ΓΕΩΡΓΙΟΣ ὁ Ἅγιος Πατὴρ ἡμῶν καὶ νέος Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὁσιότητος τὸ πολύτιμον σκεῦος, τῶν Ἱερέων ἡ κοσμιότης καὶ τῶν Μαρτύρων ὁ ἰσοστάσιος, κατήγετο ἐκ τῆς ἐπαρχίας Νεαπόλεως, τῆς εὑρισκομένης εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν, ἥτις τουρκιστὶ λέγεται «Νεβ-Σεχήρ». Τὸ ὄνομα τοῦ χωρίου, τῆς ἰδιαιτέρας δηλαδὴ πατρίδος αὐτοῦ, εἰς τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη καὶ ἀνετράφη, εἶναι εἰς ἡμᾶς ἄγνωστον. Δύο χωρία, τὸ ἓν βορείως τῆς Νεαπόλεως, λεγόμενον Ντάρ, καὶ τὸ ἄλλο νοτίως, ὀνόματι Κιόρε, διεκδικοῦν τὸν θεῖον τοῦτον ἄνδρα ὡς ἴδιον βλαστόν, εἰς ποῖον δὲ ἐκ τούτων ἐγεννήθη ἢ μᾶλλον ἐβλάστησεν ὡς φοίνιξ ὑψίκομος, κατὰ τὸν Δαβίδ, «Δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει» (Ψαλμ. ϟα’ 13), ἀκριβῶς δὲν γνωρίζομεν.
Ἦτο Ἱερεὺς καὶ διέπρεπεν ἐν Νεαπόλει κατὰ τὸν δέκατον ὄγδοον αἰῶνα, ἐφημερεύων εἰς τὸν ἐκεῖσε Ἱερὸν Ναὸν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, καὶ διαλάμπων ὡς ἀληθὴς Ἱερεὺς καὶ λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου, ἐν ἀληθείᾳ καὶ ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος [1]. Ὁ βίος του ἦτο ἀκηλίδωτος καὶ ἄμωμος, βίος ἀληθοῦς Ἱερέως, ἔχοντος τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς καὶ σκοπὸν θεμένου τὴν ἐπίγειον ζωήν, τὴν ἐξυπηρέτησιν καὶ ἀκριβῆ ἐκπλήρωσιν τοῦ θείου θελήματος, εἰς ὃ ἔταξεν ὁλοψύχως ἑαυτόν.
Ἀγάπη, πρᾳότης, ἀνεξικακία, ταπείνωσις, φιλαδελφία ἦσαν τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς μακαρίας αὐτοῦ ψυχῆς, ἥτις κοσμουμένη διὰ τοιούτων εὐαγγελικῶν ἀρετῶν καὶ θείων προτερημάτων, ὑπηρέτει μετὰ πάσης προθυμίας τὸν Θεόν, ἱερουργῶν ὡς ἄλλος Ἄγγελος καὶ παντοιοτρόπως ἀνακουφίζων καὶ παραμυθούμενος, διὰ λόγου καὶ ἔργου, τοὺς καταδυναστευομένους καὶ ἀπηνῶς καταδιωκομένους τότε ἀδελφοὺς ἡμῶν Ἕλληνας Χριστιανούς ὑπὸ τῶν κρατούντων Ἀγαρηνῶν.
Τοιουτοτρόπως πολιτευόμενος ὁ θεῖος Γεώργιος καὶ φερωνύμως γεωργῶν τὰ θεῖα χαρίσματα καὶ εὐαρεστῶν εἰς τὸν Θεόν, ἠξιώθη τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους ὡς ἑξῆς:
Κατὰ τὸ ἔτος ͵αψϟζ’ (1797) προσεκλήθη ἐκ Νεαπόλεως, ὅπου εὑρίσκετο ὁ Ἅγιος, ὑπὸ τοῦ χωρίου Μαλακοπή, ἀπέχοντος ἓξ ὥρας, διὰ νὰ ὑπάγῃ καὶ ἱερουργήσῃ ἐκεῖ, εἴς τινα μεγάλην ἑορτὴν καὶ ἁγιάσῃ τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανούς, διότι ὁ Ἱερεὺς αὐτῶν ἠσθένει ἤ, ὡς ᾄδεται λόγος, ἐκρύπτετο φεύγων τὴν μανίαν τῶν Τούρκων, οἵτινες λόγῳ τῆς τότε γενομένης ἐπαναστάσεως τοῦ Ὀρλὼφ εἶχον ἐγείρει τοὺς φοβεροὺς διωγμοὺς Κάτς-Κάτς.