Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς τὸ μέσον τῆς ὁδοῦ ἐστράφη ὁ Ἰωακεὶμ κλαίων καὶ λέγει πρὸς τὴν σύζυγόν του τὴν Ἄνναν· «Ἠγαπημένη μου γυνή, δὲν ἔχω καρδίαν νὰ ἔλθω εἰς τὴν οἰκίαν μας, οὐδὲ ἀγαπῶ πλέον νὰ ζῶ μίαν ἡμέραν, ἐπειδὴ εἴμεθα ὠργισμένοι καὶ ὑβρισμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους· ἀλλὰ σὺ ὕπαγε εἰς τὴν οἰκίαν μας καὶ κάμε ὅσον δύνασαι ἐλεημοσύνην, ἔπειτα ὕπαγε εἰς τὸν κῆπον μας καὶ παρακάλει τὸν Θεὸν νὰ σὲ ἀκούσῃ, νὰ μᾶς δώσῃ τέκνον· ἐγὼ δὲ θὰ ὑπάγω εἰς τὸ ὄρος καὶ θὰ μείνω ἐκεῖ νηστεύων καὶ παρακαλῶν τὸν Θεόν, ἢ νὰ μᾶς δώσῃ τέκνον ἢ νὰ μὲ φάγουν τὰ θηρία· τὶ τὴν θέλω πλέον τὴν ζωὴν τὴν λυπημένην καὶ πικραμμένην, τί θέλω τὸν πλοῦτον τὸν ὁποῖον σήμερον τὸν ἔχομεν καὶ αὔριον τὸν χάνομεν; Διὰ τοῦτο πηγαίνω εἰς τὸ ὄρος νὰ παρακαλέσω τὸν Θεόν, ἕως ὅτου μὲ ἀκούσῃ». Συνεφώνησε λοιπὸν τότε καὶ ἡ Ἄννα καὶ ἀποχαιρετισθέντες μεταξύ των ἀνεχώρησαν· καὶ ἡ μὲν Ἄννα ἐπῆγεν εἰς τὴν οἰκίαν της καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν κῆπον της, ὅπου προσηύχετο καὶ παρεκάλει τὸν Θεὸν κλαίουσα καὶ λέγουσα· «Κύριε Παντοκράτορ καὶ μεγαλοδύναμε, ὅστις μόνον μὲ τὸν ὁρισμόν σου ἔκαμες τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ ὅσα φαίνονται καὶ εἶναι, ὅστις καὶ τοὺς Πατέρας μας ἐλύτρωσες ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ Φαραὼ καὶ μὲ τὴν προσταγήν σου ἐσχίσθη ἡ θάλασσα καὶ διῆλθον· σύ, Θεέ μου, ὅστις τοὺς ἔτρεφες τεσσαράκοντα ἔτη εἰς τὴν ἔρημον· σὺ ὁ ὁποῖος ηὐλόγησες τὴν Σάρραν, τὴν γυναῖκα τοῦ Ἀβραάμ, καὶ ἐγέννησε τὸν Ἰσαὰκ εἰς τὸ γῆράς της· σὺ ὅστις ἐχαρίτωσες τὴν Ἄνναν, ἐκείνην τὴν ὁμοίαν μου καὶ ἐγέννησε τὸν Σαμουὴλ τὸν Προφήτην· σὺ δῶσε καὶ εἰς ἐμὲ τὴν ταπεινὴν δούλην σου τέκνον καὶ μὴ μὲ ἀφήσῃς νὰ εἶμαι ὠνειδισμένη καὶ ὑβρισμένη ἀπὸ ὅλον τὸ γένος. Κύριε ὁ Θεός μου, ἐλέησόν με καὶ δός μοι τέκνον· διότι σὺ ηὐλόγησας καὶ αὐτὰ τὰ θηρία εἰπών· «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε» (Γεν. α’ 22)· δὸς λοιπὸν καὶ εἰς ἐμὲ καρπὸν κοιλίας. Ἐὰν δὲ γεννήσω τέκνον, εἴτε ἀρσενικόν, εἴτε θηλυκόν, νὰ τὸ φέρω εἰς τὸν Ναόν σου καὶ νὰ σοῦ τὸ ἀφιερώσω ὁλοψύχως». Καὶ ἡ μὲν Ἄννα αὐτὰ καὶ περισσότερα ἔλεγε, κλαίουσα καὶ παρακαλοῦσα τὸν Θεόν ὁ δὲ Ἰωακεὶμ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὡς ἐπῆγεν εἰς τὸ ὄρος, ἔκλαιε καὶ αὐτὸς καὶ ἐδέετο παρακαλῶν τὸν Θεόν, ὡς καὶ ἡ γυνή του.
Ὁ δὲ Θεός, βλέπων τὰ δάκρυα καὶ τοὺς ἀναστεναγμούς των, ἔστειλε τὸν Ἀρχάγγελον Γαβριὴλ καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν Ἰωακείμ, ἐκεῖ ὅπου ἦτο εἰς τὸ ὄρος καὶ τοῦ λέγει· «Χαῖρε, Ἰωακείμ, καὶ εὐφραίνου ἐγὼ εἶμαι Ἀρχάγγελος Κυρίου καὶ ἦλθα νὰ εὐαγγελίσω εἰς σέ, ὅτι μέλλεις νὰ γεννήσῃς μίαν θυγατέρα, ἡ ὁποία θέλει γεννήσει παρθένος τὸν Βασιλέα τοῦ κόσμου καὶ Θεόν·