ τὴν πολλὴν ἔφεσιν καὶ ἐπιθυμίαν τὴν ὁποίαν εἶχε νὰ τελειώσῃ τὸν δρόμον τοῦ Μαρτυρίου καὶ κλίνας τὰ γόνατα, ἐξεφώνησε τὸ γλυκύτατον ὄνομα τῆς κυρίας Θεοτόκου, λέγων τρίς· «Παναγία, βοήθει μοι».