Τότε ὁ Ἐπίσκοπος ἀνέκραξε· «Μήπως ἔφεραν ἐδῶ τὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου Χριστιανουπόλεως;». Εἰς τὸ ἄκουσμα τῶν λέξεων τούτων ὁ ἔπαρχος ἔμεινεν ἄναυδος. Εὐθὺς τότε ὁ Ἀρχιερεύς, ἐνδυθείς, ἔσπευσεν εἰς τὸ ἐπαρχεῖον καὶ καταβὰς εἰς τὸ ὑπόγειον εἶδε τὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου, τὰ ὁποῖα καὶ πρότερον ἐγνώριζε, διότι τὰ εἶχεν ἐπισκεφθῆ εἰς τὴν Μονήν. Πικρῶς δὲ ἐπιπλήξας τὸν ἔπαρχον καὶ ἀσέβειαν τοῦτο ἀποκαλέσας, μετέφερε τὰ Λείψανα εἰς τὸν οἶκόν του. Ὁ δὲ ἔπαρχος ὤμνυεν εἰς Θεὸν καὶ ἀνθρώπους ὅτι ἡ μεταφορὰ τοῦ ἁγίου Λειψάνου ἐγένετο ἐν ἀγνοίᾳ του. Τὴν αὐτὴν ἑσπέραν ὁ Ἀρχιερεύς, διὰ τοῦ ὑπηρέτου, προσεκάλεσε τοὺς Πατέρας τῆς Μονῆς Αἰμυαλῶν, ἓν τέταρτον τῆς ὥρας ἀπεχούσης, οἵτινες, ἐλθόντες λίαν πρωΐ, ἔλαβον καὶ ἔφεραν τὸ ἅγιον Λείψανον εἰς τὴν Μονήν των, ἐνδυθέντες τὴν ἱερὰν στολὴν μετὰ φανῶν καὶ θυμιαμάτων, ὀλίγον ἔξω τῆς πόλεως, διὰ τὸν φόβον τοῦ λαοῦ.

Μετὰ δὲ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου μετεκομίσθη πάλιν τὸ ἱερὸν Λείψανον ἐν τῷ οἰκείῳ τόπῳ πλὴν τῆς κάτω σιαγόνος, τὴν ὁποίαν ἐκράτησαν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Αἰμυαλῶν. Τοῦ θαύματος τούτου αὐτόπται μὲν ἦσαν ὁ τότε ἔπαρχος Π. Νέγκας, ὁ Ἐπίσκοπος πρῴην Ἀρδαμερίων Ἰγνάτιος, ὁ ἐν Πειραιεῖ Νικόλαος Κυδωνάκης, ἔμπορος, γραμματεὺς τότε τοῦ οἰκονομικοῦ Ἐπιτρόπου, ὁ ἐκ Τριπόλεως Ἀθανάσιος Συνανιώτης, πρωτοκολλητὴς τότε τοῦ ἐπαρχείου, ὁ Ἐπίσκοπος Ἀνδρούσης Ἰωσήφ, πρὸς τὸν ὁποῖον ἔγραψε ταῦτα ἔπειτα ὁ πρῴην Ἀρδαμερίων καὶ πρὸς τὸν ὁποῖον ὁ αὐτὸς Π. Νέγκας διηγήθη τοῦτο ἐν Ναυπλίῳ ἔπειτα, ὅτε ἦτο Συνοδικός. Παρὰ τῶν αὐτοπτῶν ἤκουσε καὶ ὁ τότε Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἀγάπιος Οἰκονόμου, ὁ Ἰωάννης Κυριακός, Ἑλληνοδιδάσκαλος καὶ ὁ ἐκ Στεμνίτσης εὐλαβὴς Ἱερεὺς Ἰωάννης Σακελλάριος. Μετὰ ταῦτα δὲ διεδόθη ἀνὰ πᾶσαν τὴν ἐπαρχίαν τὸ θαῦμα τοῦτο τοῦ Ἁγίου, τὸ ὁποῖον καὶ μέχρι σήμερον διηγοῦνται οἱ γέροντες εἰς τοὺς νεωτέρους.

Ὄντως δὲ ἐκπληκτικὸν εἶναι καὶ ἐκεῖνο τὸν ὁποῖον μέχρι σήμερον ἐνεργεῖται ὑπὸ τοῦ ἱεροῦ τούτου Λειψάνου. Ὁσάκις μέλλει νὰ συμβῇ θεομηνία τις, μέλλουσα νὰ καταστρέψῃ τὰ κτήματα τῆς Μονῆς ἢ καὶ ὅλης τῆς ἐπαρχίας ἤ καταδρομή τις γενικὴ κατὰ τοῦ Ἔθνους ἢ νόσος τις φθοροποιός, ἡ περιέχουσα τὸ ἱερὸν Λείψανον λάρναξ ἐκπέμπει τριγμόν τινα, ἄλλοτε μὲν ἐλαφρόν, ἄλλοτε δὲ σφοδρόν, ἀναλόγως τοῦ μεγέθους τῆς ἐπερχομένης συμφορᾶς, ὥστε ἐκ τούτου τοῦ σημείου καὶ πᾶς ὁ μὴ γινώσκων, ὅτι ἐν τῷ Ἱερῷ Βήματι κεῖται τὸ ἱερὸν Λείψανον, ἐὰν τυχὸν ἀκούσῃ τὸν τριγμὸν τοῦτον, εὐθὺς καταλαμβάνεται ὑπὸ φρίκης καὶ τρόμου ἀνεξηγήτου.