Προσελθόντες λοιπὸν εἰς τὸν ἄρχοντα ἐκεῖνον, ὅπου προείπομεν ὅτι ἔδωκε τὰς οἰκοδομὰς εἰς τὸν Ἅγιον, τοῦ ἀνήγγειλαν τὸ πρόσταγμα τοῦ Ὁσίου· ἀλλὰ αὐτὸς δὲν ἐδέχετο, λέγων· «Δὲν δίδομεν μὲ τὸ θέλημά μας τὸν θησαυρὸν ὅπου ὁ Θεὸς μᾶς ἐχάρισε, διὰ τὴν ἄμετρον εὐσπλαγχνίαν Του». Ὅθεν, τότε μὲν ἔφυγαν οἱ Μοναχοὶ ἄπρακτοι, ἐλθόντες δὲ εἰς τὴν Πάτμον ἔμειναν εἰς τὸ Μοναστήριον. Μετὰ δὲ ἕνα χρόνον, ναυλώσαντες πλοῖον ἔπλευσαν εἰς τὴν Εὔριπον καὶ νύκτα τινὰ ἐπῆραν κρυφίως τὸ Λείψανον τοῦ Ἁγίου διὰ νὰ μὴ παρακούσουν εἰς τὸ πρόσταγμά του οἱ καλοὶ μαθηταὶ τοῦ διδασκάλου των. Ὅταν δὲ ἦλθον εἰς τὸ πλοῖον καὶ ἀπέπλεον, ἐφύσησεν ἀπὸ τὴν πρύμνην τόσον εὐνοϊκὸς ἄνεμος, ὥστε σχεδὸν ἐπέτα τὸ πλοῖον ὡς ἀετὸς καὶ ἔπλεον χαίροντες.
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι τῆς Εὐρίπου ἔμαθον τὸ συμβάν, ἔδραμον ὡπλισμένοι καὶ πολὺ ἐκοπίασαν, διὰ νὰ προλάβουν τοὺς Μοναχούς, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν. Ὅθεν αὐτοὶ μὲν ἐπέστρεψαν ὀδυρόμενοι διὰ τὴν στέρησιν καὶ ὀρφάνευσιν ἀπὸ τοιοῦτον θησαυρόν, οἱ δὲ Μοναχοὶ ἔφθασαν εἰς τὴν Πάτμον μὲ ψαλμῳδίας ἀγαλλόμενοι καὶ ἀπέθεσαν εἰς τὰ δεξιὰ μέρη τῆς Ἐκκλησίας τὸ πάντιμον Λείψανον τοῦ Ἁγίου. Ἔκτισαν δὲ ἀργότερον καὶ μικρὰν Ἐκκλησίαν εἰς τιμὴν τοῦ Ἁγίου, εἰς αὐτὴν δὲ εὑρίσκεται μέχρι τῆς σήμερον τὸ ἅγιον Λείψανον καὶ κάμνει ἄπειρα θαύματα εἰς τοὺς προστρέχοντας εἰς αὐτὸ μετὰ πίστεως, αἰσθάνονται δὲ εὐωδίαν θαυμασίαν καὶ λυτροῦνται ἀπὸ πᾶσαν ἀσθένειαν.
Ἂς ἀναφέρωμεν ὅμως καί τινα θαύματα τοῦ Ἁγίου. Πλοῖον ἦλθέ ποτε εἰς λιμένα τῆς Πάτμου, ἐξελθόντες δὲ αὐτοῦ οἱ ναῦται ἐπῆραν ἀπὸ τὰ πρόβατα τοῦ Μοναστηρίου. Τὴν νύκτα ὅμως φαίνεται ὁ Ἅγιος εἰς τὸν πλοίαρχον καὶ τοῦ λέγει· «Ἔγειραι ταχέως καὶ πλήρωσε τὰ πρόβατα, τὰ ὁποῖα ἐπήρατε ἀδίκως ἀπὸ τὴν ποίμνην μου· εἰ δὲ μή, χάνεις τὴν ζωήν σου καὶ τὸ πλοῖον σου». Τὸ πρωῒ ἠγέρθη ὁ πλοίαρχος ὅλος ἔντρομος καὶ ἀνελθὼν εἰς τὸ Μοναστήριον ἐπλήρωσε τετραπλασίως τὸ ἄδικον, ζητῶν ἀπὸ τὸν Ἅγιον συγχώρησιν. Ἀπὸ τότε ἠκούσθη ἡ φήμη εἰς ὅλα τὰ μέρη καὶ οὐδεὶς ἐτόλμα πλέον νὰ ζημιώσῃ τὸ Μοναστήριον, ἀλλὰ μάλιστα προσέφερε καὶ δῶρα διάφορα καὶ ἀφιερώματα.