Ἐπιθυμοῦντος δὲ τοῦ Ἁγίου νὰ πληροφορηθῇ τὸ αἴτιον τῆς τοιαύτης ἐλλείψεως τῶν φύλλων, εἶπον πρὸς αὐτὸν οἱ τὴν χώραν κατοικοῦντες· «Κάμπη φυομένη ἐν τῷ φλοιῷ τοῦ κλήματος κατατρώγει τὴν ἑτοίμην νὰ ἐμφανισθῇ βλάστησιν, ἐνῷ εὑρίσκεται ἀκόμη ἐντὸς τοῦ κάλυκος αὐτῆς, ἡμεῖς δὲ οὕτω εἰς μάτην κοπιάζομεν καθ’ ὅλον τὸν χρόνον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος καὶ εὐσπλαγχνισθείς, εὐθὺς ἐξεδίωξε διὰ προσευχῆς τὴν ὀργὴν ἁπὸ τῆς χώρας ἐκείνης.
Ὅμως ἕνεκα τῆς ἀπὸ τόπου εἰς τόπον ἀδιαλείπτου φυγῆς, τοῦ ἐπιπόνου του βίου, τῆς συνεχοῦς κακουχίας καὶ τῶν γενναίων καὶ ἀτρύτων πόνων, ἰδίᾳ δὲ τοῦ σεβασμίου καὶ βαθέος γήρατος, ἀσθενήσας ὁ Ἅγιος, ἐνῷ ἦγε τὸ ὀγδοηκοστὸν καὶ πλέον ἔτος τῆς ἡλικίας αὐτοῦ καὶ μὴ δυνάμενος νὰ βαδίζῃ, παρέμεινε κλινήρης ἐπί τινας ἡμέρας. Προϊδὼν δὲ ἡμέρας τρεῖς πρότερον τὸ μακάριον αὐτοῦ τέλος, ἐδέετο τοῦ Θεοῦ, μετὰ δακρύων, ὑπὲρ τοῦ βασιλέως, ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας, ὑπὲρ τῆς εὐδαίμονος καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ εὐφορίας τῶν καρπῶν, οὕτω λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ εἰπὼν τοῖς θείοις καὶ ἱεροῖς Σου μαθηταῖς, ὅτι οἱ ἀκολουθοῦντές Σε θὰ εἶναι μεμισημένοι καὶ πάντοτε θὰ διώκωνται ὅπου καὶ ἂν εὑρίσκονται καὶ ὅτι θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν δὲν θέλει ἀπολεσθῆ, ἰδού, Κύριε, ὑπὲρ τοῦ Σοῦ ὀνόματος τοσούτους διωγμοὺς μέχρι τοῦ νῦν ὑπέμεινα. Δέχθητι λοιπὸν τώρα τὸ πνεῦμά μου καὶ ἀνάπαυσόν με ἐν τόπῳ ἀνέσεως. Δέομαι δὲ ἔτι, Κύριε, τῆς Σῆς εὐσπλαγχνίας, ἐάν τις ἐπικαλεῖται τὸ ὄνομά μου, ἂς δωρηθῇ εἰς αὐτὸν ὅ,τι ἤθελε ζητήσει, ἐν ξηρᾷ ἢ ἐν θαλάσσῃ. Καὶ ἐάν τις ἐπιτελῇ τὴν ἐμὴν μνήμην καὶ προσφέρει προσφορὰς θυμιαμάτων, ἂς ἔχῃ παρὰ Σοῦ τὴν τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ ἄφεσιν καὶ τὴν τοῦ σώματος δύναμιν, ὅπως δοξάζηται τὸ Πανάγιόν Σου ὄνομα ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ ἔργα Σου, ὅτι Σὺ εἶ θαυμαστὸς καὶ δεδοξασμένος μόνος Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Σου εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».
Ταῦτα λέγων καὶ δεόμενος, ἐκοιμήθη. Καὶ ἡ μὲν μακαρία αὐτοῦ ψυχὴ ἀνελθοῦσα εἰς τους οὐρανοὺς ἀγάλλεται μετὰ τῶν Ἱεραρχῶν, ὡς Ἱεράρχης ἄξιος, μετὰ τῶν Μαρτύρων, ὡς μέγιστος Μάρτυς, ἐπειδὴ πλεῖστοι τῶν Μαρτύρων ἠγωνίσθησαν ἐπὶ τρεῖς ἢ τέσσαρας ὥρας ἢ καὶ ἡμέρας καὶ μετὰ ταῦτα ἦλθε τὸ τέλος. Ἀλλ’ ὁ βίος τοῦ θείου Μιχαὴλ διῆλθεν ἐν μέσῳ παντοίων άγώνων, κακουχιῶν καὶ ἐξοριῶν καί, ἐν ὀλίγοις, ἅπας ὁ βίος αὐτοῦ ἦτο συνεχὲς μαρτύριον, ἐκτὸς τῆς προσφορᾶς τοῦ αἵματος αὐτοῦ, ὅπερ χαρακτηρίζει τοὺς θείους Μάρτυρας.