Τῇ ΙΖ’ (17ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Νεοκαισαρείας τοῦ θαυματουργοῦ.

Αὕτη λοιπὸν ἀπῆλθεν, ὅταν συνδιελέγετο μὲ τοὺς συμφοιτητὰς αὐτοῦ καὶ τοῦ ἐζήτησε τὸν μισθόν της διὰ τὴν συνουσίαν, τὴν ὁποίαν μετ’ αὐτῆς δῆθεν ἔκαμεν. Ὁ δὲ γενναῖος ἀγωνιστὴς καὶ ἄσειστος στῦλος τῆς σωφροσύνης, δὲν ἐσαλεύθη ποσῶς, δὲν ἡττήθη τὸ σύνολον, δὲν ἐταράχθη, δὲν ἐθέλχθη ὑπὸ τοῦ κάλλους αὐτῆς, ἀλλὰ ἀνδρείως αὐτὴν κατετρόπωσε καὶ κατῃσχυμμένην ἐδίωξε.

Φίλοι του δέ τινες, οἵτινες ἐγνώριζον πόσον ἐφύλαττε τὴν σωφροσύνην, ἐσκανδαλίσθησαν και ἐξετάσαντες αὐτὴν ἐπιμελῶς μυστικά, ἔμαθον τὴν ἀλήθειαν, ὅτι τόσα χρήματα τῆς ἔταξαν οἱ νεώτεροι· ὅθεν διὰ νὰ μὴ τὰ ζημιωθῇ, ἔσπευδε νὰ δυσφημήσῃ τὸν σώφρονα. Μαθὼν ταῦτα ὁ εὐλογημένος Γρηγόριος δὲν ἐσκανδαλίσθη ποσῶς κατὰ τῶν συμφοιτητῶν, οὔτε, ἐπροφασίσθη ὡς ἀναίτιος τούτου, ἀλλὰ ἔδωκεν εἰς αὐτὴν ὅσα χρήματα οἱ συκοφάνται τῆς ἔταξαν, διὰ νὰ μὴ ἔλθῃ πλέον νὰ τοῦ δώσῃ ἄλλην ἐνόχλησιν. Ὅτε δὲ ἔλαβεν ἡ γυνὴ εἰς τὰς χεῖράς της τὰ ἀργύρια (ὤ θαύματος!) ἐδαιμονίσθη ἡ τάλαινα καὶ πίπτουσα κατὰ γῆς ἔστρεφε τοὺς ὀφθαλούς, ἀνέσπα τὰς τρίχας καὶ τὰς σάρκας ἐξέσχιζε καὶ ἁπλῶς ἔμεινε φρικτὸν θέαμα καὶ δὲν ἐλυτρώθη τοῦ δαίμονος, ἕως οὗ ἔκαμε πρὸς Κύριον εὐχὴν ὁ συκοφαντούμενος νὰ τὴν ἐλεήσῃ καὶ οὕτως ἐθεραπεύθη ἡ πάσχουσα· καὶ ἐπιστρέψασα τὰ ἀργύρια, ὡμολόγει εἰς πάντας ἐμφανῶς τὴν συκοφαντίαν, εὐφημίζουσα τὸν εὐλογημένον Γρηγόριον.

Τοιαῦτα εἶναι τῆς νεότητος τοῦ μεγάλου Γρηγορίου τὰ διηγήματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἠμπορεῖ ἕκαστος νὰ καταλάβῃ πόσα κατώρθωσεν ὕστερον ἀφοῦ ἔλαβε τὸ τῆς ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα. Ἀφοῦ ἔμαθε τὴν ἔξω σοφίαν καὶ ἐπαιδεύθη ἀπὸ τὸν σοφώτατον Ὠριγένην τὴν πολιτείαν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τὴν πάσης φιλοσοφίας καὶ συνέσεως γέμουσαν, ἀπῆλθεν εἰς τὴν πατρίδα του, διὰ νὰ μεταδώσῃ καὶ εἰς ἄλλους τὸν πλοῦτον τῆς σοφίας καὶ γνώσεως αὐτοῦ. Πολλοὶ δὲ ἄρχοντες τὸν παρεκάλουν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν καὶ ἐκεῖ εἰς τὴν πατρίδα του νὰ διδάσκῃ τοὺς παῖδας αὐτῶν, ὑποσχόμενοι εἰς αὐτὸν πλοῦτον πολὺν καὶ τιμὴν ἀνείκαστον διὰ μισθόν. Ἀλλ’ αὐτὸς ὁ θαυμάσιος, φοβούμενος μήπως καὶ ζημιωθῇ τὸν οὐράνιον διὰ τὸν ἐπίγειον ἔπαινον, ἐμίσει πᾶσαν τιμὴν καὶ τύφον καὶ πάντα τὰ ἡδέα τοῦ κόσμου ὡς πρόσκαιρα καὶ ἐπόθησε τὰ ἀεὶ διαμένοντα·


