Εὐσπλαγχνισθεὶς λοιπὸν ἐπ’ αὐτοὺς κατεσκεύασε τρεῖς σταυροὺς καὶ τοὺς ἐνέπηξεν εἰς τρεῖς τόπους εἰς τὸν αἰγιαλὸν κατὰ πρόσωπον τῆς θαλάσσης καὶ παρευθύς, ὤ τοῦ θαύματος! ἔστη τὸ ὕδωρ τόσον ὑψηλά, ὥστε ἐφαίνετο ὡς τεῖχος ἐπὶ ὥραν πολλήν· ἔπειτα ἔστρεψεν ὄπισθεν διωκόμενον ὑπὸ τῆς θείας δυνάμεως καὶ πάντες ἐξέστησαν, πῶς ἐγένετο τόση γαλήνη εἰς μίαν στιγμήν, ἐν ᾧ πρότερον ἐφαίνετο ὡς ἄλλος κατακλυσμός. Ἐτίμων λοιπὸν καὶ ἐκεῖ ὁμοίως τὸν Ὅσιον Ἱλαρίωνα καὶ τὸν εἶχον ὡς Ἅγιον. Ὅθεν πάλιν ἔφυγε κρυφίως καὶ εὑρὼν πλοῖον, ὅπερ ἐπήγαινεν εἰς τὴν Κύπρον, εἰσῆλθε μετὰ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ πλέειν εἶδον οἱ ναῦται πειρατὰς νὰ τρέχουν μὲ βίαν μεγάλην ἐναντίον αὐτῶν. Ὅθεν ἔπεσον μετὰ φόβου εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ζητοῦντες βοήθειαν. Ὁ δὲ πρᾴως καὶ ἱλαρῶς ἐμειδίασε, λέγων πρὸς αὐτούς· «Μὴ φοβεῖσθε ὀλιγόπιστοι. Μήπως εἶναι αὐτοὶ περισσότεροι τῆς στρατιᾶς τοῦ Φαραώ, οἵτινες μὲ τὸ θεῖον πρόσταγμα κατεποντίσθησαν;». Οὕτως εἶπε, καὶ ἰδὼν τοὺς λῃστάς, ὅτι ἤρχοντο μὲ ὁρμὴν φονικῶς πρὸς αὐτοὺς καὶ ἦσαν πλησίον των, ἔρριψε λίθον ἀπὸ τὸ πλοῖον εἰς τὴν θάλασσαν, λέγων· «Ἀρκεῖ ἕως αὐτοῦ καὶ μὴ ἔλθητε ἐγγύτερον ἐνταῦθα». Καὶ ὤ τοῦ θαύματος! ὡσὰν νὰ ἦτο τεῖχος μέγα αὐτὸς ὁ λίθος τοὺς ἠμπόδισε καὶ καὶ δὲν ἄφηνεν οὐδαμῶς νὰ πλησιάσωσιν. Ὅθεν αὐτοὶ μὲν ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι, ὁ δὲ Ἅγιος ἀπῆλθεν εἰς τὴν Πάφον τῆς Κύπρου, ἥτις ἦτο τότε ἔρημος ἀπὸ ἀνθρώπους, διότι ἔκαμεν ὁ Θεὸς σεισμὸν μέγαν διὰ τὴν ἀσέβειαν αὐτῶν καὶ τὴν κατέστρεψεν.

Ἐξελθὼν λοιπὸν ἀπὸ τὸ πλοῖον ὁ Ὅσιος, ἔκρινε τὸν τόπον ἐπιτήδειον διὰ τὴν ποθουμένην ἡσυχίαν καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ εὐφραινόμενος. Ἀλλὰ πάλιν εἰς ὀλίγον καιρὸν τὸν ἔμαθον καὶ οἱ Κύπριοι καὶ ὅσοι εἶχον ἀσθένειάν τινα, προστρέχοντες εὕρισκον ἀμισθὶ θεραπείαν. Ἐντὸς δὲ δύο ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἐλεύσεώς του συνήχθησαν καὶ ἐκεῖ πολλοὶ μαθηταί, ἵνα ζηλωταὶ αὐτοῦ καὶ συνόμιλοι γίνωσιν. Ὁ δὲ πάλιν τὴν ἐνόχλησιν φεύγων, ἀνῆλθεν εἰς ὄρος ὑψηλὸν καὶ δύσβατον, ἔνθα δὲν ἠδύνατο νὰ ἀναβῇ τις, παρὰ μὲ κόπον πολύν. Εἶχε δὲ τὸ ὄρος ἐκεῖνο πηγὰς καὶ δένδρα εὔμορφα καὶ ἀγροὺς καταλλήλους διὰ καλλιέργειαν λαχάνων. Ἦτο δὲ καὶ ναὸς εἰδωλικὸς ἐκεῖ πλησίον, εἰς τὸν ὁποῖον κατῴκουν πολλὰ δαιμόνια. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος, βλέπων τοῦ τόπου τὸ τραχὺ καὶ δύσβατον, ἔβαλεν εἰς τὸν νοῦν του, ὅτι ἐκεῖ τοὐλάχιστον θέλουσιν ἀφήσει αὐτὸν ἥσυχον οἱ ἄνθρωποι. Οἰκήσας λοιπὸν ἐκεῖ ἐφύτευσε λάχανα καὶ ἐκαλλιέργησε κῆπον, ἐκ τοῦ ὁποίου συνετηρεῖτο μὲ τὸν κόπον του, εὐχαριστῶν καὶ δοξάζων τὸν Κύριον.