«Μὴ γένοιτο, ὁ Θεὸς νὰ μὴ τὸ δώσῃ νὰ φάγω κανὲν νόμισμα ἀπὸ τὴν μερίδα τοῦ Μερκουρᾶ, διότι πολλὰ πτωχὰ καὶ ὀρφανὰ ἐκρέμασε καὶ ἐπῆρε τὸ πρᾶγμα των ἄδικα. Οὗτος δὲ ὁ Μερκουρᾶς, ὅταν ἔζη, ἦτο πράκτωρ καὶ γραμματικὸς τῆς αὐθεντίας, ὅστις ἀδικῶν τοὺς πτωχοὺς ἔκαμεν αὐθεντικὸν τὸ πρᾶγμά των. Ἀναχωρήσας ἀπὸ τὸ Ρήγιον ὁ Ἅγιος ἐξῆλθεν εἰς τὴν στερεάν, διὰ τῆς ὁποίας διήρχετο ἡ ὁδὸς πρὸς τὴν Ρώμην, ἐκεῖ δὲ πάλιν ἔκαμεν ἄλλο θαυμάσιον, διότι ἔπεσεν ἀδελφός τις ἀπὸ τὸ πλοῖον εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἔμελλε νὰ πνιγῇ, αὐτὸς δὲ μόνον μὲ τὴν προσευχήν του τὸν ἔφερεν εἰς τὴν γῆν καὶ ἐσώθη φθάνων δὲ εἰς τὴν Ρώμην, ἔκαμεν εἴς τι κελλίον μῆνας τρεῖς ἡσυχάζων, χωρὶς νὰ τὸν γνωρίσῃ τις, τὸν ἐφανέρωσεν ὅμως εἷς δαιμονιζόμενος, τὸν ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἐθεράπευσε διώξας τὸν δαίμονα.

Μετὰ ταῦτα βλέπων ὅτι οἱ ἄνθρωποι τὸν ἐτιμοῦσαν ὡς Ἅγιον, ἔφυγεν ἀπ’ ἐκεῖ, καὶ φθάνων εἰς τὴν Σικελίαν ἐκλείσθη εἰς πύργον καὶ ἡσύχαζεν· οἱ δὲ δαίμονες ἔβαλαν πῦρ ἡμέραν τινά, καὶ ἔκαυσαν τὴν ψάθην εἰς τὴν ὁποίαν ἔκειτο καὶ εὑρὼν δέρμα τι ἀνεπαύετο εἰς αὐτό· αὐτοὶ δὲ πάλιν ἔγιναν μυῖαι μεγάλαι πλῆθος ἀμέτρητον καὶ τὸν ἐπείραζαν, ὅταν ἐκοιμᾶτο ἢ ηὔχετο, τοὺς ὁποίους μὲ τὴν προσευχήν του ἐδίωξε καὶ ἔγιναν ἄφαντοι. Ἦτο δὲ ἐκεῖ εἰς τὸν πύργον γυνή τις πόρνη καὶ ὅσους ἄνδρας ἔβλεπε, προσεπάθει νὰ τοὺς σύρῃ εἰς τὸν βόρβορον τῆς πορνείας μὲ μυρία μηχανήματα καὶ μάλιστα τοὺς ναύτας, οἵτινες ἤρχοντο ἀπὸ ξένον τόπον καὶ δὲν ἤξευραν τὰς πανουργίας της. Τῆς ἐβοήθει δὲ ὁ τόπος πρὸς τοῦτο, ὅτι ὁ πύργος ἦτο εἰς τὸν λιμένα, εἰς τὸν ὁποῖον προσωρμίζοντο τὰ σκάφη· ὁ δὲ Ἅγιος ἐλάμβανε τοὺς ταξιδεύοντας καὶ τοὺς ἐνουθέτει νὰ φυλάττωνται ἀπὸ τὴν πονηρὰν ἐκείνην γυναῖκα, ἔπειτα ἐδίδασκε καὶ αὐτήν, ἐνθυμίζων τὰς πικρὰς τιμωρίας τῆς αἰωνίου κολάσεως· καὶ τόσον ἠγωνίσθη ὁ πάνσοφος, ὥστε κατέπεισε μὲ τοὺς λόγους του τὴν γυναῖκα καὶ ἔγινε Μοναχή, ἔγινε δὲ τὸ πονηρὸν ἐκεῖνο ἐργαστήριον Μοναστήριον.

Φθονήσας εἰς τοῦτο τὸ ἀγαθὸν ὁ μισόκαλος διάβολος ἐκίνησε κατὰ τοῦ Ἁγίου φοβερώτατον δράκοντα, ὅστις ἐφώλευεν εἰς τὸν πύργον ἐκεῖνον καὶ ὅστις ἔδραμεν ἀνοίγων τὸ στόμα μὲ ὁρμὴν φοβεράν, νὰ καταφάγῃ τὸν Ἅγιον· ὁ δὲ οὐδόλως ἐδειλίασεν οὔτε παρεμέρισεν, ἀλλὰ ἵστατο χωρὶς φόβον καὶ τοῦ λέγει· «Ἂν σοῦ ἔδωσεν ὁ Κύριος δύναμιν νὰ μὲ φάγῃς, μὴ ἵστασαι· εἰ δὲ πάλιν καὶ θέλεις νὰ συγκατοικοῦμεν ὁμοῦ, εἰρήνευε· ἂν ὅμως δὲν δύνασαι νὰ βλέπῃς ἐκείνους, οἵτινες φοβοῦνται τὸν Κύριον, ὕπαγε εἰς τὴν φωλεάν σου, νὰ λυτρωθῇς ἀπὸ ἐμέ».