Τοῦτον ἰδοῦσα ἡ ἀνωτέρω γυνὴ εἰς τὴν αὐλὴν τῆς οἰκίας τοῦ Ἱερέως Νεοφύτου, ἔνθα ἐφυλάσσετο τὸ θαυματουργὸν τοῦ Ἁγίου λείψανον, δεδεμένον τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ φωνάζοντα ἐκ τῶν πόνων ἂχ! καὶ ὤχ! διενοήθη, ὅτι οὗτος εἶναι τόσα ἔτη πλησίον τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου καὶ δὲν τὸν ἐθεράπευσε καὶ τώρα θὰ θεραπεύσῃ τὸ παιδί μου; Ταῦτα διενοήθη καὶ ἐπιστρέφουσα διὰ νὰ φθάσῃ εἰς τὴν ἐξώθυραν, μόλις ἐπάτησεν εἰς τὴν πρώτην βαθμίδα τῆς κλίμακος, ἥτις εἶχε δώδεκα τοιαύτας ὠλίσθησε καὶ ἐκυλίσθη ἕως κάτω μετὰ τοῦ μικροῦ καὶ ἀσθενοῦς παιδὸς καὶ ἔμεινεν ἀναίσθητος μὲ κλειστοὺς ὀδόντας, ὁ δὲ μικρὸς υἱός της ἐκάθητο εἰς μικρὰν ἐκεῖθεν ἀπόστασιν καὶ ἐγέλα χωρὶς νὰ πάθῃ τι. Ἀμέσως αἱ δύο γυναῖκες τοῦ οἴκου, ἡ πρεσβυτέρα Εὐγενία καὶ ἡ ἄλλη, Μαρία λεγομένη, ἔσπευσαν καὶ μετὰ πολλοῦ κόπου συνέφερον τὴν λιπόθυμον ἐκ τῆς πτώσεως γυναῖκα, ἥτις μόλις συνῆλθεν ἐφώναξε τὸ παιδί της, τὸ ἐνηγκαλίσθη καὶ διαρκῶς ἔκλαιε φωνάζουσα· «Ἥμαρτον, Θεέ μου, Ἅγιέ μου». Καὶ ἀμέσως ἔσπευσεν εἰς τὸ ἅγιον λείψανον μετὰ χαρᾶς καὶ θρήνων καὶ δακρύων, διότι ἐσώθη ὡς ἐκ θαύματος ἐκ ταύτης τῆς πτώσεως. Ὅταν ἐτελείωσε τὴν προσευχήν της διηγήθη εἰς ὅλους παρρησίᾳ τί εἶχε διανοηθῆ, ὁ δὲ ἀσθενὴς υἱός της ἐθεραπεύθη μετ’ ὀλίγον, χάριτι τοῦ Ἁγίου καὶ θαυματουργοῦ Γεωργίου, ἐντελῶς, ὅστις μετὰ ταῦτα, ὡς τέλειος πλέον ἀνήρ, ἦτο γνωστὸς εἰς τὴν Νεάπολιν ὡς τυρέμπορος.
Ἀλλὰ καί τινος Σαρρῆ Θωμᾶ ὁ υἱὸς ὀνόματι Ἰωάννης, ὅταν ἦτο ἡλικίας δώδεκα ἐτῶν, ἔπαθεν ἐκ νευρασθενείας καὶ ἦτο πολὺ ἐπικίνδυνος. Ἐν τοιαύτῃ καταστάσει τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν μετέφερον εἰς τὸν Ἅγιον, ὅπου τὸν προσέδεσαν εἰς τοὺς πόδας τῆς λάρνακος καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐθεραπεύθη τελείως. Καὶ οὗτος ἦτο ἔμπορος εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἀλλὰ καὶ εἰς συμβάντα λιμὸν εἰς τὴν ἐπαρχίαν Καισαρείας, κατὰ τὸν ὁποῖον ἐξέλιπον τὰ πάντα, ἡ κανδήλα τοῦ Ἁγίου παραδόξως ἀνέβλυζεν ἔλαιον καὶ ἔκαιε διαρκῶς, εἰς ἔκπληξιν τῶν ὁρώντων τὴν θαυματουργὸν τοῦ Ἁγίου Χάριν, διὰ τῆς ὁποίας ἐδοξάσθη καὶ ἐπλουτίσθη παρὰ τοῦ Θεοῦ.
Καὶ ἄλλη γυνὴ τυχοῦσα ἐπισκέψεως καὶ θεραπείας παρὰ τοῦ Ἁγίου, ὀνόματι Μαρία Τοσούνογλου, διηγεῖται τὸ ἑξῆς: «Ὅταν ἤμην κοριτσάκι μόλις ἓξ ἐτῶν, ἠσθένησα καὶ μὲ ἔστελναν εἰς τὴν θείαν μου, κατοικοῦσαν κάτωθεν τῆς οἰκίας τοῦ Ἀνέστη Χατζηπροδρόμου. Ἐκεῖ μὲ παρέλαβον μὲ ἀγάπην καὶ στοργὴν καὶ μὲ ἔβαλαν νὰ κοιμηθῶ πλάϊ εἰς τὴν λάρνακα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καὶ τὸ πρωῒ ποὺ ἐξύπνησα ἤμουν τελείως καλά».