Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας μετασχηματισθέντες πάλιν εἰς στρατιώτας οἱ δαίμονες ἦλθον εἰς το σπήλαιον νὰ τὸν φονεύσουν μὲ τὰ ξίφη των, τὰ τόξα καὶ τὰ κοντάρια, αὐτὸς ὅμως ἔκαμε τὸν σταυρόν του καὶ τοὺς ἐδίωξε. Φεύγοντες ἐκεῖνοι κατῃσχυμμένοι ἐφωναζον· «Ἀφοῦ μᾶς ἐδίωξεν ἀπὸ τὸν τόπον μας οὗτος ὁ ἄδικος, ποῦ νὰ ὑπάγωμεν οἱ ταλαίπωροι;». Ταῦτα λέγοντες διεσκορπίσθησαν, διότι ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου ὡς φλόγα πυρὸς τοὺς ἐφλόγιζε καὶ ἔφευγον ἔντρομοι· ἀλλὰ πάλιν μεθ᾽ ἡμέρας τινὰς ἐδοκίμασαν ἄλλην μηχανὴν οἱ παμπόνηροι καὶ ἐνῷ ηὔχετο νύκτα τινὰ εἰς τὰς ἐννέα τοῦ Μαρτίου, ἐπῆγαν μὲ φῶς ἐξαστράπτοντες καὶ τοῦ εἶπον ὅτι ἦσαν οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες καὶ ἦλθον νὰ τοῦ δώσουν Χάριν καὶ δύναμιν κατὰ δαιμόνων· αὐτὸς ὅμως τοὺς ἐγνώρισε καὶ ἐπιτιμήσας αὐτοὺς ἠφανίσθησαν· ὅθεν ἰδόντες ὅτι μὲ ἄλλην μηχανὴν δὲν ἠδύναντο νὰ τὸν πολεμήσουν, τοῦ ἔδωσαν εἰς τὴν σάρκα ἄγριον τῆς πορνείας πόλεμον, καὶ ἐκαίετο ἀπὸ τοῦτο τὸ πάθος ὥσπερ νὰ τὸν ἐσούβλιζάν τινες μὲ πεπυρακτωμένα σίδηρα· ἀλλὰ ἡ θεία Χάρις τοῦ ἔδωσεν εἰς τὴν ἀνάγκην ταύτην βοήθειαν καὶ τοῦ ἐφάνη τὴν νύκτα εἰς τὸ ὅραμά του γυνή τις σεμνὴ καὶ αἰδέσιμος, ἥτις ὡμοίαζε μὲ τὴν μητέρα του καὶ τὸν ἠρώτησε ποῖον ἦτο τὸ αἴτιον τῆς λύπης αὐτοῦ. Τότε ἔβαλεν ὁ Ἅγιος τὸν δάκτυλόν του εἰς τὸν ὀμφαλὸν καὶ τῆς ἔδειξε τὸ πάθος του, ἐκείνη δὲ ἔσχισε τὴν κοιλίαν του καὶ τοῦ ἐφάνη ὅτι ἐξήγαγε τεμάχιον ἐντέρου σαπημένον καὶ τοῦ τὸ ἔδειξε λέγουσα· «Ἰδοὺ ὁ πόνος σου ἔπαυσε, μὴ λυπῆσαι λοιπόν, ὅτι δὲν σοῦ ἔρχεται πλέον σκάνδαλον». Ταῦτα βλέπων ἐξύπνησε χαίρων, διότι ἐγνώρισεν ὅτι ὁ Κύριος τοῦ ἐπῆρε τὴν πύρωσιν τῆς σαρκός.
Μετὰ ταῦτα ἔχων πόθον νὰ ἴδῃ τὸν ἀδελφόν του, ἔστειλε τὸν ὑποτακτικόν του, ὅστις τὸν ὑπηρέτει ὅταν ἐχρειάζετό τι, νὰ τὸν φέρῃ εἰς τὸ σπήλαιον. Μένων δὲ μόνος εἶδεν ἔκστασιν θαυμάσιον, ὅτι ἦλθεν εἰς αὐτὸν φῶς ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ὑπέρλαμπρον μὲ εὐωδίαν ἀνεκδιήγητον, ἥτις ἐγέμισε τὸ σπήλαιον καὶ ἐκράτησε πολλὰς ἡμέρας. Καθὼς δὲ ἦλθεν ὁ ὑπηρέτης του καὶ ἐκτύπησεν, ἠρώτησεν αὐτὸν πῶς ἔστρεψε τόσον γρήγορα, ἐπειδὴ τοῦ ἐφάνη ὅτι ἔλειψε μόνον μίαν ὥραν· αὐτὸς δὲ τοῦ εἶπεν ὅτι ἦσαν ἡμέραι τέσσαρες καὶ ἦλθεν ἄπρακτος. Τότε ὁ Ὅσιος ἠννόησε τὸ θαυμάσιον καὶ ἔκρινε δίκαιον νὰ τὸ φανερώσῃ πρὸς τὸν Καθηγούμενον.