ὅθεν φυγαδεύων ἐμάκρυνεν ἀπὸ τὰς συγχύσεις καὶ τοὺς θορύβους τῶν πόλεων· καὶ καταλιπὼν πλοῦτον, ἀρχάς, συγγένειαν, φροντίδας καὶ μερίμνας βιοτικὰς καὶ πᾶσαν ἄλλην σαρκὸς ἡδυπάθειαν, ἐξῆλθεν ὡς ἄλλος Μωϋσῆς εἰς τὴν ἔρημον, μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ προσευχόμενος· ὅθεν καί, ὡς ἐκεῖνος, ἠξιώθη θείας ὁράσεως καὶ ἐμυσταγωγήθη ὑπὸ τῆς Θεομήτορος καὶ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τὸν ὅρον τῆς ἀληθοῦς ἡμῶν πίστεως, ὡς κατωτέρω θέλομεν ἱστορήσει σαφὲστερον.
Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦτο Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμασείας [2] ἐνάρετός τις ὀνόματι Φαίδιμος, ὅστις εἶχε χάριν ἀπὸ τὸν Θεὸν και προέβλεπε τὰ μέλλοντα. Λοιπὸν γνωρίζων ὁποῖος μέλλει νὰ κατασταθῇ ὁ Γρηγόριος, κατέβαλε πᾶσαν προσπάθειαν νὰ τὸν χειροτονήσῃ Ἀρχιερέα, διὰ νὰ μὴ στερηθῇ ἡ Ἐκκλησία τοιούτου ἀγαθοῦ καὶ θαυμασίου ποιμένος. Ἀλλ’ αὐτός, ὅσον τὸν ἐζήτουν οἱ ἀπεσταλμένοι, τοσοῦτον ἐκρύπτετο εἰς ἀβάτους τόπους καὶ σπήλαια, φεύγων τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον καὶ φοβούμενος μήπως τὸ φορτίον τῆς ἀρχιερωσύνης καὶ ἡ φροντὶς τοῦ ποιμνίου τοῦ ἐμποδίσωσι τὴν φιλουμένην σοφίαν. Ἀφοῦ δὲ μετῆλθε πᾶσαν μέθοδον ὁ ἀοίδιμος Φαίδιμος νὰ λάβῃ εἰς τὴν Μητρόπολιν αὐτοῦ τὸν Γρηγόριον καὶ δὲν ἠδυνήθη, ἐπειδὴ ἦτο μακρὰν ἀπ᾽ ἐκεῖ τριῶν ἡμερῶν διάστημα, ὁρμώμενος ἀπὸ θείαν νεῦσιν καὶ βούλησιν, καὶ πεφωτισμένος ἐκ θείου Πνεύματος, ἀναβλέψας πρὸς τὸν Θεὸν μετὰ δακρύων, ἐχειροτόνησε τὸν Ἅγιον Ἐπίσκοπον τῆς πατρίδος αὐτοῦ Νεοκαισαρείας, ἥτις εἶχε λαὸν πολύν, πλὴν ὅλοι ἦσαν εἰδωλολάτραι, ὄχι μόνον ἡ πόλις, ἀλλὰ καὶ τὰ περίχωρα ἅπαντα, καὶ δὲν ἐπίστευον εἰς τὸν ἀληθῆ Θεόν, παρὰ μόνον δέκα ἑπτά. Ὅθεν διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην γνωρίζων ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον ὁ μέγιστος Φαίδιμος, ὅτι μέλλει νὰ φωτίσῃ αὐτοὺς ὁ θεῖος Γρηγόριος, ἔκαμε πρᾶγμα ἀσύνηθες καὶ τὸν ἐχειροτόνησεν ἀπόντα καὶ μακρὰν εὑρισκόμενον [3] καὶ ἀποστείλας πρὸς αὐτὸν τὴν χειροτονίαν ἐγγράφως, τὸν ὥρκιζεν εἰς τὸν Θεὸν νὰ μὴ γίνῃ παρήκοος, ἀλλὰ νὰ δεχθῇ τὴν ἀξίαν καὶ νὰ προσπαθήσῃ ὅσον ἠδύνατο νὰ προσφέρῃ τοὺς ἀναξίους πρὸς Κύριον, ὅπως ἀπολαύσῃ τὸν μισθὸν πολυπλάσιον ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως.
Ἰδὼν λοιπὸν ὁ μέγας Γρηγόριος τὴν χειροτονίαν καὶ γνωρίσας ὅτι ἦτο ἐκ Θεοῦ, τὴν ἐδέχθη μὲ πολλὴν ταπείνωσιν. Πλὴν ἔκαμεν ἄγρυπνος ἡμέρας πολλάς, δεόμενος τοῦ Δεσπότου νὰ τοῦ φανερώσῃ σαφῶς τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον, διὰ νὰ μὴ λανθασθῇ καὶ πέσῃ εἴς τινα αἵρεσιν, ὅτι τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦσαν αἱρέσεις διάφοροι καὶ εἶχε πόθον νὰ εὕρῃ τὴν ὄντως ἀλήθειαν.