Ἐφάνησαν δὲ εἰς τὸν ὕπνον του οἱ Ἅγιοι καὶ τοῦ εἶπον ὅσα ἔμελλον νὰ τοῦ συμβοῦν εἰς τὴν ζωήν του, τὸν παρεκίνησαν δὲ εἰς τὸ νὰ ὑπομείνῃ ἀγογγύστως τοὺς πειρασμούς, οἵτινες θὰ τὸν προσβάλουν, διὰ νὰ λάβῃ τὸν στέφανον τὴν ἀνταποδόσεως.
Ἀκούσας ταῦτα ὁ νέος ἐχάρη καὶ ἀφοῦ προσεκύνησεν ὅλα τὰ ἅγια Λείψανα ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Ρώμην καὶ μετέβη εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Προσκυνήσας δὲ καὶ ἐκεῖ ὅλους τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἔφυγεν εἰς τὴν ἔρημον, ὅπου ἦσαν τὰ Ἀσκητήρια. Ἦτο δὲ τότε ἐτῶν εἴκοσι πέντε καὶ ἀφοῦ ἐστοχάσθη καλῶς ὅλα τὰ προβλήματα ἔμεινεν εἰς ἓν Μοναστήριον, ὑποτασσόμενος καὶ ὑπηρετῶν εἰς ὅλας τὰς ὑπηρεσίας τῶν ἀδελφῶν, ὡς ἔπρεπε, προκόπτων καθ’ ἑκάστην εἰς τὰ ἔνθεα κατορθώματα. Ἠγρύπνει ὅλην τὴν νύκτα, ἔκοπτεν ὅλα τῆς γαστρὸς τὰ θελήματα, οἶνον δὲν ἔπινεν, οὔτε ἔτρωγεν ἄρτυμα, ἀλλὰ μόνον ἂρτον καὶ ὕδωρ καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀπηρνήθη ὅλα τὰ σωματικὰ θελήματα ὁ τρισμακάριος. Ὅθεν, μὴ ὑποφέρων ὁ μισόκαλος δαίμων νὰ βλέπῃ τόσην ἀρετὴν εἰς ἕνα νέον, παρεκίνησε τοὺς Ἀγαρηνοὺς νὰ κάμουν ἐπιδρομὴν εἰς τὰ Μοναστήρια τῆς ἐρήμου. Τότε ἄλλους Μοναχοὺς ἐφόνευσαν, ἄλλους ἠχμαλώτισαν, ἄλλοι δὲ φυγόντες ἐσώθησαν. Μαζὶ μὲ αὐτοὺς ἦτο καὶ ὁ θεῖος Χριστόδουλος. Εὑρόντες δὲ πλοῖον ἔφυγον εἰς τὴν Ἀνατολήν, εἰς τὴν χώραν ἥτις ὠνομάζετο Παλάτια, πλησίον τῆς ὁποίας εἶναι ὄρος καλούμενον Λάτρος [3], εἰς τὸ ὁποῖον εἶναι πολλὰ νερὰ καὶ ὅπου ἠσκήτευαν Μοναχοὶ ἀναρίθμητοι. Εὑρόντες λοιπὸν ἐκεῖ πολλοὺς Ἐρημίτας ἐχάρησαν εὐχαριστοῦντες τὸν Κύριον.
Ἐκεῖ ἔμεινεν ὁ Ὅσιος μετὰ τῶν ἄλλων καὶ ἠγωνίζετο, ὡς πρότερον. Βλέποντες δὲ οἱ Μοναχοὶ τὸν Ὅσιον νὰ κάμνῃ τόσην ἐγκράτειαν ἐθαύμαζον, διότι δὲν ἔτρωγε τίποτε ἄλλο εἰ μὴ μόνον ὀλίγον κέχρινον ἄρτον, ἢ κρίθινον καὶ ὀλίγον νερόν, διὰ τὴν ἀνάγκην τῆς φύσεως. Ἐπειδὴ ὅμως εἰς τὰ μέρη ἐκεῖνα ἦσαν πολλοὶ ἀπὸ τὴν αἵρεσιν τοῦ Μάνεντος [4], οἱ ὁποῖοι εἶχον τὴν γνώμην, ὅτι τὰ φαγητὰ ἦσαν μιαρὰ καὶ ἐβδελυγμένα καὶ ὅσους ἔτρωγαν τυρὶ ἢ αὐγὰ τοὺς ἐμίσουν οἱ ἀνόητοι, διὰ τοῦτο ὁ δόκιμος τῶν ψυχῶν ἰατρός, ὄντως δοῦλος τοῦ Χριστοῦ Χριστόδουλος, ἔτρωγεν ἀπὸ ταῦτα κατὰ τὰς μεγάλας ἑορτάς ἤτοι τὴν Λαμπράν, τὴν Πεντηκοστὴν καὶ τὰ Χριστούγεννα, καὶ τότε μόνον, διὰ νὰ κόψῃ τὴν ὑποψίαν τῆς αἱρέσεως, ὡς φρόνιμος, ὕστερον δὲ πάλιν ἐνήστευεν ὡς καὶ πρότερον. Ὅθεν ὅλοι οἱ Μοναχοὶ τοῦ Λάτρου, ἀντιληφθέντες αὐτὸν ὡς πρακτικὸν τῆς ἀγωγῆς τῆς ἀσκήσεως καὶ ἰατρὸν ἔμπειρον, συνήχθησαν ἅπαντες καὶ προσελθόντες εἰς αὐτὸν τὰν παρεκάλουν νὰ γίνῃ Προεστώς των καὶ διδάσκαλος καὶ χωρὶς τὸ θέλημά του νὰ μὴ κάμνουν τίποτε.