Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν καὶ νέου Ἱερομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ τοῦ Νεαπολίτου.

Εἶχον δὲ συνδεδεμένον μὲ ἁλυσίδα ὀστοῦν τοῦ βραχίονος τοῦ Ἁγίου μὲ ἕνα ὀδόντα, ἅτινα ἐλάμβανον εἰς τὰς οἰκίας των ὅσοι εἶχον ἀσθενεῖς καὶ ἐθεραπεύοντο. Ποτὲ εὐσεβής τις γυνὴ ἐπιστρέφουσα τὸν ὀδόντα τοῦ Ἁγίου ἀπώλεσε τοῦτον καθ’ ὁδόν, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθῇ. Ἀλλὰ τίς νὰ διηγηθῇ τοὺς θρήνους καὶ ὀδυρμοὺς τῆς εὐσεβοῦς ταύτης γυναικός; Ἀλλ’ ὢ τοῦ θαύματος! μετὰ δύο ἡμέρας ἡ γυνὴ αὕτη, ἐνῷ ἀνήρχετο τὴν ὁδὸν πρὸς τὴν οἰκίαν της, εὗρε παρὰ πᾶσαν ἐλπίδα ἐντὸς τῶν χαλίκων, ἔκθαμβος καὶ περιχαρής, τὸ τόσον μικρὸν ἅγιον λείψανον καὶ ἔθεσεν αὐτὸ εἰς τὴν θέσιν του.

Ζωγράφος τις ἐκ τοῦ χωρίου Προκόπιον, ἐπιθυμῶν, νὰ ἀποκτήσῃ παιδίον, διότι ἦτο ἄτεκνος, ἀκούσας τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, λαβὼν τὴν γυναῖκα του ἦλθον εἰς τὸ ἱερὸν λείψανον καὶ μετὰ θερμῶν προσευχῶν καὶ νηστειῶν παρεκάλεσαν νὰ τοὺς δοθῇ παιδίον. Καὶ ὑπεσχέθησαν, ἂν γεννηθῇ ἄρσεν, νὰ τὸ ὀνομάσουν Γεώργιον, μετὰ ἓξ δὲ μῆνας, ὁπότε θὰ ἀρχίσῃ τὸ παιδίον νὰ περιπατῇ, νὰ τὸ λάβουν εἰς τὰς ἀγκάλας των, νὰ φέρουν καὶ μίαν στάμνον ἐλαίου, καὶ πεζοποροῦντες νὰ ἔλθουν νὰ προσκυνήσουν καὶ πάλιν τὸ ἱερὸν λείψανον. Εἰσήκουσεν ὁ Θεὸς τῆς προσευχῆς των διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου καὶ ἐγέννησαν ὡς ἐπεθύμουν παιδίον, ἀλλ’ ἐκ τῆς πολλῆς χαρᾶς των ἐλησμόνησαν τὴν ὑπόσχεσιν. Μετὰ ἓν ἔτος ὅμως ἐνεφανίσθη κατ’ ὄναρ εἰς τὸν ζωγράφον ὁ Ἅγιος καὶ τοῦ ὑπενθύμισε τὸ τάξιμον καὶ μάλιστα εἶπεν· «Ἐὰν δὲν φέρετε τὸ παιδίον εἰς τὸ λείψανόν μου, θὰ τὸ πάρω πίσω». Τὴν πρωΐαν, μόλις ἠγέρθη τοῦ ὕπνου, ἀμέσως παραλαμβάνει τὴν γυναῖκα του καὶ τὸ παιδίον καὶ τὴν στάμνον τοῦ ἐλαίου καὶ πεζοπορήσαντες ὅλην σχεδὸν τὴν ἡμέραν, ἦλθον καὶ παρεκάλεσαν μετὰ θερμῶν δακρύων τὸν Ἅγιον νὰ τοὺς συγχωρήσῃ. Ὁ αὐτός, ὡς ζωγράφος, ἐζωγράφισε τὸν θαυματουργὸν Ἅγιον καθὼς τὸν εἶδεν εἰς τὸν ὕπνον του καὶ ἔφερε τὴν εἰκόνα ἐκεῖ, τὴν ὁποίαν πολλοὶ ἀντέγραψαν.

Ἄλλη γυνὴ ἀπὸ τὸ γένος Δεμερτσῆ Παντελῆ, εἰς κάθε ἑσπερινὸν ἔφερεν ἓν ἀσθενὲς καὶ ἀδύνατον παιδίον 3-4 ἐτῶν, μὴ δυνάμενον νὰ περιπατήσῃ. Νέος δέ τις ἕως εἴκοσιν ἐτῶν, πάσχων ἀπὸ τετραετίας ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἔχων φοβεροὺς πόνους, ἤρχετο καὶ αὐτὸς καθημερινῶς καὶ ἐδέετο τοῦ Ἁγίου νὰ τύχῃ ἰάσεως.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐκ τοῦ Εὐαγγελικοῦ: «ἦσαν δὲ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι». (Λουκ. αʹ 6).

[2] «Τίμα τὸν Κύριον ἀπὸ σῶν δικαίων πόνων καὶ ἀπάρχου αὐτῷ ἀπὸ σῶν καρπῶν δικαιοσύνης» (Παροιμ. γʹ 9).

[3] «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ιʹ 11).