Ὅταν δὲ ἐπήγαιναν νὰ ἐνταφιάσουν τὸ τίμιον καὶ σεβάσμιον λείψανον αὐτοῦ, ἐπλησίασεν εἰς αὐτὸ ἀσθενής τις, μετὰ πίστεως, ὅστις εἶχε δεινὴν ἀσθένειαν καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ σταθῇ ὄρθιος τελείως, ἀλλὰ ἔκυπτε χαμαὶ πρὸς τὴν γῆν τὸ πρόσωπον· καὶ μόλις ἤγγισεν εἰς τὸν κράββατον, τοῦ ἐφάνη ὅτι ἔβαλέ τις τὴν χεῖρά του εἰς τὰ τούτου ὀπίσθια καὶ στραφεὶς ἠρώτα τὸν ἀδελφόν, ὅστις ἦτο πλησίον του, ἂν ἐκεῖνος τοῦ ἤγγισεν ὁ δὲ εἶπεν ὄχι· ὅθεν ἐγνώρισεν ὅτι ἦτο ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ ἡ ἐπισκιάζουσα τὸν Ἅγιον, ἥτις καὶ τοῦ ἔδωκεν εὐθὺς τὴν ἴασιν καὶ ἔμεινεν ὄρθιος μὴ ἔχων ποσῶς ἀσθενείας λείψανον. Ἕτερος δὲ ἀσθενὴς ἐβασανίζετο δεινῶς ἀπὸ πνεῦμα ἀκάθαρτον καὶ ἐγγίζων εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, ἔφυγεν εὐθὺς τὸ δαιμόνιον ὅπερ τὸν ἔθλιβεν. Ἄλλος τις ἀδελφὸς ἐπειράζετο πολὺ ἀπὸ τὸ πάθος τῆς πορνείας καὶ τόσον πόλεμον καὶ σκάνδαλον εἶχεν εἰς τὴν σάρκα, ὥστε ἐκινδύνευε νὰ πέσῃ εἰς ἀπόγνωσιν· ἀπελθὼν δὲ οὗτος εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, ἐξωμολογήθη μετὰ δακρύων ζητῶν βοήθειαν· καὶ παρευθὺς (ὤ τοῦ θαύματος!) ἔπαυσεν ὁ πόλεμος καὶ ἔμεινεν ὁ ἀδελφὸς τοῦ λοιποῦ ἄλυπος καὶ ἀπείραστος, δοξάζων τὸν Κύριον καὶ εὐχαριστῶν τὸν Ἅγιον.
Φθάνουσιν αὐτὰ τὰ ὀλίγα, τὰ ὁποῖα μὲ συντομίαν ἐγράψαμεν, νὰ φανερώσουν τὴν ἀρετὴν καὶ παρρησίαν τοῦ Ἁγίου πρὸς Κύριον, ὅτι ἐὰν εἶχα δέκα γλώσσας καὶ στόματα δὲν θὰ μὲ ἔφθαναν νὰ τὸν εὐφημίσω κατὰ τὸ πρέπον πρὸς αὐτάρκειαν. Σὺ δέ, ὦ μακάριε τῶν Ὁσίων Πατέρων συμμέτοχε καὶ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων συνόμιλε, πρέσβευε πάντοτε ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἱκετῶν καὶ δούλων σου, ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς Κύριον καὶ δίωκε πάντα πειρασμὸν ἀφ’ ἡμῶν καὶ πᾶσαν δυσχέρειαν· ἀποδίωξον μὲ τὴν ράβδον τῆς προσευχῆς σου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ πᾶσαν αἵρεσιν, ὅτι ὅσα θέλεις δύνασαι, ἐπειδὴ εὑρίσκεσαι εἰς τὸ φῶς τοῦ Κυρίου εἰς τὰς ἀκηράτους μονὰς αὐλιζόμενος, φυλάξας τὴν λαμπάδα τῆς ἀσκητικῆς εὐποιΐας ἀκοίμητον καὶ ἀπολαμβάνεις ἐκεῖνα τὰ ἄρρητα ἀγαθὰ τῆς αἰωνίου τρυφῆς καὶ μακαριότητος, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, σὺν τῷ ἀνάρχῳ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.