Δηλαδή, ἄνθρωπε, τί κοπιᾷς ἡμέραν καὶ νύκτα εἰς ταύτην τὴν πρόσκαιρον κατοικίαν σου, ἀφοῦ σήμερον εἶσαι ἐδῶ καὶ αὔριον μεταβαίνεις εἰς τὸν οὐρανόν, ὅστις εἷναι ἡ αἰώνιος πατρίς σου; Ἐντροπὴ μεγάλη εἶναι εἰς ἡμᾶς, εὐσεβεῖς Χριστιανοί, νὰ μὴ ἔχωμεν ἄλλην φροντίδα ἀπὸ τοῦ νὰ ἀγοράζωμεν τώρα τοῦτον τὸν ἀμπελῶνα, αὔριον ἐκεῖνον τὸν ἐλαιῶνα, μεθαύριον ἐκείνην τὴν οἰκίαν, χωρὶς νὰ συλλογιζώμεθα ὅτι καὶ ἂν ἀκόμη ἠθέλομεν γίνει ἄλλος Ἀλέξανδρος νὰ ἐξουσιάσωμεν ὅλην σχεδὸν τὴν οἰκουμένην, ὅμως αὔριον ἔρχεται τὸ δρέπανον τοῦ θανάτου, τὸ ὁποῖον, ἀφοῦ μᾶς κόψῃ τὴν ζωήν, ἄλλο τὶ δὲν παραλαμβάνομεν μεθ’ ἑαυτῶν παρὰ μόνον τὰ ἐντάφιά μας. Ἐπειδή, καθὼς λέγει ὁ Προφήτης, γυμνοὶ ἐξήλθομεν ἐκ κοιλίας μητρός μας, γυμνοὶ καὶ πάλιν καταβαίνομεν εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μας γῆς» (Ἰὼβ α’ 21).

Ἐκεῖνα δὲ τὰ ὁποῖα μὲ τόσους κόπους, ἱδρῶτας, ἴσως δὲ καὶ ἀδικίας καὶ ἁρπαγὰς ἀπεκτήσαμεν, «τίνι ἔσται;» (Λουκ. ιβ’ 20). Τὰ κληρονομοῦν πολλάκις οἱ ἐχθροί μας καὶ ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους δὲν θέλομεν. Καὶ αὐτοὶ μὲν ἀπολαμβάνουν τοὺς κόπους μας, ἡμεῖς δὲ κολαζόμεθα φρικτῶς ἐντὸς τῆς αἰωνίου κολάσεως, ὁμοῦ μετὰ τοῦ ἀσπλάγχνου ἐκείνου πλουσίου (Λουκ. ιβ’ 16-21), χωρὶς ἐλπίδα ἀνέσεως. Ἀλλοίμονον! Ὅλοι σήμερον ἐξεκλίναμεν ἀπὸ τὴν εὐθεῖαν ὁδόν· πάντες ἐπλανήθημεν καὶ ἠχρειώθημεν, οὐκ ἔστι δὲ ὁ ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός. Πρῶτον λοιπὸν ὁ Κλῆρος πρέπει νὰ λάμπῃ διὰ τῆς ἐναρέτου ζωῆς καὶ νὰ φωτίζῃ τοὺς Χριστιανούς, καθὼς μᾶς παραγγέλλει καὶ ὁ Κύριος εἰς τὸ Ἅγιον Εὐαγγέλιον, λέγων· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς ούρανοῖς» (Ματθ. ε’ 16).

Ἀφοῦ λοιπὸν πρῶτον ἡμεῖς οἱ Κληρικοὶ διάγωμεν ζωὴν ἀξίαν τοῦ ἐπαγγέλματος, ἂς μὴ ὀλιγωροῦμεν νὰ διδάσκωμεν εἰς τὰ λογικὰ ἡμῶν πρόβατα τὴν ἀκτημοσύνην, τὴν δικαιοσύνην, τὴν ταπείνωσιν, τὴν ἀγάπην πρὸς πάντας, ὡς καὶ ὅσα ἔργα ἀρέσκουσιν εἰς τὸν Θεόν. Ἐπειδή, ἂν εἰς τὸν πόλεμον νικηθῇ ὁ ἀρχηγὸς τοῦ στρατεύματος καὶ θανατωθῇ οὗτος, τὶ θέλουσι γίνει οί στρατιῶται; Δὲν θὰ κινδυνεύσουν εἰς τὸ ἔπακρον; Ἤ ἂν ὁ ποιμὴν τῶν προβάτων ἤθελεν ἀπειληθῆ, δὲν θὰ κατεστρέφοντο τὰ πρόβατα; Οὕτω καὶ ἡ ἰδική μας ὀκνηρία καὶ ἀμέλεια, ἀλλοίμονον! πόσους στέλλει εἰς ἐκεῖνο τὸ ἀφεγγὲς χάος τοῦ ᾍδου. Ἂν ὅμως ἔστω καὶ μία ψυχὴ κολασθῇ ἐκ τῆς ἰδικῆς μας ἀμελείας, μέλλει νὰ ζητήσῃ ταύτην ἀδελφοί, ἀπὸ ἡμᾶς ὁ Δίκαιος Κριτὴς ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως καὶ θέλομεν τιμωρηθῆ αὐστηρῶς διὰ τὴν ἀμέλειαν μας ταύτην. Τί θέλομεν γίνει ἂν ἔστω καὶ ἐκ μικρᾶς μας ἀμελείας στερηθοῦν τῆς δόξης τοῦ Κυρίου τὰ πρόβατα, τὰ ὁποῖα μᾶς ἐνεπιστεύθη;