Λόγος Α’. Εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Ὑπερευλογημένης ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ, ἐκ τοῦ «Θησαυροῦ» Δαμασκηνοῦ Ὑποδιακόνου τοῦ Στουδίτου. Παρατίθεται ἐνταῦθα διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν.

Ἀκούσωμεν λοιπὸν πάντες, Χριστιανοί, τὴν ἁγίαν ἑορτήν· διότι ἄλλο δὲν εἶναι χαρὰ τῆς ψυχῆς καὶ σωτηρία, ὡς ἡ τιμὴ τῶν Ἁγίων καὶ ἡ ἑορτή. Τροφὴ καὶ εὐλογία τῆς ψυχῆς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὀνομάζεται· λόγος δὲ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐξήγησις τῆς Ἁγίας Γραφῆς· ἄλλο δὲν εὐφραίνει τὴν ψυχὴν ὡς ἡ μνήμη Ἁγίου, καθὼς ὁ σοφὸς Σολομῶν τὸ ὁρίζει· «Ἐγκωμιαζομένων δικαίων εὐφρανθήσονται λαοί» (Παρ. κθ’ 2). Ἐὰν λοιπὸν εἰς ἑκάστου Ἁγίου τὴν μνήμην εὐφραινώμεθα, πόσον μᾶλλον εἰς τὴν σημερινὴν ἑορτὴν τῆς Παναγίας νὰ μὴ εὐφρανθῶμεν καὶ νὰ χαρῶμεν; Ὁ σκοπός σας, Χριστιανοί μου, εἶναι νὰ τιμήσετε τὴν ἑορτήν, διὰ τοῦτο καὶ συνήχθητε σήμερον· ἀλλὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πανηγυρίσωμεν καὶ νὰ τιμήσωμεν ἀξίως τὴν Παρθένον, διότι ἡ τιμή της πᾶσαν γλῶσσαν καὶ σκοπὸν ἀνθρώπων ὑπερβαίνει· διότι ἀφοῦ οὐδένα ἄνθρωπον δυνάμεθα νὰ ἐπαινέσωμεν καθὼς πρέπει, πόσον μᾶλλον τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον; Πλὴν ἐπειδὴ δὲν δυνάμεθα νὰ τὴν τιμήσωμεν καθὼς πρέπει, τοὐλάχιστον ἂς ἀφιερώσωμεν εἰς αὐτὴν τὴν καρδίαν μας, διότι ὁ Θεὸς δὲν βλέπει τὸ πρόσωπον, ἀλλὰ τὴν καρδίαν. Θέλεις νὰ τιμήσῃς τὴν ἑορτήν, μᾶλλον δὲ τὴν Παναγίαν; πράττε τὰ ἀρεστὰ εἰς αὐτήν τε καὶ τὸν μονογενῆ Αὐτῆς Υἱὸν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Παρθένευε νὰ ὁμοιωθῇς μὲ τὴν Παρθένον· νήστευε νὰ τιμήσῃς τὴν καθαράν· κάμε ἐλεημοσύνην νὰ ἀρέσῃς εἰς τὴν ἐλεήμονα Θεοτόκον· βασίλευε καὶ νίκα τὰ κακὰ θελήματά σου, νὰ ἐπαινέσῃς τὴν Βασίλισσαν τοῦ κόσμου· μὴ ἐχθρεύεσαι τὸν ὁμόπιστόν σου Χριστιανόν, νὰ σὲ ἀγαπήσῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἐκήρυξε τὴν ἀγάπην εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Ἐὰν αὐτὰ κατορθώσωμεν, τότε ἐπαινοῦμεν καὶ τιμῶμεν τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ὄχι μόνον μὲ λόγους, ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα.

Πίστευε ὅτι ἀληθῶς Παρθένος ἦτο καὶ ἐγέννησε τὸν Χριστὸν χωρὶς σπορὰν ἀνδρός, μόνον διὰ Πνεύματος Ἁγίου. Ἐπειδὴ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ἐξέπεσε καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἀδὰμ παρήκουσε τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ καὶ κατεφρόνησε τὸ θέλημα τοῦ Ποιητοῦ του καὶ ἦτο ὅλως δι’ ὅλου παραδεδομένος εἰς χεῖρας τοῦ διαβόλου, ηὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ μεγαλοδύναμος νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ μιαροῦ δαίμονος. Ἐπειδὴ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἴδωσι τὸν Θεὸν οἱ ἄνθρωποι μηδὲ τῆς φωνῆς του νὰ ἀκούσωσι· διὰ τοῦτο ἐνεδύθη σάρκα καὶ ἐφάνη ὡς καὶ ἡμεῖς ἄνθρωπος, διὰ νὰ μᾶς διδάξῃ καὶ νὰ μᾶς καθοδηγήσῃ, εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ Βασιλείαν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὡς δογματίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, λέγων· «Τὴν παγκόσμιαν δόξαν τὴν ἐξ ἀνθρώπων σπαρεῖσαν» (Ἴδε Δοξαστικὸν τοῦ Αʹ Ἤχου).