ποιήσας δὲ ἐκεῖνος τὴν σφραγῖδα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ τὸν Δεσπότην Χριστόν, διὰ πρεσβειῶν τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ ἐπικαλούμενος εἰς βοήθειαν, ἐνίκησεν ἅπαντα τὰ φαντάσματα καὶ ὅταν ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ λουτρὸν τοῦ ἔκαμαν πάλιν τὰ ὅμοια φόβητρα. Ἔπειτα ἐβόησε ταῦτα μὲ ἀνθρωπίνην φωνὴν τὸ δαιμόνιον· «Μὴ νομίσῃς, ὅτι μὲ τὴν δύναμίν σου ἔφυγες τὸν ἀπαραίτητον θάνατον ὁ Γρηγόριος σὲ ἐλύτρωσε». Διασωθεὶς λοιπὸν μὲ τοιοῦτον τρόπον ἐθαύμασε καὶ διηγεῖτο τὴν θαυματουργίαν τοῦ Ἁγίου ὡς καὶ τὰς λοιπὰς ὅσας ἐπετέλεσεν· καὶ ἐρευνήσας τὰ κατὰ τὴν πόλιν τῶν Μαρτύρων ἀνδραγαθήματα, εὗρεν ἀληθέστατα ὅσα ὁ Ἅγιος προεφήτευσε καὶ καταπλαγεὶς ἔδραμε πρὸς αὐτὸν ἐκδιηγούμενος ἅπαντα. Εἰς ὀλίγον καιρὸν κατέπαυσε πάλιν ὁ διωγμὸς μὲ τοῦ Θεοῦ τὴν βοήθειαν. Ὅθεν μεταβὰς εἰς τὴν πόλιν ὁ Ὅσιος ἐκυβέρνα τὴν ποίμνην του θεάρεστα· προσέταξε δὲ νὰ ἐρευνήσουν ἐπιμελῶς, ἵνα εὕρωσι τὰ λείψανα τῶν Μαρτύρων, ἵνα τοὺς ἑορτάζωσιν, ἐπειδὴ ἔχυσαν διὰ τὸν Δεσπότην Χριστὸν τὸ αἷμα των.
Πολιτευόμενος λοιπὸν, βίον ἅγιον καὶ ποιμάνας καλῶς τὰ λογικὰ πρόβατα ὁ θαυματουργὸς Γρηγόριος, ἦλθεν ὁ καιρὸς νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ποθούμενον. Προγνωρίσας δὲ τὴν μετάστασιν εὐτοῦ, ἔβαλε πολλὴν ἐπιμέλειαν νὰ μάθῃ πόσοι ἄνθρωποι μένουν εἰς τὴν ἀπιστίαν καὶ ἐξετάσαντες ἀκριβῶς ὄχι μόνον εἰς τὴν πόλιν, ἀλλὰ καὶ εἰς πάντα τὰ τῆς Νεοκαισαρείας περίχωρα, εὗρον μόνον δεκαεπτὰ βεβυθισμένους εἰς τὴν ἀσέβειαν. Τοῦτο μαθὼν ὁ Ἅγιος, ἐλυπήθη μὲν ὀλίγον διὰ τὴν ἐκείνων ἀπώλειαν, ηὐχαρίστησε δὲ τὸν Θεόν, ὅστις ἐνεδυνάμωσε καὶ ἐπίστευσαν οἱ ἐπίλοιποι, ἔμειναν δὲ εἰς τὴν πλάνην μόνον τόσοι, ὅσους εὗρε πιστοὺς κατὰ τὴν χειροτονίαν αὐτοῦ. Προσευξάμενος λοιπὸν ἱκανῶς ἐδέετο τοῦ Θεοῦ νὰ ἀξιώσῃ τοὺς πιστοὺς νὰ τελειώσουν τὸν βίον ἐνάρετα. Ἔπειτα παρήγγειλεν εἰς τοὺς κληρικοὺς νὰ τοῦ κτίσωσι μὲν τάφον ξεχωριστόν, νὰ τὸν βάλουν ὅμως εἰς ξένον μνῆμα, διὰ νὰ τὸν ἔχουν διήγημα οἱ μεταγενέστεροι, λέγοντες, ὅτι ὁ Γρηγόριος οὔτε ζῶν ἀπέκτησε πρᾶγμα ἴδιον, ὡς πάροικός τε καὶ παρεπίδημος, οὔτε κἂν ἑνὸς νομίσματος χωράφιον ἐξουσίασεν, οὔτε, μετὰ θάνατον ἠθέλησε νὰ τὸν βάλουν εἰς τάφον ἴδιον, ἀλλὰ εἰς ἀλλότριον, ὡς ξένον καὶ ἄπορον, ὅτι ἄλλο δὲν ἐπόθει ὁ τρισμακάριος εἰμὴ μόνον τὴν πλουσίαν ἀκτημοσύνην καὶ τὴν ἐπιστροφὴν τῶν Ἑλλήνων εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ εἰς τοῦτο εἶχεν ὅλην του τὴν σπουδήν. Εἰς τὴν ἀρχὴν μάλιστα, ὅταν ἔλαβε τὴν ἀξίαν τῆς ἀρχιερωσύνης, ἐτέλεσε τὴν ἑξῆς θαυματουργίαν διὰ τῆς ὁποίας ἐπίστευσε πλῆθος ἀνθρώπων.