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Νεοκαισάρεια εἶναι πόλις τῆς Καππαδοκίας τοῦ Πόντου, λέγεται δὲ νῦν ὑπὸ τῶν Τούρκων Νικσὰρ καὶ ὑπάγεται εἰς τὸ βιλαέτιον τοῦ Τοκάτ. Εἶναι ἐκτισμένη παρὰ τὰς ὄχθας τοῦ ποταμοῦ Λύκου (τουρκιστὶ Κελκὶτ Ἰρμὰκ) καὶ ἀπέχει ἀπὸ τῆς Μαύρης Θαλάσσης περὶ τὰ 60 χιλιόμετρα. Ἡ Νεοκαισάρεια ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ Τιβερίου εἰς τὴν θέσιν τῶν ἀρχαίων Καβείρων καὶ διετέλεσε πρωτεύουσα τοῦ Πολεμωνιακοῦ Πόντου. Ἐν αὐτῇ συνῆλθε κατὰ τὸ ἔτος 315 τοπικὴ Σύνοδος προπαρασκευαστικὴ τῆς ἐν Νικαίᾳ Ἁγίας Αʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἀπέχει περὶ τὰ 260 χλμ. πρὸς βορρᾶν τῆς Καισαρείας τῆς Μεγάλης Καππαδοκίας καὶ 365 χλμ. βορειοανατολικῶς τῆς Ἀγκύρας. Μεταξὺ Νεοκαισαρείας καὶ Τοκὰτ εὑρίσκονται τὰ Κόμανα, περὶ ὧν βλέπε καὶ ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 434.

[2] Ἀμάσεια, ἀρχαία πόλις τῆς Καππαδοκίας τοῦ Πόντου κειμένη ἐπὶ τοῦ Ἴριος ποταμοῦ (Γεσὶλ Ἰρμάκ). Ἡ Μητρόπολις Ἀμασείας ἐπὶ Τουρκοκρατίας καὶ μέχρι τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς ἦτο ἡ μεγαλυτέρα εἰς ἔκτασιν Μητρόπολις τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου, ἔχουσα τὴν ἕδραν της ἐν Ἀμισῷ. Ἡ Ἀμάσεια συγκαταλέγει μεταξὺ τῶν πρώτων πόλεων, αἵτινες ἐδέχθησαν τὸν Χριστιανισμὸν διὰ τοῦ ἐν αὐτῇ κηρύγματος τόν Ἀποστόλων Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. Ἐν αὐτῇ ἐμαρτύρησεν ὁ κατὰ τὴν ιϛʹ (16ην) Ἰουλίου ἑορταζόμενος Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βασιλεὺς Ἐπίσκοπος Ἀμασείας. Βλέπε περὶ τούτου εἰς Τόμον Ζʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»

[3] Ἡ οὕτω πως γενομένη χειροτονία αὕτη οὐδαμῶς δύναται ἵνα χρησιμεύσῃ σήμερον ὡς παράδειγμα πρὸς μίμησιν διότι αὕτη ἐτελέσθη παρὰ καὶ τὴν τότε κοινὴν τῆς Ἐκκλησίας συνήθειαν, μόνην δὲ ὑπὲρ αὐτῆς συνηγορίαν ἔχει τὸ ὅτι ἐτελέσθη πρὸ τῆς διατυπώσεως τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων ὑπὸ τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, δι’ ὧν διετάχθη ὁ τρόπος τῆς τελέσεως τῶν χειροτονιῶν. Ἡ παράβασις τῶν Κανόνων αὐτῶν συνεπάγεται καθαίρεσιν, παρομοία δὲ περίπτωσις οὐδὲ κἂν ὅλως ὡς χειροτονία λογίζεται.

[4] Βλέπε περὶ Κομάνων ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 434.

[5] Ταῦτα γράφει ὁ μεταφράσας τὸν Βίον τοῦτον ἱερὸς Ἀγάπιος ὁ Κρής.