Ἐδέχθη εὐχαρίστως ὁ θεῖος Γεώργιος τὴν πρόσκλησιν τῶν ἐν Μαλακοπῇ ἀδελφῶν Χριστιανῶν καὶ ἱππεύσας ἐπὶ ὄνου, διότι ἦτο γέρων καὶ καχεκτικός, ἐπορεύετο πρόθυμος τὴν ὁδόν, χωρὶς νὰ σκεφθῇ τι τὸ ἀπευκταῖον, ἵνα ταχύτερον φθάσῃ εἰς τὸν προορισμόν του. Ἀλλ’ αἴφνης, ἐνῷ ἐπλησίαζε πρὸς τὴν Μαλακοπήν, παρὰ τὴν θέσιν «Κόμπια-Ντερέ» ἤτοι «ρεματιά», ἐνεφανίσθησαν πρὸ αὐτοῦ Τοῦρκοι ποιμένες λίαν ἐξηγριωμένοι, διὰ τοὺς οὓς ἀνεφέραμεν λόγους καὶ μάλιστα κατὰ τῶν Κληρικῶν, οἵτινες ἐπιπεσόντες μετὰ μανίας κατὰ τοῦ πρᾳοτάτου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἔχοντος καὶ παρ’ αὐτοῖς τοῖς Τούρκοις φήμην Ἁγίου, ἐλήστευσαν αὐτὸν καὶ ἐγύμνωσαν καὶ τέλος ἐφόνευσαν, ἀποκόψαντες τὴν τιμίαν αὐτοῦ κεφαλήν, τὸ δὲ λείψανον, γυμνὸν καὶ καθημαγμένον, ἀπέρριψαν εἰς τὴν παρακειμένην φάραγγα, ὁμοῦ μετὰ τῆς κεφαλῆς. Καὶ τοιουτοτρόπως ὁ θεῖος πατὴρ Γεώργιος, ὁ Ὅσιος θεράπων τοῦ Κυρίου καὶ ἀληθὴς λειτουργὸς καὶ ὑπηρέτης αὐτοῦ, «Ὁ πεπληρωμένος καρπῶν δικαιοσύνης» [2], ἐπεσφράγισε τὴν καθαρὰν καὶ ἐνάρετον αὐτοῦ πολιτείαν διὰ τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους, μισθὸν λαβὼν τῆς ἱερουργίας τὴν δι’ αἵματος τελείωσιν καὶ συναριθμήθη μετὰ τῶν Ὁσίων καὶ Ἱερομαρτύρων ὡς Ὅσιος καὶ Ἱερομάρτυς, λαβὼν παρὰ Χριστοῦ τὸν στέφανον τῆς ἀθανάτου ζωῆς.

Οἱ ἐν Μαλακοπῇ, μὴ γνωρίζοντες τὰ γεγονότα, ἀνέμενον τὴν ἄφιξιν αὐτοῦ ἐναγωνίως, ἀλλ᾿ εἰς μάτην· ὁ ἀναμενόμενος οὐδαμοῦ ἀνεφαίνετο. Παρῆλθον τρεῖς καὶ τέσσαρες ἡμέραι, ἀλλ’ ὁ Ἱερεὺς δὲν ἐφαίνετο ἐρχόμενος διὰ νὰ ἁγιάσῃ καὶ παρηγορήσῃ τοὺς φοβισμένους καὶ τεθλιμμένους Χριστιανούς. Ἀνησυχήσαντες τότε καὶ οἱ ἐν Νεαπόλει διὰ τὴν παρατεινομένην ἀπουσίαν αὐτοῦ, ἐξῆλθον εἰς ἀναζήτησίν του, πληροφορηθέντες δὲ καὶ ἀπὸ τοὺς ἐν Μαλακοπῇ ὅτι δὲν μετέβη ἐκεῖ, ἠρεύνησαν κατὰ τὴν ὁδὸν καὶ ἔκπληκτοι ἀνεῦρον παρὰ τὴν προλεχθεῖσαν φαραγγώδη θέσιν τὸ τίμιον αὐτοῦ λείψανον γυμνόν, καὶ ἐκεῖ που πλησίον τὴν ἱερὰν κεφαλήν του. Ὑπώπτευσαν τότε τὸ τί συνέβη παρὰ τῶν ἀγρίων ἐκείνων Τούρκων καὶ οἵας τιμωρίας καὶ σκληρὸν θάνατον ὑπέστη παρ’ αὐτῶν ὁ ἱερὸς ἀνὴρ καὶ θεῖος παρήγορος αὐτῶν ὑπὲρ τῆς τοῦ πλησίον ἀγάπης καὶ πρὸς ἐκπλήρωσιν τοῦ ἱεροῦ καθήκοντος «Ὁ τιθεὶς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν προβάτων» [3], καὶ μετὰ θρήνων καὶ κλαυθμῶν διὰ τὴν ἀπώλειαν αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ μετὰ πολλῶν προφυλάξεων, διὰ τὸν φόβον τῶν ἐξηγριωμένων Τούρκων, ἐκήδευσαν ἐκεῖ ὅπου ἀνεῦρον μετὰ πολλῆς σπουδῆς τὸ τίμιον λείψανον καὶ ἔθηκαν ἐπὶ τοῦ τάφου πέτραν φέρουσαν κεχαραγμένην τὴν ἑξῆς ἁπλῆν ἐπιγραφήν: «Ἱερεὺς Γεώργιος».