Εἰς τὸ χωρίον Μαχαιράδον τῆς νήσου Ζακύνθου ᾠκοδομήθη ὑπὸ τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν περικαλλὴς Ναὸς ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Τιμοθέου καὶ Μαύρας, εἰς τὸν ὁποῖον τελοῦνται καθ’ ἑκάστην ἄπειρα θαύματα. Οὕτω γυναῖκα προσβαλλομένην ὑπὸ τοῦ πονηροῦ δαίμονος ἔφερον οἱ συγγενεῖς της εἰς τὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων· ἐπειδὴ δὲ ἐδοκίμαζεν ὁ δαίμων νὰ πνίξῃ ταύτην τὴν τρισαθλίαν εἰς τὰ ὕδατα, τὴν εἶχον δεδεμένην ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Ἡμέραν δέ τινα λυθεῖσα αὕτη ἀπὸ τῶν δεσμῶν, ἐρρίφθη ὑπὸ τοῦ δαίμονος ἐντὸς φρέατος, τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται πλησίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκεῖ ἔμεινεν ἐπὶ τρεῖς καὶ πλέον ὥρας. Ἐρευνῶντες δὲ οἱ συγγενεῖς της, τὴν εὗρον, ὤ τοῦ θαύματος! ἐπάνω εἰς τὸ ὕδωρ καὶ τὴν ἠρώτων πῶς οὐδὲ κἂν ἐβράχη.
Τότε ἡ γυνὴ αὕτη ὡμολόγησε παρρησίᾳ ὅτι ἡ Ἁγία Μαύρα τὴν ἐκράτει ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς καὶ δὲν τὴν ἄφηνε νὰ βυθισθῇ. Ἐξήγαγον λοιπὸν αὐτὴν ἐκ τοῦ φρέατος καὶ εὐθὺς ἰατρεύθη καὶ ἔφυγεν εἰς τὸν οἶκον της δοξάζουσα τὸν Θεὸν καὶ τὴν θαυματουργὸν Μάρτυρα. Τὸ αὐτὸ θαῦμα ἐγένετο καὶ εἰς ἕνα νέον δαιμονιζόμενον. Οὗτος εὐθὺς ὡς εἶδε μόνον τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας[2] ἀπηλλάγη τοῦ δαιμονίου καὶ ἰαθεὶς ἐδόξαζεν ἀκαταπαύστως τὸν Θεὸν κηρύττων πανταχοῦ τὸ ὑπερφυὲς θαῦμα τῆς Ἁγίας.
Κατὰ τὸ ἔτος 1801, τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων, ἐν ὥρᾳ τοῦ ὄρθρου καὶ κατὰ την στιγμὴν τῆς δοξολογίας, ἐνῷ πάντες οἱ ἱερεῖς ἦσαν ἐνδεδυμένοι τὰς ἱερατικάς των στολάς, πλῆθος δὲ πολὺ τῶν Χριστιανῶν, ἐκ τῆς πόλεως καὶ τῶν πέριξ χωρίων, εἶχον συναθροισθῆ διὰ νὰ ἑορτάσουν τὴν πανήγυριν τῶν Ἁγίων καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὴν λιτανείαν, ἥτις, ὡς συνήθως, τελεῖται μετὰ τὸν ὄρθρον, ποσότης πυρίτιδος, τὴν ὁποίαν εἶχον οἱ ἐπιτηρηταὶ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἐντὸς κιβωτίου διὰ τὸν πανηγυρικὸν ἑορτασμόν, ἄγνωστον πῶς, ἤναψεν.
Ἀλλ’ ὤ τοῦ θαύματος! Ἂν καὶ ἡ ποσότης τῆς πυρίτιδος ἦτο ἀρκετὴ διὰ νὰ κατακρημνίσῃ ὄχι μόνον τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρον φρούριον, ὅμως μετὰ μίαν μεγάλην καὶ ἀσυνήθιστον βροντὴν καὶ σεισμὸν καὶ ἐνῷ οἱ εὑρεθέντες ἔμειναν ὡς νεκροὶ καὶ περιέμενον τὸν θάνατόν των, ἐσχίσθη τὸ κιβώτιον εἰς τεμάχια τὰ ὁποῖα ἐξεσφενδονίζοντο ὡς κεραυνοὶ δεξιὰ καὶ ἀριστερά. Ὅλα δὲ διηυθύνθησαν ἐν μιᾷ στιγμῇ εἰς τὰ παράθυρα καί, θραύσαντα τοὺς μοχλούς, ἔφυγον ἔξω μετὰ τῆς φλογός, ὡς διωκόμενα ὑπὸ τῆς Ἁγίας χωρὶς νὰ βλαβῇ οὔτε ὁ Ναὸς οὔτε κανεὶς ἐκ τῶν παρευρισκομένων προσκυνητῶν. Τοῦτο τὸ μέγα θαῦμα ἰδόντες οἱ ἱερεῖς καὶ ὁ λαός, ἔκραζον ὅλοι ὁμοθυμαδόν· «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὸς ἐν τοῖς ἔργοις Σου, δόξα Σοι».