Ἡ δὲ γυνὴ ἔσκαψε νὰ βάλῃ τὰ θεμέλια καὶ ἀπὸ τὸν τόπον ἐκεῖνον ἀνέβλυσε πίσσα πλῆθος ἀμέτρητον, τὴν ὁποίαν ἐπώλησε καὶ ὄχι μόνον τὴν οἰκίαν της ἔκτισεν, ἀλλὰ καὶ τὴν ζωοτροφίαν της ἐκέρδιζε καὶ ἐπορεύετο πρὸς αὐτάρκειαν εἰς ὅλα τὰ χρειαζόμενα.
Εἰς τὴν πόλιν ταύτην, ἦτο ἀδελφός τις, ὅστις ὑπηρέτει τοὺς πτωχοὺς ἐπιτήδεια, τοῦ ὁποίου ἔδωκε τρεῖς χοίρους φιλόχριστός τις νὰ τοὺς διαμοιράσῃ εἰς τοὺς πένητας καὶ αὐτὸς ἐκράτησεν ἕνα διὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ τὰ ἐπίλοιπα ἐμοίρασε· τὴν ἄλλην ἡμέραν ἐπῆγεν εἰς τὸν Ναὸν αὐτὸν καὶ τύπτων τὸ στῆθος ἐδέετο τοῦ Θεοῦ νὰ συγχωρήσῃ τὰς ἁμαρτίας του, ὁ δὲ Ὅσιος, ὡς προορατικός, γνωρίσας τὰς πράξεις αὐτοῦ, ἐπλησίασε καὶ τοῦ λέγει· «Ματαίως καὶ ἀνωφελῶς τύπτεις τὸ στῆθος, ὅτι ἐὰν δὲν μοιράσῃς εἰς τοὺς πτωχοὺς τὸ κρέας, ὅπερ ἐκράτησες, δὲν ἀκούει τὴν προσευχήν σου ὁ Κύριος». Ἀκούσας δὲ ἐκεῖνος ταῦτα ἐθαύμασε καὶ ζητήσας ἀπὸ τὸν Ὅσιον συγχώρησιν ἀνεχώρησε καὶ διεμοίρασε καὶ τὸ ἐπίλοιπον. Ἀκούσατε ὅμως καὶ ἄλλα θαυμασιώτερα, διὰ νὰ γνωρίσητε πόσην χάριν εἶχεν ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἐγνώριζεν ὡς παρόντα τὰ μακρὰν καὶ μέλλοντα.
Μοναχός τις ἦτο ἐκεῖ πλησίον τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, ὅστις ἡσύχαζεν ἐπάνω εἰς στῦλον ποιῶν καὶ ἐργόχειρον· ὁ δὲ Γρηγόριος, γνωρίσας ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον τὴν ταχεῖαν αὐτοῦ μετάστασιν, τοῦ παρήγγειλε λέγων· «Ἄφες τὸ ἐργόχειρον καὶ φρόντισον διὰ τὸ τέλος σου ὅτι ἐπλησίασε». Καὶ κατὰ τὸν λόγον του μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἀπῆλθε πρὸς Κύριον. Ἄλλος τις Ἱερομόναχος, τὴν κλῆσιν Θεόδουλος, ἦλθε πρὸς τὸν Ὅσιον χάριν εὐλογίας καὶ συγχωρήσεως καὶ ὅταν ἀνεχώρησε τοῦ εἶπεν ὁ Ὅσιος· «Πορεύου καὶ εἰπὲ τοῦ Ἀββᾶ σου νὰ ἀνοίξῃ τὸν τάφον του»· εἰς ὀλίγας ἡμέρας ὁ Ἀββᾶς ἐκεῖνος ἐκοιμήθη. Ἦσαν δὲ δύο ἄλλοι ἀδελφοὶ κατὰ σάρκα, γνώριμοι τοῦ Ὁσίου, τοὺς ὁποίους συνεβούλευε νὰ γίνουν Μοναχοὶ καὶ αὐτοὶ δὲν ἀπεφάσιζον, προφασιζόμενοι διαφόρους αἰτίας· λέγει ὁ Ἅγιος· «Κατὰ τὸν χρόνον τοῦτον εἶναι τὸ τέλος σας»· καὶ οὕτως ἐγένετο. Μοναχός τις Ἀσκητὴς προσεποιεῖτο ὅτι εἶχε δαιμόνιον καὶ ἔκαμνεν ἀταξίας διὰ νὰ τὸν ὑβρίζουν καὶ νὰ τὸν δέρνουν οἱ ἄλλοι ἀδελφοί, οἵτινες ἦσαν πλησίον, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐπῆγαν δεδεμένον εἰς τὸν Ὅσιον, διὰ νὰ διώξῃ τὸν δαίμονα. Ὁ δὲ Ἅγιος γνωρίσας τὴν ἀλήθειαν ἤλεγξε τὸν ἐπίπλαστον σκοπὸν τοῦ Μοναχοῦ λέγων· «Ψεύματα προσποιεῖσαι, ἄθλιε, ὅτι ἔχεις δαιμόνιον καὶ δὲν σὲ ὠφελεῖ αὐτὴ ἡ προσποίησις, μόνον ἄλλην ἀρετὴν κάμε, ἐὰν ἀγαπᾷς τὴν σωτηρίαν σου καὶ προσεύχου μᾶλλον νὰ φεύγουν οἱ δαίμονες ἀπὸ σέ».