Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος καὶ γνωρίζων ὅτι ὡς πεπλανημένος ὁμιλεῖ, τοῦ λέγει· «Ἐὰν πιστεύσῃς εἰς τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον ἐγὼ κηρύττω, δὲν θέλεις κατακαῆ, ἀλλὰ μᾶλλον θέλεις φωτισθῆ καὶ θέλεις ἰατρευθῆ ψυχικῶς καὶ σωματικῶς». Ἀποκριθεὶς δὲ ἐκεῖνος εἶπε· «Πιστεύω εἰς τὸν Θεὸν σου ἐξ ὅλης μου τῆς ψυχῆς»· τότε ὁ Ἅγιος ποιήσας προσευχὴν πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἰάτρευσεν ἀπὸ τὴν ἀσθένειάν του. Τοῦτο ἰδόντες οἱ ἄνθρωποι τοῦ τόπου ἐκείνου καὶ ὅσοι ἦσαν εἰς τὰ περίχωρα ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν, σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις, καὶ ἐβαπτίσθησαν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου. Ἐχειροτόνησε δὲ ἐκεῖ ὁ Ἅγιος Ἐπισκόπους καὶ Ἱερεῖς, δι’ ἁγιασμὸν τοῦ λαοῦ, ἀνθρώπους, οἵτινες ἐγνώριζον καὶ τὴν Ἑλληνικὴν καὶ τὴν Ἀρμενικὴν γλῶσσαν, διότι Ἀρμενιστὶ ὡμίλουν εἰς τὴν Κουκουσόν· ἔπειτα τοὺς ἔβαλε καὶ μετεγλώττισαν τὴν Παλαιὰν καὶ Νέαν Διαθήκην καὶ τὴν τάξιν τῆς θείας λειτουργίας καὶ ψαλμῳδίας.
Ἀλλ’ ὁ μὲν Ἅγιος τοιαῦτα κατορθώσας ἐκεῖ ἐχαίρετο δοξάζων τὸν Θεόν· ἡ δὲ παράνομος βασίλισσα μηδὲ τότε δὲν ἐχόρτασεν· ἀλλ᾽ ἀκούσασα ὅτι ἔχει μικρὰν παρηγορίαν ἐκεῖ ὁ Ἅγιος, ἔστειλε πάλιν διαταγὴν νὰ τὸν ἐξορίσουν καὶ ἀπὸ ἐκεῖ εἰς ἄλλην πόλιν ἔτι μακρύτερον κειμένην, καλουμένην Ἀραβισσόν [9]· μετὰ δὲ ἡμέρας τινάς, ὡς ἔμαθε ὅτι καὶ ἐκεῖ ἔχει ἀνάπαυσιν, διέταξε πάλιν νὰ τὸν ἐξορίσουν εἰς τὴν Πιτυοῦντα [10], ἡ ὁποία ἦτο εἰς σκληρὸν τόπον πρὸς τὰ νοτιοανατολικὰ τῆς Μαύρης Θαλάσσης. Ὡς δὲ ἤρχισε τὴν ὁδοιπορίαν ὁ Ἅγιος, εἰς τὸ μέσον τοῦ δρόμου ἠτόνησεν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς κόπους καὶ ὡς φαίνεται ἦτο θέλημα Θεοῦ νὰ ὑπάγῃ πρὸς ὃν ἐπόθει· διὰ τοῦτο νύκτα τινὰ εἶδε καθ’ ὕπνον τοὺς Ἀποστόλους Πέτρον καὶ Ἰωάννην τὸν Θεολόγον, λέγοντας πρὸς αὐτόν· «Χαῖρε καὶ εὐφραίνου, Ἰωάννη, διότι μέλλεις νὰ ἔλθῃς μεθ’ ἡμῶν εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν· φάγε δὲ καὶ τοῦτο ὅπερ σοῦ δίδομεν, τὸ ὁποῖον ὡς τὸ φάγῃς πλέον δὲν θέλεις χρειασθῆ ἄλλο φαγητόν, ἕως οὗ φάγῃς μεθ’ ἡμῶν ἄφθαρτον τροφήν». Ἔφαγεν ὁ Ἅγιος καθ’ ὕπνους καὶ τὸ φαγητὸν ἔγινε στερέωμα τοῦ σώματός του. Ταῦτα δὲ διηγήθησαν μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου δύο Ἱερομόναχοι καὶ εἷς Διάκονος μαθηταί του, οἵτινες τὸν ἠκολούθησαν μέχρι θανάτου.
Βαδίζοντες δὲ, πρὸς τὴν Πιτυοῦντα οἱ ὑπηρέται τοῦ βασιλέως, οἱ ὁποῖοι ἐπήγαιναν τὸν Ἅγιον, ἔτι περισσότερον τὸν ἐκακοποίησαν τὸν ἔσυρον πεζόν, τροφὴν δὲν τοῦ ἔδιδον, οὔτε ὕδωρ νὰ πίῃ· ὅπου ἦτο σκιὰ δὲν ἤθελον νὰ σταθμεύσωσιν· μᾶλλον δὲ ὅταν ἔκαιεν ὁ ἥλιος πολὺ ἢ ἔπιπτε βροχή, τότε τὸν ἐβίαζον νὰ περιπατῇ·