Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν καὶ νέου Ἱερομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ τοῦ Νεαπολίτου.

Ἐκεῖ ἦσαν καλὰ μέχρι τοῦ ἀνταρτοπολέμου, ὁπότε ἤρχισαν φόνοι, ἀπαγχονισμοὶ καὶ τὰ τοιαῦτα. Τότε ἡ μικρὰ Μαρία τρομοκρατεῖται, ὅταν εἶδε νὰ φονεύουν μίαν γυναῖκα παραπλεύρως της, καὶ ἔκτοτε δὲν εἶχε διόλου ἡσυχίαν. Διὰ τοῦτο τὴν εἰσήγαγον εἰς κλινικήν τινα τοῦ Βόλου ἔνθα παρέμεινεν εἰκοσιεπτὰ ἡμέρας, ἀλλὰ δὲν ὠφελήθη ποσῶς. Τὴν μετέφεραν εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ τὴν εἶδον οἱ ἐνταῦθα ἰατροί, ἀλλὰ δυστυχῶς ἄνευ ἀποτελέσματος καὶ ἐδῶ.

Ἀπὸ τὴν πολὺ δύσκολον ταύτην θέσιν, εἰς ἣν εὑρίσκοντο ἡ μήτηρ μετὰ τῆς πασχούσης θυγατρός της Μαρίας, τὴν ἐξήγαγεν ἡ κ. Κλεονίκη Ἀγγέλογλου, ἐκ Νεαπόλεως τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κάτοικος Κοκκινιᾶς, ὁδὸς Διαδόχου Παύλου ἀριθ. 22, διότι τὰς ὡδήγησεν εἰς τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Ἁγίου καὶ θαυματουργοῦ Πατρὸς Γεωργίου καὶ ἐκεῖ διενυκτέρευσαν. Καθὼς ἐξημέρωνε κατὰ τὴν ἐπέτειον ἑορτὴν τοῦ Ἁγίοι Εὐσταθίου ἡ Μαρία ἐκοιμήθη, ἐν ᾧ προσηύχοντο ἐκ βάθους καρδίας ἡ μήτηρ της μετὰ τῆς Ἀγγέλογλου. Εἰς τὸν ὕπνον της ἡ Μαρία ἐψιθύρισε πρὸς τὴν μητέρα της· «Ὁ Παπᾶ Γεώργιος, μητέρα, μοῦ ἄλειψεν ἀλοιφὴ στὸ λαιμό μου». «Ἡ κόρη σου θὰ γίνῃ ἐντελῶς καλά», εἶπε τότε ἡ Ἀγγέλογλου. Κατὰ τὸν ὄρθρον 6ην π.μ. κατέλαβον τὴν Μαρίαν δυνατοὶ σπασμοὶ καὶ ρίγη. Ἡ μήτηρ κλαίουσα θέλει νὰ βοηθήσῃ τὴν πάσχουσαν δεινῶς κόρην της, νὰ τὴν συγκρατήσῃ. Ἀλλ’ ἡ μικρὰ φωνάζει· «Μὴ μὲ ἐγγίσῃς, διότι ὁ Παπᾶ Γεώργιος μοῦ ἔβαλεν ἔνεσι στὸ χέρι μου». Γυμνώνουν καὶ παρατηροῦν τὸ μέρος ἐκεῖνο καὶ παραδόξως τὸ βλέπουν κατακόκκινον, ἀπὸ ἐκείνην δὲ τὴν στιγμὴν ἡ Μαρία ἐθεραπεύθη (19 Σεπτεμβρίου 1949). Ἔκτοτε δὲ κατ’ ἔτος ἡ θεραπευθεῖσα ὑπάγει εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου καὶ προσεύχεται πρὸ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ θαυματουργοῦ Ἱερομάρτυρος.

Ἐπίσης διὰ τῆς ἰαματικῆς Χάριτος καὶ ταχείας βοηθείας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐθεραπεύθη ὁ Ἀναστάσιος Στεφανίδης, κάτοικος Νέας Νεαπόλεως, Ἁγίας Λαύρας 40.

Ἄπειροι εἶναι αἱ ἰάσεις καὶ τὰ θαύματα, ἅτινα, ἐνήργησε καὶ πάντοτε ἐνεργεῖ ὁ Ἱερομάρτυς Ἅγιος Γεώργιος εἰς τοὺς μετὰ πίστεως ἐπικαλουμένους αὐτόν, καὶ εὐλαβῶς προσκυνοῦντας τὸ σεπτὸν αὐτοῦ λείψανον. Ἐδόξασε τὸν Θεὸν διὰ τοῦ ἐναρέτου αὐτοῦ βίου καὶ τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους, καὶ ἀντεδοξάσθη παρὰ Θεοῦ, τοῦ δοξάζοντος τοὺς αὐτὸν δοξάζοντας, ὡς ἀψευδῶς ἐπηγγείλατο.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐκ τοῦ Εὐαγγελικοῦ: «ἦσαν δὲ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι». (Λουκ. αʹ 6).

[2] «Τίμα τὸν Κύριον ἀπὸ σῶν δικαίων πόνων καὶ ἀπάρχου αὐτῷ ἀπὸ σῶν καρπῶν δικαιοσύνης» (Παροιμ. γʹ 9).

[3] «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ιʹ 11).