Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ τοῦ Δεκαπολίτου.

Ἐὰν ὅμως θελήσωμεν νὰ διηγηθῶμεν ὅλα τὰ θαυμάσια, ἀφίνομεν τὰς ἀρετὰς καὶ τὰς χάριτας, τὰς ὁποίας εἶχεν ἀπὸ τὸν Θεὸν ὁ θεόσοφος· λοιπὸν ἀπ’ αὐτὰ τὰ ὀλίγα, ἅτινα ἐγράψαμεν, ἂς γνωρίσῃ ἕκαστος πόσην παρρησίαν εἶχε πρὸς τὸν Κύριον· ὅλας τὰς ἀρετὰς ἐσύναξε καὶ ἀπέδειξε τὸν ἑαυτόν του οἰκητήριον τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν κορυφὴν τῶν ἀρετῶν. Μὲ τὴν θείαν μελέτην ἐλέπτυνε τὴν ὁδὸν τῆς ἀσκήσεως, ἀφανίζων ὅλα τὰ ἐμπόδια καὶ προσκόμματα· μὲ τὴν ἀγρυπνίαν ἐδίωξε μακρὰν τὴν ἀμέλειαν καὶ τόσον ἐσκόρπισε τὸ σκότος αὐτῆς, ὥστε οὔτε εἰς τὸν ὕπνον του δὲν ἠδυνήθη νὰ τοῦ δείξη φαντασίαν τινὰ ὁ πολέμιος, καθὼς ἔχει συνήθειαν νὰ ἐνυπνιάζῃ ὁ ἄφρων τοὺς σώφρονας· αὐτὸς ὅμως δὲν ἐνυπνιάσθη οὐδέποτε, διότι κατὰ τὴν ἐπωνυμίαν ἦτο καὶ ἡ ἐργασία του γρήγορος εἰς ὅλας τὰς πράξεις καὶ νοήματα αὐτοῦ, χωρὶς ποσῶς νὰ νυστάζῃ εἰς ὅσα φέρουν ὕπνον θανάσιμον· τὴν δὲ ἐγκράτειαν, τὴν φονεύτριαν τῶν παθῶν καὶ τῶν ἡδονῶν ἐλατῆρα, τοσοῦτον ἐφύλαξεν, ὥστε ἐπέρνα σχεδὸν ὡς ἄσαρκος Ἄγγελος καὶ ἐτρέφετο μὲ τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος· οὕτω δὲ ἐκαθάρισε τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη καὶ ἔγινε τῆς Ἱερωσύνης ἄξιος.

Χειροτονηθεὶς λοιπὸν κατὰ τὸν Νόμον ἐχρημάτισεν Ἱερεὺς ἀμφιδέξιος ὁ Ἅγιος καὶ ἐλειτούργει με συντετριμμενην καρδίαν καὶ μὲ πνεῦμα ταπεινώσεως· εἶχε δὲ καὶ τὴν ὑπομονὴν εἰς ὅλους τοὺς πειρασμούς, ὅσοι συνέβαινον, μὲ πολλὴν πρᾳότητα, τοὺς πρὸ Νόμου Πατέρας μιμούμενος, τὸν Ἰὼβ εἰς τὰ πάθη καὶ τὰ βάσανα, τὸν Ἰωσὴφ εἰς τοὺς πειρασμοὺς καὶ τοὺς ἄλλους ἅπαντας. Μὲ τὴν πολλήν του ταπείνωσιν ἐταπείνωσε τὸν ὑπερήφανον καὶ ἀπέρριψε τελείως τὸν τῦφον τῆς κενοδοξίας καὶ πᾶσαν ἄλλην ἔπαρσιν, καθὼς ἐμαρτύρει τὸ ταπεινὸν αὐτοῦ καὶ εὐτελέστατον ἔνδυμα, τὸ ἀπαρρησίαστον ἐν ταῖς συνομιλίαις, κατὰ τὰς ὁποίας ὡμιλοῦσε μὲ πολλὴν πρᾳότητα, ἐξ οὗ καὶ τὴν γῆν τῶν πραέων ἐκληρονόμησε. Τὴν δὲ ἀγάπην καὶ συμπάθειαν τοσοῦτον ἀπέκτησεν, ὥστε δὲν ἐσυλλογίζετο τὸ κακὸν τελείως, ἀλλὰ ὅλα τὰ ἐπερχόμενα λυπηρὰ ὑπέμενεν ὡς χαρμόσυνα, φυλάττων ἕως τέλους τὴν ἐπαινετὴν τοιαύτην δυάδα τῶν ἀρετῶν ἀδιάπτωτον.

Πρὸ πάντων δὲ καὶ ἐν πᾶσι καὶ κατὰ πάντα ἐφύλαττεν ἀκριβῶς τὴν Ὀρθοδοξίαν διὰ λόγων καὶ πράξεων ἔχων εἰς αὐτὴν ζῆλον ἄπειρον καὶ διάπυρον· καὶ διώκων τοὺς αἱρετικοὺς ὅσον ἠδύνατο,


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Αἶνος εἶναι ἀρχαιοτάτη πόλις τῆς Θρᾴκης παρὰ τὰς ἐκβολὰς τοῦ ποταμοῦ Ἕβρου, κτισμένη ἐπὶ χερσονήσου εὑρισκομένης ἐντὸς τῆς λιμνοθαλάσσης Στεντορίδος. Ἀπὸ τοὺς πρώτους Χριστιανικοὺς χρόνους ἦτο ἕδρα Ἐπισκοπῆς, βραδύτερον Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ κατὰ τοὺς τελευταίους πρὸ τῆς ἐκεῖθεν ἀναχωρήσεως τῶν Ἑλλήνων χρόνους Μητροπόλεως. Ἡ Αἶνος ἐπανῆλθε ὑπὸ τὴν Τουρκικὴν κατοχὴν κατὰ τὸ ἔτος 1922, εὑρίσκεται δὲ νῦν ἐν παρακμῇ.

[2] Χριστόπολις εἶναι τὸ βυζαντινὸν ὄνομα τῆς σημερινῆς πόλεως Καβάλλας.

[3] Ρήγιον, πόλις τῆς Καλαβρίας ἐν τῇ Κάτω Ἰταλίᾳ ἀρχαία ἑλληνικὴ ἀποικία· σήμερον καλεῖται ἰταλιστὶ Ρέτζιο.