Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν καὶ νέου Ἱερομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ τοῦ Νεαπολίτου.

Εὑρισκομένου, ὡς εἴπομεν, τοῦ ἱεροῦ λειψάνου εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Ἱερέως Νεοφύτου, προσήρχοντο πολλοὶ τόσον ἐντόπιοι ὅσον καὶ ξένοι διὰ νὰ ψάλουν παρακλήσεις καὶ νὰ λάβουν ἁγιασμὸν ἐξ αὐτοῦ, ἀλλ’ ἡ μεγάλη αὕτη κίνησις περὶ τὸ ἱερὸν λείψανον δὲν ἤρεσεν εἰς τὴν Δημογεροντίαν, θεωρήσασαν τοῦτο ὡς ἐκμετάλλευσιν καὶ παρεκάλεσαν τὸν ἐν λόγῳ Ἱερέα Νεόφυτον νὰ μεταφερθῇ τοῦτο εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Οὕτω καὶ ἐγένετο καὶ εἶχον δύο κλεῖδας, ἐκ τῶν ὁποίων τὴν μὲν μίαν ἐκράτει ἡ Δημογεροντία, τὴν δὲ ἄλλην ὁ ρηθεὶς Ἱερεὺς διὰ νὰ ἔρχεται τακτικῶς καὶ νὰ ἀνάπτῃ τὴν κανδήλαν του. Ἀλλ’ ἡ μεταφορὰ αὕτη δὲν ἤρεσεν εἰς τὸν Ἅγιον, διότι μόλις παρῆλθον ὀλίγαι ἡμέραι ἠσθένησαν ὅλα τὰ μέλη τῆς Δημογεροντίας καὶ εἶδον τὸν Ἅγιον εἰς τὸν ὕπνον των νὰ τοὺς ἐπιπλήττῃ, διατί νὰ μεταφέρουν τὸ ἱερὸν λείψανον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς διέτασσε νὰ τὸ μεταφέρουν πάλιν εἰς τὸ σκοτεινὸν κελλί, εἰς τὸ ὁποῖον τὸ εἶχε τοποθετήσει ὁ Ἱερεὺς Νεόφυτος, ἐντὸς τῆς οἰκίας του. Ἔντρομοι τὴν ἑπομένην ἡμέραν προσεκάλεσαν τὸν ρηθέντα Ἱερέα καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν νὰ μεταφερθῇ ἐν ἱερᾷ πομπῇ τὸ λείψανον εἰς τὴν προηγουμένην θέσιν του. Ἀμέσως δὲ κατόπιν ὅλοι οἱ ἐκ τούτου ἀσθενήσαντες ἐθεραπεύθησαν.

Προσήρχετο δὲ πολλάκις εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Ἱερέως Νεοφύτου, ἔνθα τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου, καὶ ὁ Ἱερεὺς τῆς Μαλακοπῆς, ἀμφότεροι δὲ ἐκαθάριζον τὴν λάρνακα καὶ ἀνεγίνωσκον τὴν ἀκολουθίαν τοῦ ἁγιασμοῦ· ἀλλ’ ἡμέραν τινά, κρυφίως τοῦ Παπα-Νεοφύτου, ἔλαβεν ὁ Ἱερεὺς ἐκεῖνος μικρὸν ὀστοῦν ἐκ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου διὰ φυλακτὸν καὶ ἀνεχώρησε. Μόλις ὅμως παρῆλθον ὀλίγαι ἡμέραι, ἠσθένησε καὶ αὐτὸς καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά του, συγχρόνως δὲ ἐνεφανίσθη εἰς αὐτὸν καθ’ ὕπνον ὁ Ἅγιος καὶ τὸν ἐπέπληττε διὰ τὴν κλοπὴν καὶ τὸν διέτασσε νὰ μεταφέρῃ τὸ κλαπὲν ὀστοῦν εἰς τὴν θέσιν του. Τὴν ἑπομένην, ἂν καὶ ἦτο καὶ ἀσθενής, διήνυσε πορείαν ἓξ ὡρῶν καὶ ἐλθὼν εἰς Νεάπολιν ἐτοποθέτησε μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὸ ὀστοῦν· ὅθεν ἀφῄρεσεν αὐτὸ καὶ προσηυχήθη μετ’ εὐλαβείας εἰπὼν καὶ τὰ ἑξῆς· «Ὦ, εὐλογημένε Ἅγιε Γεώργιε! Δὲν ἤμην ἄξιος νὰ κρατήσω καὶ ἐγὼ ἓν μικρὸν τεμάχιον ἀπὸ τὸ ἅγιον λείψανόν σου;».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐκ τοῦ Εὐαγγελικοῦ: «ἦσαν δὲ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι». (Λουκ. αʹ 6).

[2] «Τίμα τὸν Κύριον ἀπὸ σῶν δικαίων πόνων καὶ ἀπάρχου αὐτῷ ἀπὸ σῶν καρπῶν δικαιοσύνης» (Παροιμ. γʹ 9).

[3] «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ιʹ 11).