Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἡγεμὼν καὶ πολὺ θυμωθεὶς ἐπρόσταξε νὰ δείρουν τὸν Ἅγιον εἰς τὸ στόμα. Ἐνῷ δὲ τοῦτο ἐγένετο, λέγει ὁ ἡγεμὼν πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ἀνόσιε, σὲ ἐκάλεσα νὰ θυσιάσῃς καὶ ὄχι νὰ ρητορεύσῃς καὶ νὰ ὑβρίζῃς». Θαῦμα ὅμως ἐξαίσιον ἠκολούθησε τότε, διότι καθ’ ὃν χρόνον οἱ δήμιοι ἔδερον σφοδρῶς τὸ στόμα τοῦ Ἁγίου, ἐξηράνθησαν αἱ χεῖρες αὐτῶν. Ἰδὼν δὲ ὁ ἡγεμὼν τὴν ὑπομονὴν τοῦ ἀνδρὸς καὶ ἀκούσας τοὺς ὀνειδισμοὺς ἐπρόσταξε νὰ μὴ γράφωνται οἱ λόγοι τοῦ Μάρτυρος. Παρευθὺς τότε οἱ γραφεῖς ἔπαυσαν νὰ γράφουν τὰ γενόμενα, πλὴν ἑνός, ὅστις ἔγραφε ταῦτα κρυφίως. Ὁ δὲ ἡγεμὼν ἐπανέλαβε· «Θυσιάζεις εἰς τοὺς θεούς, Εὐτρόπιε, διὰ νὰ ζήσῃς, ἢ δὲν θυσιάζεις;». Ὁ Ἅγιος ἀπήντησεν· «Ἐγὼ δὲν θύω εἰς ἀναισθήτους δαίμονας, καθὼς σύ, ὁ ὁποῖος, ἀναίσθητος ὤν, μωραίνεις, ἀλλὰ θύω εἰς τὸν ἀληθῆ Θεὸν θυσίαν αἰνέσεως. Οἱ ἰδικοί σας θεοὶ εἶναι εἴδωλα ἄψυχα, «ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων. Στόμα ἔχουσι καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσι καὶ οὐκ ὄψονται· ὦτα ἔχουσι καὶ οὐκ ἀκούσονται, ρῖνας ἔχουσι καὶ οὐκ ὀσφρανθήσονται· χεῖρας ἔχουσι καὶ οὐ ψηλαφήσουσι, πόδας ἔχουσι καὶ οὐ περιπατήσουσιν, οὐ φωνήσουσιν ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν. Ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ’ αὐτοῖς» (Ψαλμ. ριγ’ 12-16). Σὺ λοιπόν, τυφλὸς ὢν καὶ κωφὸς καὶ ἄλαλος, θέλεις νὰ σύρῃς καὶ ἐμὲ εἰς τὴν αὐτὴν ἀπώλειαν; Ἀλλὰ γνώριζε, ὅτι ἐγὼ δὲν χωρίζομαι ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Μὴ δυνάμενος τότε πλέον νὰ ἀντιλέγῃ πρὸς ταῦτα ὁ παράνομος ἡγεμών, εἶπε πρὸς τὸν Κλεόνικον καὶ τὸν Βασιλίσκον· «Και σεῖς τι λεγετε; Θυσιάζετε εἰς τοὺς θεοὺς διὰ νὰ ζήσετε, ἢ τὰ αὐτὰ φρονεῖτε, διὰ νὰ βασανισθῆτε ὡσὰν αὐτόν;». Οἱ Ἅγιοι ἀπεκρίθησαν· «Καθὼς πιστεύει ὁ ἀδελφός μας Εὐτρόπιος, ὅστις εἶναι θεμελιωμένος ἐπάνω εἰς τὴν ἄσειστον πέτραν τῆς τοῦ Χριστοῦ Πίστεως, οὕτω καὶ ἡμεῖς εἴμεθα στερεωμένοι εἰς Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ πάσχομεν διὰ τὸν Χριστόν, καθὼς ὁ Εὐτρόπιος· καὶ εἴμεθα πρόθυμοι νὰ θυσιασθῶμεν δι’ Αὐτόν· καὶ δὲν θέλει δυνηθῆ νὰ εἰσχωρήσῃ εἰς τὸ μέσον ἡμῶν ὁ συνεργός σου διάβολος, ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς μᾶς συνέσφιγξε μὲ ἄρρηκτον πίστιν· διότι ἡμεῖς, ὡς τρίπλοκον σχοινίον, δὲν ἀποχωριζόμεθα ἀπ’ ἀλλήλων. Καθὼς δὲ ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός μας, εἶναι εἷς καὶ ἀμέριστος κατὰ τὴν φύσιν, οὕτω καὶ ἡμεῖς εἴμεθα ἀχώριστοι κατὰ τὴν Πίστιν.