Βλέπων δὲ ὁ Ἀρχιερεὺς τῆς Θηβαΐδος τὴν θαυμαστὴν πολιτείαν τοῦ Ἁγίου καὶ ἀκούων πανθομολογούμενον τὸν ζῆλον τῆς εὐσεβείας του, ἐτίμησε τοῦτον μὲ τὸ ἀξίωμα τῶν Κληρικῶν, χειροτονήσας Ἱερέα, ὥρισε δὲ τοῦτον καὶ διδάσκαλον ἵνα διδάσκῃ εἰς τὸν λαὸν τοῦ Χριστοῦ τὴν εὐαγγελικὴν διδασκαλίαν καὶ νὰ στηρίζῃ τοὺς Χριστιανοὺς, εἰς τὴν ἀλήθειαν διὰ νὰ μὴ δειλιάζουν πρὸ τῶν διωγμῶν καὶ τῶν βασάνων, τὰ ὁποῖα τότε ἔκαμνον οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀληθείας πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανούς. Μιμούμενος ὅθεν ὁ Ἅγιος τὸν Διδάσκαλον Χριστόν, ἐδίδασκεν ἀκαταπαύστως τοὺς εὐσεβεῖς, ἐνουθέτει δι’ ἔργων καὶ λόγων τοὺς πάντας, ἐστήριζεν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν τοὺς κλονιζομένους, συνεβούλευε καὶ αὐτοὺς τοὺς εἰδωλολάτρας νὰ ἀφήνουν τὴν πλάνην τῆς θρησκείας των καὶ νὰ πιστεύσουν εἰς Ἕνα καὶ μόνον ἀληθινὸν Θεόν, ἐν τρισὶ προσώποις ὑπάρχοντα, ὁ ὁποῖος ἐκ μόνης τῆς εὐσπλαγχνίας Αὐτοῦ ἔστειλε τὸν μονογενῆ Του Υἱόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ ἐξαλείψῃ τὴν πλάνην τοῦ δαίμονος, ὅστις ἐξαπατᾷ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἵνα δείξῃ πρὸς ἡμᾶς ὁδὸν σωτηρίας.

Οἱ μὲν Χριστιανοί, ταῦτα ἀκούοντες, ηὐφραίνοντο καὶ ἐστερεοῦντο εἰς τὴν εὐσέβειαν, οἱ δὲ εἰδωλολάτραι ἐγκατέλειπον τὴν ἀσέβειαν καὶ ἐρχόμενοι εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἐβαπτίζοντο εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος. Δὲν παρῆλθον δὲ παρὰ μόνον εἴκοσιν ἡμέραι, ἀφ’ ὅτου ἡνώθη, εὐλογίᾳ Θεοῦ, μὲ τὴν μακαρίαν Μαύραν ὁ Ἅγιος, ὅτε διεβλήθη εἰς τὸν ἡγεμόνα τῆς Θηβαΐδος Ἀρριανόν[1], ὡς Κληρικὸς καὶ διδάσκαλος τῶν Χριστιανῶν. Τότε ἐκεῖνος, ὡς σκεῦος τοῦ διαβόλου καὶ ἐχθρὸς τῶν εὐσεβῶν, ἤναψεν ὅλος ἀπὸ παράλογον καὶ θηριώδη θυμὸν καὶ εὐθὺς ἔστειλε τοὺς ὑπηρέτας τῆς πλάνης, οἵτινες, ἀφοῦ συνέλαβον τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὡδήγησαν πρὸ τοῦ τυράννου, ὁ ὁποῖος, χωρὶς καμμίαν ἄλλην ἐρώτησιν καὶ παρατηρῶν αὐστηρῶς πρὸς τὸν Ἅγιον, ἐπρόσταξεν εὐθὺς τοῦτον νὰ ὑπάγῃ νὰ τοῦ φέρῃ τὰ ἱερὰ βιβλία ἐκ τῶν ὁποίων ἐδίδασκε τοὺς Χριστιανούς, μὲ σκοπόν, ὁ υἱὸς τοῦ διαβόλου, νὰ τὰ κατακαύσῃ διὰ νὰ μὴ δύναται πλέον ὁ Ἅγιος νὰ στηρίζῃ τοὺς Χριστιανοὺς εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν.