Περὶ τὸ μεσονύκτιον βλέπει καθ᾽ ὕπνον ὁ Παντελῆς τὸν Ἀρχιερέα, λέγοντα· «Σήκω, παιδί μου, καὶ φύγε γρήγορα, διότι οἱ γονεῖς σου θρηνοῦν ἀπαρηγόρητα!». Ἐξυπνήσας ὁ δυστυχὴς Παντελῆς εὗρεν ἑαυτὸν λελυμένον ἀπὸ τὰ δεσμά. Καὶ ἐγερθεὶς πάραυτα διεσκέλισε τοὺς λῃστὰς καὶ ἔφυγε. Τὴν ἑπομένην, ἥτις ἦτο ἡ δεκάτη πέμπτη καὶ τελευταία ἡμέρα τῆς προθεσμίας, ὁ Χρῆστος, μετὰ τῆς συζύγου καὶ τῶν τέκνων, ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Ἀρχιερέως, ἐθρήνουν καὶ ὠδύροντο ἀπαρηγόρητοι. Τότε ὁ Ἅγιος ἔμπροσθεν τῶν παρισταμένων συγκεκινημένος εἶπεν· «Ἡσύχασε, Χρῆστο, καὶ αὔριον τὸ ἑσπέρας ὁ Παντελῆς ἔρχεται». Ὤ τῶν ἰσχυρῶν τοῦ Ἀθανασίου δεήσεων! Ὁ Παντελῆς πράγματι ἦλθε καὶ ἐλθὼν εἰς τὸν Ἅγιον ἔβρεχε τοὺς πόδας του διὰ δακρύων καὶ διηγεῖτο τὴν ἀποκάλυψιν. Φανερὸν λοιπὸν εἶναι ὅτι καὶ ζῶν ὁ Ἅγιος εἶχε λάβει παρὰ Θεοῦ τὸ χάρισμα τῆς προοράσεως καὶ ὅτι ὁ Θεὸς εἰσήκουσε τὰς δεήσεις αὐτοῦ. «Θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιήσει, καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούσεται» (Ψαλμ. ρμδ’ 19).

Περιοδεύων ποτὲ, ὁ Ἅγιος εἰς τὴν ἐπαρχίαν του ἔφθασεν εἰς τὴν Μεγαλόπολιν. Ἐκεῖ ἦτο Ναὸς τῆς Μεταμορφώσεως, παρὰ τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε λίμνη μεγάλη, ἥτις ἦτο πλήρης βατράχων. Μετὰ τὸν Ἑσπερινὸν ὁ Ἅγιος ἔμεινεν ἵνα διανυκτερεύσῃ ἐκεῖ μετὰ τοῦ Διακόνου του, ὡς τοῦτο πολλάκις συνήθιζε, κατὰ τὸ θέρος, χάριν ἡσυχίας. Καθ’ ὅλον ὅμως τὸ διάστημα τῆς νυκτὸς οἱ βάτραχοι ἐκόαζον διὰ τῆς συνειθισμένης των φωνῆς καί, ἕνεκα τοῦ πλήθους των, ἐπροξένουν μέγαν θόρυβον. Ὅθεν μετὰ βίας ὁ Ἅγιος ἠδυνήθη νὰ κλείσῃ δι’ ὀλίγας στιγμὰς τοὺς ὀφθαλμούς του. Τὴν ἐπαύριον, μετὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν, ὅτε οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ λοιποὶ ἠρώτων τὸν Ἅγιον πῶς διῆλθε τὴν νύκτα εἰς τὸ ὕπαιθρον, ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Τί νὰ σᾶς εἴπω, τέκνα μου, Αὐτὰ τὰ βατράχια, κακὸν χρόνον νἄχουν, ἔκαμνον τόσον θόρυβον ἀπόψε, ὥστε σχεδὸν δὲν ἐκοιμήθην». Μετὰ δὲ τὸν λόγον τοῦτον οἱ βάτραχοι ἔπαυσαν καὶ ἔμειναν ἄφωνοι. Ἀλλὰ τότε οὐδεὶς τῶν περιεστώτων ἔδωκε προσοχήν, καθόσον οἱ βάτραχοι δὲν κοάζουν τόσον συχνὰ τὴν ἡμέραν ὅσον τὴν νύκτα. Τὸ ἄξιον ὅμως ἐκπλήξεως εἶναι, ὅτι οἱ βάτραχοι ἔκτος οὐδέποτε πλέον ἡμέρας τε καὶ νυκτὸς ἐλάλησαν, ἀλλὰ νεκρικὴ σιγὴ ἐπὶ τῆς λίμνης ἐκράτει. Τοῦτο ἐνεποίησε μεγίστην ἀπορίαν καὶ ἔκπληξιν εἰς τοὺς κατοίκους. Μετὰ δὲ δύο ἔτη, ὅτε ὁ Ἅγιος ἐπανῆλθε, τὸ ἑσπέρας οὐδεμίαν φωνὴν βατράχου ἤκουσεν.