εἶδον τινὲς τὸν δολοφόνον ἐκεῖνον μὲ γυμνὸν ξίφος· ἐκεῖνος δὲ θέλων νὰ φύγῃ τὰς χεῖρας τῶν στρατιωτῶν, ἄλλους μὲν κατέκοψεν, ἄλλους δὲ ἐτραυμάτισε. Τέλος τὸν συνέλαβον καὶ ἐρωτήσαντες αὐτὸν τί ἤθελε τὸ γυμνὸν ξίφος, ὡμολόγησε τὴν ὑπόθεσιν. Ὁ δὲ δικαιοκρίτης Θεὸς μὴ ὑπομένων τὴν ἄδικον ἐξορίαν τοῦ Ἁγίου ἔδειξε μέγα θαῦμα κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην· πῦρ ἐξῆλθεν ἀοράτως ἀπὸ τὸν θρόνον εἰς τὸν ὁποῖον ἵστατο ὁ Ἅγιος καὶ ἐδίδασκε καὶ τὸ πῦρ ἐκεῖνο ὑψώθη πολὺ ἕως οὗ ἤναψε τὸ σκέπασμα τῆς Ἐκκλησίας· πνέοντος δὲ σφοδροῦ ἀνέμου δυτικοῦ, ἔφθασεν ἡ φλὸξ ἕως εἰς τὰ ἀνάκτορα καὶ τί νὰ λέγω καταλεπτῶς; ἐντὸς τριῶν ὡρῶν, ἕως νὰ τὴν σβέσωσιν οἱ στρατιῶται, πλῆθος οἰκοδομημάτων κατεκάησαν καὶ ἐπὶ πολλὰ ἔτη δὲν ἠδυνήθησαν οἱ βασιλεῖς νὰ τὰ ἀνακτίσουν εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος.
Ἀφοῦ ἐπέρασαν οἱ στρατιῶται τοῦ βασιλέως τὸν Ἅγιον εἰς τὴν Ἀνατολήν, τὸν ἔβαλαν εἰς ζῷον καὶ τὸν ἐπῆγαν εἴς τι χωρίον τῆς Ἀρμενίας, Κουκουσὸν ὀνομαζόμενον [8], τὰ δὲ κακὰ καὶ τοὺς πειρασμοὺς ὅσα οἱ στρατιῶται τοῦ ἔκαμον κατὰ τὴν ὁδόν, κατ’ ἐντολὴν τῆς βασιλίσσης καὶ τῶν λυκοποιμένων, τίς λόγος εἶναι ἱκανὸς νὰ διηγηθῇ; Γνωρίζοντες ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν ἔτρωγεν ἄλλο τι, εἰμὴ τὸν χυλὸν τῆς κριθῆς, δὲν ἤθελον νὰ τοῦ δώσουν κἄν ψωμὶ καθαρὸν νὰ φάγῃ, ἀλλὰ τοῦ ἔδιδον ξηρὸν καὶ μουχλιασμένον· ποτὸν δέ, ζεστὸν ὕδωρ καὶ ταῦτα καίοντος τοῦ ἡλίου· ἀφήνομεν δὲ χάριν συντομίας τὰς ἄλλας κακοπαθείας· εἰς δὲ τὴν Κουκουσὸν ὅταν ἐπῆγεν ὁ Ἅγιος ἐθαυματούργησεν, ἐξ οὗ ἐπίστευσαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ τόπου εἰς τὸν Χριστόν, εἰδωλολάτραι ὑπάρχοντες πρότερον.
Ἄνθρωπός τις ἦτο εἰς τὴν Κουκουσόν, εἰδωλολάτρης κατὰ τὴν θρησκείαν, παραλυτικὸς ἔτη ὀκτώ, κατὰ τὰ ὁποῖα δὲν περιεπάτησε τελείως· οἱ ἄνθρωποι τῆς Κουκουσοῦ, ἔχοντες ἀκούσει περὶ τοῦ Ἁγίου ὅτι ἐποίει θαύματα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἐπῆγαν πρὸς αὐτὸν καὶ ἐκεῖνον τὸν παραλυτικόν. Τότε ἡρώτησεν ὁ Ἅγιος τὸν ἀσθενῆ· «Ποῖον Θεὸν λατρεύεις;». Ἐκεῖνος εἶπε· «Τὸν ἥλιον». Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος· «Καὶ πῶς δὲν σὲ ἰατρεύει ὁ θεός σου;». Ἀπεκρίθη ὁ ἀσθενής· «Δὲν δύναται διότι ἔχει καὶ ἄλλον θεὸν παραπάνω του». Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος· «Τότε διατί δὲν πιστεύεις ἐκεῖνον τὸν Θεόν, τὸν μεγαλύτερον τοῦ ἡλίου;». Ἀπεκρίθη ὁ ἀσθενής· «Δὲν τολμῶμεν νὰ τὸν ὀνομάσωμεν ἐκεῖνον τὸν Θεόν, διότι ὅποιος εἶναι ἁμαρτωλὸς καὶ ὀνομάσῃ ἐκεῖνον τὸν Θεὸν κατακαίεται».