Πραγματοποιεῖται δὲ εἰς ἡμᾶς τὸ γεγραμμένον· «Καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει». (Παρ. ιε’ 13). Ἠρώτησε πάλιν ὁ ἡγεμών· «Πῶς ὀνομάζεσαι;». Ἀπεκρίθη ὁ Εὐτρόπιος· «Χριστιανὸς εἶμαι, ὀνομάζομαι δὲ Εὐτρόπιος». Λέγει ὁ ἡγεμών· «Ναί, ἀληθῶς καὶ Εὔτροπος καὶ καλόγνωμος καὶ σοφὸς εἶσαι». Ἀπεκρίθη καὶ πάλιν ὁ Εὐτρόπιος· «Ἐγὼ θεόπνευστον σοφίαν ἔμαθον παρὰ τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐλπίζω εἰς αὐτόν, ὅτι θέλει μὲ ἐνδυναμώσει καὶ καθοδηγήσει».

Τότε ὁ ἡγεμὼν μὲ αὐστηροτέραν φωνὴν λέγει πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ἄκουσόν μου, Εὐτρόπιε· κατάπεισε τοὺς συντρόφους σου καὶ θυσιάσατε εἰς τοὺς θεούς, ὑπακούοντες εἰς τοὺς βασιλεῖς καὶ ἐγὼ θέλω γράψει ἀμέσως πρὸς αὐτοὺς νὰ σὲ ὁρίσουν ὕστερον ἀπὸ ἐμὲ ἡγεμόνα καὶ διάδοχόν μου, τὴν δὲ πατρίδα σου πολὺ θέλω τιμήσει, διὰ νὰ γνωρίσῃς, ὅτι καλὸν εἶναι νὰ ὑπακούῃ τις εἰς τοὺς ἄρχοντας καὶ τοὺς βασιλεῖς. Ἐὰν ὅμως παρακούσῃς, θέλω κατακόψει τὰς σάρκας σου κατὰ μέλη καὶ θέλω ρίψει αὐτὰ εἰς τοὺς σκύλους καὶ τὰ θηρία, ὅσα δὲ ὀστᾶ σου ἀπομείνουν θὰ τὰ κατακαύσω. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ χῶμα τὸ ὁποῖον θέλει ἀπομείνει ἀπὸ σὲ θὰ τὸ σκορπίσω εἰς τὸν ποταμόν. Μὴ νομίσῃς λοιπόν, ὅτι θέλουν εὕρει οἱ Χριστιανοὶ τὸ σῶμά σου, διὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσουν ὡς ἅγιον μὲ τιμὴν καὶ δόξαν. Ὅθεν καταπείσου καὶ θυσίασε εἰς τοὺς θεούς. Ἐὰν πάλιν τοῦτο σοῦ φαίνεται δύσκολον, λόγον μόνον εἰπὲ εἰς τὸν λαόν, ὅτι θυσιάζεις καὶ ὅτι ὑπακούεις εἰς τὰς ἐντολάς μου, διότι ὅλοι εἰς σὲ στρέφουν τὰ βλέμματα. Λυπήσου λοιπὸν καὶ τὸν ἑαυτόν σου καὶ τοὺς συντρόφους σου».

Τότε ὁ Μάρτυς, ἀποκριθείς, εἶπε πρὸς τὸν ἡγεμόνα· «Παῦσε, υἱὲ τοῦ διαβόλου· παῦσε, κληρονόμε γεένης· παῦσε, πνεῦμα πολύλογον· παῦσε, ἐχθρὲ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Παραδείσου καὶ τῶν ἀγαθῶν του ἐξόριστε· παῦσε, ἀναίσθητε, πλοῦτον καὶ τιμὴν ὑποσχόμενος, πράγματα πρόσκαιρα, αἴτια πολλάκις ἀπωλείας· δὲν ἤκουσας τὴν διήγησιν τοῦ Μάρτυρος Θεοδώρου, τί ἔπαθεν ὁ προηγούμενός σου ἡγεμών; Ὅτι ἔμεινεν ἄταφος, ἀναβραζόμενος ἀπὸ τὴν γῆν; Καὶ εἰς σὲ λοιπὸν συντόμως θέλει ἔλθει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Τί μὲ ἀπειλεῖς μὲ πῦρ καὶ ξίφη καὶ θηρία; Μὴ νομίσῃς, ἀσύνετε, ὅτι θέλω ὑποταχθῆ εἰς τὰ δῶρά σου ἢ εἰς τὰς ἀπειλάς σου. Εἰς ἐμὲ πλοῦτος καὶ δύναμις εἶναι ὁ Χριστός, ἀπὸ τὸν ὁποῖον δὲν θέλω χωρίσει ποτέ, οὔτε ἐγὼ οὔτε οἱ ἀδελφοί μου· διότι ἡ ὑπομονή μας εἶναι αὐτὸς ὁ Σωτήρ, ὁ ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς, ὁ ἀληθινὸς ἀθλοθέτης καὶ στρατηγὸς ἀκατανίκητος, ὅστις ἐλευθερώνει τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτὸν ἀπὸ πολλοὺς πειρασμούς. Αὐτὸς λοιπὸν δύναται νὰ ἐλευθερώσῃ καὶ ἡμᾶς τοὺς δούλους του ἀπὸ τὰς ἀνόμους χεῖρας σου».